ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 552

ขณะที่ลูซี่ แคทซ์คิดถึงอาการป่วยของแม่และคำพูดของหมอเฮย์ส หัวใจของเธอก็ขมขื่น

เธอทำได้เพียงแต่ทำให้น้ำเสียงของเธออ่อนลงและอ้อนวอนว่า “โจเอล เรื่องระหว่างเรา ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่เลย ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำให้แม่ลำบากเลย ให้เธอกลับมา โอเคไหม?”

“ร่างกายของเธอไม่ค่อยดี เธอไม่สามารถจัดการกับความเครียดได้ แค่บอกฉันว่าคุณต้องการอะไร ถ้ามันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวข้องกับแม่ ฉันจะยอม”

เสียงของผู้หญิงทางโทรศัพท์นั้นแผ่วเบาและวิงวอน สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของโจเอลหม่นหมอง ก่อนที่สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ หดหู่

โจเอลไม่เข้าใจว่าทำไมลูซี่ถึงซ่อนความรู้สึก และความคิดที่แท้จริงของเธอไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ความจริงแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรจากเขาอีกต่อไป ทำไมเธอยังต่อต้านเขาอยู่อีก

ครั้งที่แล้ว เขาบอกได้เลยว่าเธอไม่ต้องการให้เขารู้อดีตอันเลวร้ายของเธอ เธอจึงปฏิเสธเขา แต่ตอนนี้เขารู้ความจริงแล้ว

เธอยังรู้ด้วยว่าถ้าเธอตกลงที่จะอยู่กับเขา ปัญหาทั้งหมดของเธอจะได้รับการแก้ไข ทำไมเธอถึงยังไม่ยอมอยู่อีก

เขาต่อสู้ไปเพื่ออะไร

โจเอลรู้ว่ามันยากสำหรับลูซี่ที่จะพูดความคิดของเธอออกมา ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่สามารถขอให้ใครสักคนมาค้นหาความรู้สึกข้างในของเธอได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขายังคงต้องบังคับเธออยู่

เขาแค่หวังว่าเธอจะสารภาพความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาได้ เมื่อเธอไม่มีที่ให้หลบซ่อนแล้ว

โจเอลไม่เชื่อว่าลูซี่จะไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขา เขายังไม่เชื่อด้วยว่าเธอชอบเมซ สมิธ

ผู้ชายแบบนั้น…

ฮา!

โจเอลคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และก็หัวเราะ

“ก็ได้ ผมจะปล่อยเธอไป ทำไมไม่สัญญาอะไรเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับผมบ้าง”

ลูซี่พยักหน้าเห็นด้วยและตอบว่า “ก็ได้ พูดมาสิ”

ตอนนี้เธอไม่กล้าคิดอย่างอื่นนอกจากให้แม่ของเธอกลับมาอยู่เคียงข้างเธอ เธอหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของเธอ

ในตอนท้ายของการโทรโจเอลรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรและเยาะเย้ย “เลิกกับเมซซะแล้วมาเป็นผู้หญิงของผม ไม่ว่าเขาจะให้คำมั่นสัญญาอะไรกับคุณ ผมก็ทำได้เช่นกัน”

ฝั่งตรงข้ามเงียบ ในขณะที่เขาพูด

ร่างกายของลูซี่แข็งทื่อ เธอกำหมัดแน่นจนเล็บเกือบจะเจาะฝ่ามือ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ส่งเสียงขู่ว่า “โจเอล ต้องไม่ต้องทำให้มันวุ่นวายด้วย มีผู้หญิงมากมายในโลกนี้และคนพวกนั้นก็ชอบคุณ ทำไมคุณต้องมายึดติดกับฉันด้วย

“ฉันแค่ต้องการชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุข ปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ”

โจเอลตอบว่า “ถ้าผมบอกว่าทำไม่ได้ คุณจะตกลงไหม”

ปลายสายอีกข้างเงียบไปนาน จากนั้นลูซี่ก็พูดเสียงต่ำ

“เฮ้อ! ฉันมีทางเลือกอื่นอีกหรือไง”

โจเอลได้ยินเรื่องนี้และรู้ว่าเธอเห็นด้วยแล้ว

เขาควรจะรู้สึกมีความสุข แต่หลังจากที่เขาได้ยินน้ำเสียงประชดประชันของเธอ เขากลับไม่มีความสุขเลย

โจเอลไม่สามารถเพิกเฉยต่อความเกลียดชังและความไม่เต็มใจในน้ำเสียงของลูซี่ได้เลย

ในที่สุดเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “เอาล่ะ มาที่โรงพยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เมื่อคุณมาถึงที่นี่แล้ว จะมีคนพาคุณไปที่วอร์ด”

หลังจากที่เขาพูดแบบนี้จบ เขาก็วางสาย

โจเอลยืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งและจ้องมองเมืองที่พลุกพล่านออกไปนอกหน้าต่าง ในความคิดของเขา 'ลู คุณอยากให้ผมปล่อยคุณไป ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากทำ แต่ถ้าผมปล่อยคุณไป แล้วใครจะเป็นคนรั้งผมไว้'

ใครกันจะช่วยเขาให้พ้นจากความเจ็บปวด และความไม่เต็มใจที่ยุ่งเหยิงในจิตใจของเขาทั้งวันทั้งคืน ความเกลียดชังและความรักที่ไม่น่าจดจำแบบนี้