ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 612

โจเอลไม่รู้เกี่ยวกับคนที่เซซิลที่สี่ฆ่าคนทั้งหมดนั่น ดังนั้นเขาจึงคิดว่า ลูซี่อ้างว่าเขาบ้าเพราะเขาลักพาตัว และทำให้เธอหวาดกลัว เขาพยักหน้าและเอื้อมมือไปจับมือเธอ

เมื่อหันไปหาไมค์ เขากล่าวว่า “อยู่กับเขาก่อนและแจ้งตำรวจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ให้ตำรวจขังไว้ก่อนแล้วฉันจะจัดการที่เหลือในตอนหลัง”

ไมค์พยักหน้า “รับทราบครับ”

จากนั้นเขาก็พาตัวเซซิลที่สี่ออกไป

เซซิลที่สี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ในขณะที่เขาถูกลากออกไป แต่ไมค์ยัดบางอย่างเข้าไปในปากของเขา เพื่อทำให้เขาเงียบ

ตอนนั้นเองที่โจเอลหันกลับมาหาลูซี่และถามว่า “คุณเป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม?”

เธอส่ายหัว "ฉันไม่เป็นอะไร เขาไม่ได้ทำร้ายฉัน” เธอไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ นอกจากอาการชาที่รู้สึกไม่สบาย หลังจากที่มือและเท้าของเธอถูกมัดเข้าด้วยกันเป็นเวลานาน

โจเอลพอใจกับคำตอบของเธอ เขาจึงสั่งให้คนขับรถพาพวกเขากลับบ้าน

ประมาณ 20 นาทีต่อมา รถหยุดที่หน้าตึกคอนโดมิเนียมของลูซี่

คาริน่าได้รับแจ้งข่าวมาแล้วว่าพบลูซี่ เธอทิ้งทุกอย่างที่เธอทำทันทีหลังจากที่เธอได้รับข่าว ดวงตาของเธอพร่ามัว เมื่อเห็นว่าลูซี่กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของโจเอล

“ลูซี่!”

คาริน่าวิ่งเข้าหาเธอ

ลูซี่กางแขนออก ขณะที่คาริน่ารีบเข้าไปกอดเธอ

นักแสดงสาวยังคงรู้สึกอ่อนแอเล็กน้อยแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เนื่องจากเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยเป็นเวลาหนึ่งวันและถูกมัดไว้เป็นเวลานาน ผลก็คือแรงที่คาริน่ากระแทกเข้าไปในอ้อมแขนของเธอทำให้เธออาการเซ เธอคงจะล้มลง ถ้าโจเอลไม่เอื้อมมือออกมา และใช้แขนพยุงเธอไว้

ลูซี่หัวเราะและพูดว่า “ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่กลับมาแล้ว!”

คาริน่าทั้งน้ำตา กำแขนแน่นไม่ยอมปล่อย “ลูซี่ พี่ทำให้หนูกลัว หนูคิดว่า…หนูคิดว่า…”

“คิดว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้วเหรอ?” ลูซี่ยิ้ม

คาริน่าคร่ำครวญดังขึ้นไปอีก

โจเอลดูฉากนี้พร้อมกับขมวดคิ้วไม่พอใจ ระงับความต้องการที่จะผลักเธอออกไป "พอแล้ว! ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?” เขาพูดอย่างเย็นชา

คาริน่าตกใจกับน้ำเสียงที่รุนแรงของโจเอล เธอปล่อยลูซี่ ก่อนจะชำเลืองมองดูร่างสูงตระหง่านของโจเอลอย่างขี้ขลาด

ลูซี่จ้องตาเขา “อย่าดุสิ คุณกำลังทำให้เธอกลัว”

โจเอลตอบในลำคอแต่ไม่ได้ใส่ใจที่จะเถียงกลับ เขาก้มและอุ้มลูซี่ออกจากเธอ และอุ้มเธอเข้าไปในคอนโดมิเนียม

ขาของลูซี่กลับมาเป็นปกติได้สักพักแล้ว เธอจึงตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะอุ้มเธออีก เธอดึงแขนเสื้อของเขาและกระซิบ “คุณกำลังทำอะไร?”

ใบหน้าของโจเอลไร้ความรู้สึกใด ๆ “ไม่เห็นเหรอ? ผมจะพาคุณกลับบ้าน”

“ฉันเดินเองได้”

“อ่า! ผมเห็นแล้ว”

ลูซี่ไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายผู้นี้ แต่เธอไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง ๆ ที่ต้องถูกอุ้มไว้แบบนี้ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก

เขาอุ้มเธอไปที่พื้นและเปิดประตู เมื่อพวกเขาอยู่ในห้องของเธอ เขาก็วางเธอลงบนโซฟา

เขาหันไปหา คาริน่าและพูดว่า “ให้เจ้านายของคุณไปอาบน้ำและหาอะไรให้เธอกินด้วย ดูแลเธอให้ดี”

คาริน่าไม่กล้าพูดอะไรกับเขาหลังจากเหตุการณ์นั้น ออร่าที่น่าเกรงขามของเขาเปรียบได้กับออร่าของหัวหน้ามาเฟีย ทั้งหมดที่เธอทำคือพยักหน้าซ้ำ ๆ ไปพร้อมกับคำพูดของเขา