ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 568

ด้วยความตกใจ ลูซี่หันไปหาคาริน่าโดยไม่รู้ตัวและถามว่า “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกหรือเปล่า?”

คาริน่านิ่งงัน “หนูก็ไม่รู้ค่ะ”

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็กลับมารู้สึกตัวและตอบว่า “พี่ลูซี่ นั่งลงก่อน หนูจะออกไปดู”

เธอก้าวเดินออกไป

เมื่อคาริน่ากลับมา หลังจากผ่านไปสิบนาที

เมื่อเธอเข้าไปในห้อง คาริน่าก็ปิดประตูอย่างแอบ ๆ พร้อมกับใบหน้าที่แปลกประหลาดของเธอ

ลูซี่รู้สึกสับสน “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอก?”

คาริน่ายังคงดูแปลก ๆ เธอเข้าหาลูซี่และก้มลงกระซิบ “พี่ลูซี่ เดาสิว่าตอนฉันออกไปข้างนอกฉันเห็นใคร?”

คำถามของคาริน่าทำให้เธอต้องสงสัย ลูซี่สามารถบอกได้เลยว่าต้องเป็นคนที่เธอรู้จักเป็นการส่วนตัว เธอจึงถามด้วยความอยากรู้ “ใคร?”

“นายน้อยรองฟอสเตอร์”

อะไรนะ?

ลูซี่ตัวแข็งทื่อ ลืมจิบชาที่ห่างจากปากของเธอไปหนึ่งนิ้ว ขณะที่สมองของเธอนั้นว่างเปล่า

ประตูห้องของพวกเขาถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

ทั้งคู่กระโดดออกจากกัน

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นโจเอลยืนอยู่ในสภาพเคร่งครึม

ตามมาด้วยด้านหลังเขาคือเจด้า ที่กำลังเสียใจพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำที่เปื้อนน้ำตา

เห็นได้ชัดว่าเสียงด้านนอกก่อนหน้านี้คือ เจด้าที่กำลังตามตื้อโจเอล

เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องพบกับเจด้าอีกครั้ง ลูซี่ยิ้มอย่างเจื่อน ๆ เพื่อแสดงความสุภาพก่อนที่จะหันศีรษะออกไปด้วยความรู้สึกผิด

โอ้ไม่ โอ้ไม่!

ฟอสเตอร์กำลังพยายามจะทำอะไร

เขารู้ว่าเธอได้เอาเงินของเจด้ามาพร้อมกับข้อตกลงที่จะไม่เข้าไปขวางทางพวกเขา แต่โจเอลกลับพาเจด้ามาหาเธอ

เขากำลังทำให้เธอต้องลำบาก ด้วยการที่ทำให้เจด้าเกลียดความกล้าหาญของเธอหรือเปล่า

แม้ว่าจะสูญเสียคำพูด ลูซี่ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

สำหรับเจด้า ตอนนี้หน้าของเธอซีดกลายเป็นสีขาวเหมือนกระดาษ เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้องคือลูซี่

“ทำไม ทำไมคุณ...”

เมื่อทำอะไรไม่ถูก ลูซี่จึงโบกมือให้เธอด้วยรอยยิ้ม

“คุณสเวนสัน นายน้อยรองฟอสเตอร์ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ พวกคุณมาที่นี่เพื่อทานอาหารใช่ไหม?”

เธอตั้งใจตีตัวออกห่างจากโจเอล

อย่างไรก็ตาม โจเอลไม่ยอมให้เธอได้ทำตามทางของเธอ

เขาเบื่อหน่ายกับเจด้า ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนกับขนมเหนียว ๆ ที่ติดอยู่กับเขาในทุกที่ที่เขาไป

เธอคิดว่าตัวเองฉลาดที่จะแสร้งทำเป็นเจอหน้า แต่เขาก็ไม่หัวอ่อนที่จะตกหลุมกลอุบายที่กระจอกงอกง่อยแบบนี้หรอกนะ

ช่างเป็นเรื่องตลก!

อย่างไรก็ตาม โจเอลบังเอิญสังเกตเห็นคาริน่าที่แอบไปแอบดูอยู่ข้างนอกก่อนหน้านี้ และจู่ ๆ เขาก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังมาทานอาหารอยู่ที่นี่

ดังนั้นเขาจึงวิ่งเข้ามาโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

เจด้ากัดฟันไม่มีโอกาสได้พูดอะไร ก่อนที่โจเอลจะเดินตรงไปเพื่อนั่งลงข้าง ๆ ลูซี่

“ไหนบอกว่าจะกินข้าวด้วยกันไง ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณมาถึงแล้ว”

ลูซี่ถึงกับอึ้ง

ไม่ เธอไม่รู้ และเธอไม่รู้อะไรเลยด้วย!

อย่างไรก็ตาม การปฏิเสธสามครั้งยังคงไม่สามารถดับความโกรธเคืองของเจด้าได้

โดยไม่สนใจหน้าที่เย็นชาของโจเอล เธอจึงเดินเข้าไปและกรีดร้องด้วยนิ้วชี้ไปที่ลูซี่ “โจเอล ฟอสเตอร์ ทำไมคุณถึงยังอยู่กับเธอ ไม่รู้หรือไงว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน?”

ลูซี่ก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธออยู่ในความคิดของเธอ