ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 559

ลูซี่ แคทซ์พยักหน้า

เธอยกนิ้วขึ้นและชี้ไปที่โซฟาเพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด

“นั่งก่อนสิ คุณต้องการน้ำไหม ฉันจะได้เทน้ำให้คุณ”

โจเอลพยักหน้า และไม่ปฏิเสธ

หลังจากที่ลูซี่เทน้ำหนึ่งแก้วให้เขา ทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัดใจ บรรยากาศจึงกระอักกระอ่วน

เธอไม่รู้ว่าทำไมชายคนนี้ ที่เคยพลัดพรากจากชีวิตเธอไปนานแสนนาน ถึงตัดสินใจกลับมาในวันนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว เธอรู้สึกไม่สบายใจและสับสนเข้าไปอีก

ในตอนนี้ลูซี่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

โจเอลจิบน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้ววางแก้วลง

เขาเอนตัวพิงโซฟาและยืดหลังอย่างสบาย เขามองเธอด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าและพูดว่า “ทำไมคุณถึงยืนอยู่ที่ตรงนั้น มานั่งสิ”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ตบที่ว่างข้าง ๆ เขา

ลูซี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมีข้อตกลงด้วยกัน และในที่สุดเธอก็ไม่สามารถหนีจากสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้เลย แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าเธอจะมีความสัมพันธ์กับเขาอย่างรวดเร็วแบบนี้

ร่างกายของเธอก็ปฏิเสธที่จะเข้าใกล้เขาโดยไม่รู้ตัว

ดังนั้นเธอจึงยืนอยู่ที่นั่นได้เท่านั้น

โจเอลเดาว่าเธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น

เขาหัวเราะและไม่โกรธ

โจเอลดึงมือของเขาเล่นโดยไม่สนใจแหวนบนนิ้วของเขา เสียงของเขาเย็นชาขึ้น

“คุณไม่มีอะไรจะอธิบายให้ผมฟังเหรอ?”

ลูซี่ผงะกับคำถามของเขา ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร อธิบายเหรอ

เธอต้องอธิบายเรื่องอะไร

โจเอลหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางงงงวยของเธอ

ไม่นานเขาก็หัวเราะเยาะอย่างเหน็บแนม

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่เห็นข่าวในอินเตอร์เน็ต”

ลูซี่ตกตะลึง และเธอเพิ่งนึกออกว่าเขาหมายถึงอะไร

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจทันที

บ้าเอ้ย! เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย!

เมื่อข่าวซุบซิบนี้ได้รั่วไหลออกไป ลูซี่คิดถึงแต่ผู้กำกับคูมบส์ และลืมเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับโจเอลไปเลย

โจเอลจึงเป็นคนที่ไม่สำคัญเลย ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรกับเธอ เขาให้อภัยไม่ได้กับความจริงที่ว่าของ ๆ เขาไปเกี่ยวข้องกับคนอื่น

ไม่สำคัญว่าความสัมพันธ์นั้นจะเป็นจริงหรือไม่จริง เขายอมรับเรื่องนี้ไม่ได้

ขณะที่ลูซี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอรีบส่ายหัวราวกับว่าเธอกำลังขอความเมตตา จากนั้นเธอก็พูดติดอ่าง “ฉัน...ฉันเห็นแล้ว ฉันกำลังจะโทรหาคุณ แต่คุณมาก่อน”

โจเอลบอกได้จากการมองเพียงครั้งเดียวว่าเธอ กำลังเพิ่งสร้างข้อแก้ตัวขึ้นมาเมื่อกี้

เขาแสยะยิ้ม “กำลังจะโทรหาผมงั้นเหรอ หืม! คิดว่าผมเพิ่งเกิดเมื่อวานหรือไง”

ขณะที่เขาพูด เขาแตะนิ้วบนนาฬิกาแล้วพูดว่า “ภาพนั้นมันหลุดออกมาตั้งแต่สองวันที่แล้ว ตอนนี้มันก็เกินมาสี่สิบแปดชั่วโมงแล้ว แค่คุณกำลังบอกว่า คุณกำลังจะอธิบายให้ผมฟัง”

“คุณจะโทรหาผม หรือว่าคุณลืมไปแล้วว่าผมยังมีชีวิตอยู่ คุณเพิ่งคิดข้อแก้ตัวที่น่ารังเกียจนี้ขึ้นมาเพื่อปลอบผม เพราะว่าตอนนี้คุณไม่มีที่ให้ซ่อนแล้วใช่ไหม?”

เสียงที่ค่อย ๆ เข้มข้นขึ้นของเขามีบ่งบอกถึงความอันตราย