ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 572

โจเอลไม่ได้แวะมา หลังจากที่ส่งเธอกลับบ้าน จากนั้นเขาก็ขับรถออกไป

ลูซี่นอนหลับฝันดีเป็นพิเศษ

อาจเป็นเพราะเธอใช้เวลาช่วงบ่ายในสวนสนุก ได้นึกถึงความฝันในวัยเด็กของเธอ เธอเลยมีความฝันที่พาเธอย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาเก่า ๆ

ครอบครัวแคทซ์เพิ่งออกจากเมืองหลวงในช่วงเวลานั้น พ่อแคทซ์ยังไม่ได้พบกับผู้ผลิตของเขา พวกเขาคงจะเป็นแค่ครอบครัวหนึ่งที่มีความสุข

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอได้ยินเพื่อนร่วมชั้นของเธอคุยกันที่โรงเรียนว่าพ่อของหล่อนพาหล่อนไปที่สวนสนุกเพื่อนั่งม้าหมุน เธออยากเป็นเหมือนหล่อนบ้าง

เมื่อเธอกลับบ้าน ลูซี่ก็เข้าไปคว้าตัวพ่อของเธอไว้ และอ้อนวอนให้เขาพาเธอไปที่นั่น

หลังจากที่ทั้งครอบครัวย้ายออกจากเมืองหลวง แคทซ์ก็ทำธุรกิจเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของเมือง

เนื่องจากธุรกิจอยู่ในระยะเริ่มต้น คุณพ่อแคทซ์จึงยุ่งเหมือนผึ้งทุกวัน ตั้งแต่เช้าจรดค่ำเกือบ 365 วันในหนึ่งปี เขาแทบจะไม่มีเวลาว่างเลย

อย่างไรก็ตาม คุณพ่อแคทซ์ก็ยังตอบตกลงทำให้หน้าของลูกสาวเขามีรอยยิ้มปรากฎขึ้น

เขายังสัญญากับเธอว่าเขาจะพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศ เมื่อเธอทำคะแนนสอบได้ร้อยคะแนน

ลูซี่มีความสุขมาก และพยายามอย่างมากในการเรียนของเธอทุกวัน

ความคิดของเธอที่ว่าพ่อของเธอจะพาเธอและแม่ไปต่างประเทศ เป็นแค่ครอบครัวสุขสันต์ที่สร้างความสุขให้กับเธอ

อย่างไรก็ตาม ชีวิตก็คาดเดาไม่ได้เหมือนกับสภาพอากาศ

ลูซี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อของเธอจะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุในวันสอบ

เธอจะจดจำช่วงเวลาที่เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบ้านพร้อมกับรายงานผลสอบร้อยคะแนนในมือ

บ้านที่ครั้งหนึ่งเคยอบอุ่นของเธอไม่มีอีกแล้ว และถูกแทนที่ด้วยเสียงคร่ำครวญอันโศกเศร้าของแม่ของเธอ เพื่อนบ้านที่คอยมองและช่วยเหลือ ขณะที่พ่อของเธอนอนอยู่ตรงนั้น เป็นศพที่เย็นเฉียบ

ลูซี่จำไม่ได้ว่าเธอผ่านมันมาอย่างไร และเธอก็จำไม่ได้ว่าเธอทำอะไรในช่วงเวลาที่พ่อของเธอถูกวางในโลงศพและฝังไว้

ช่วงเวลานั้นดูเหมือนจะจาง ๆ ในความทรงจำของเธอ

ด้วยน้ำตาและหยาดฝนที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว เธอจึงมองเห็นไม่ชัด

ต่อมาสิ่งเดียวที่จารึกไว้ในใจคือ แม่ของเธอพาเธอไปและเคียงข้างอดทนต่อความยากลำบากในชีวิต

แม้ว่าผู้กระทำผิดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์จะจ่ายเงินชดเชยให้พวกเขาเป็นจำนวนมาก แต่ธุรกิจของพ่อของเธอได้รับผลกระทบเนื่องจากการตายของเขา เงินที่ได้จากการชดเชยถูกใช้จนหมด เพื่อจัดการกับผลที่ตามมา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม่ของเธอแต่งงานกับพ่อของเธอ พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา แต่ชีวิตก็ค่อนข้างสบาย

เมื่อเสาหลักของครอบครัวหายไป แม่ของเธอต้องรับภาระชีวิตและจ่ายค่าเล่าเรียนให้กับเธอ ซึ่งตอนนั้นอายุแค่สิบขวบเท่านั้น เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น แม่ของเธอจึงต้องออกไปหางานทำ

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนที่ไม่ได้ทำงานมานานกว่าหลายปี เพื่อหางานทำ

แม้ว่าแม่ของเธอจะมีวุฒิการศึกษาสูงแต่มันก็นานมาแล้ว เธอเก่งที่สุดในฐานะแม่บ้าน ที่ไม่ต้องจัดการกับเอกสารและแผนภูมิใด ๆ

ดังนั้นความพยายามหลายครั้งจึงทำให้เธอได้งานกับบริษัทที่ให้บริการเกี่ยวกับบ้าน เธอทำงานเป็นพี่เลี้ยงและช่วยดูแลเด็ก

ในช่วงเวลานั้น ลูซี่มองเห็นได้ชัดเมื่อแม่ของเธอดูแก่ขึ้นทุกวัน

ครั้งหนึ่งที่ผู้หญิงมีอายุแก่ขึ้นสิบปี ในชั่วข้ามคืนจากการต่อสู้ดิ้นรนเพื่อชีวิต

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยบ่น

แม้ว่าชีวิตจะทำร้ายเธอ แม่ของเธอก็จะกลับบ้านดึกดื่นและนำผลไม้เคลือบน้ำตาลเสียบไม้ให้ลูซี่ เธอยังซื้อเสื้อผ้าใหม่เมื่อถึงช่วงเปลี่ยนฤดูกาล

แม่ของเธอมักจะกอดลูซี่อยู่บนเตียง และกล่อมเธอเบา ๆ โดยพูดว่า “ลูตัวน้อยของแม่ ได้โปรดเป็นเด็กดี แม่ไม่เหนื่อย แม่ยินดีทำทุกอย่างตราบเท่าที่หนูมีความสุข”

ลูซี่ไม่สามารถเข้าใจความหมายจากเหตุกาณ์นั้น จากความพยายามของแม่เธอได้ เด็กในวัยของเธอยังคงไม่ได้สนใจโลก

ผลกระทบที่ลึกซึ้งที่สุดต่อเธอคือการเข้าใจว่าพ่อของเธอไม่อยู่แล้ว ไม่มีใครให้เธอขี่หลัง ไม่มีใครคอยอุ้มเธอและทำให้เธอหัวเราะ