ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 615

ในรถเงียบมาก

ทั้งคู่ไม่ได้พูดอีก

ตอนแรกลูซี่ต้องการบอกโจเอลให้ลงจากรถ เมื่อรถไปถึงประตูของวิลล่าออร์คิด อย่างไรก็ตาม เธอเพิ่งพบว่าชายคนนั้นพิงกระจกรถและหลับไป เมื่อเธอหันไปมอง

เธอจ้องมองอย่างงุนงง และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกแย่เมื่อเห็นรอยคล้ำใต้ตาของเขา

คนขับไม่รู้ว่าโจเอลหลับอยู่และต้องการเรียกเขา แต่ลูซี่หยุดเขาไว้อย่างรวดเร็ว เธอเอานิ้วแตะปากของเธอ “ชู่!”

คนขับรีบปิดปากทันทีเมื่อเห็นสิ่งนี้

ลูซี่จึงเอาหมอนซุกใต้ศีรษะของโจเอล จากนั้นเธอก็ขอให้คนขับเอาแจ็กเก็ตมาคลุมโจเอลด้วย

หลังจากทำทุกอย่างแล้ว เธอลงจากรถและบอกคนขับว่า “ปล่อยให้เขานอนพักสักครู่ อย่ารบกวนเขา”

คนขับมองมาที่เธอแล้วเหลือบมองโจเอลที่กำลังหลับอยู่ในรถ เขาพยายามหาคำที่เหมาะสมที่จะพูด

“แต่นายน้อยรองยังคงต้องไปที่บริษัทในตอนบ่าย…”

“ไม่มีงานไหนสำคัญไปกว่าสุขภาพ” ลูซี่ขัดจังหวะเขาโดยไม่คิดอะไรเลย เธอยกข้อมือขึ้นและมองดูนาฬิกาของเธอ “ปล่อยให้เขานอนสักสองชั่วโมง ถ้าเขาไม่ตื่นภายในสองชั่วโมง ฉันจะมาปลุกเขาด้วยตัวเอง”

คนขับไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เขาจึงพยักหน้าเห็นด้วย

ลูซี่ไม่ได้เข้าไปในบ้านหลังจากนั้น เธอนั่งเก้าอี้ในลานเพื่อเพลิดเพลินกับแสงแดด

คนขับไม่ได้ออกไปด้วย ตอนนั้นไม่มีใครพูดอะไร

ขณะที่เธอนอนอาบแดดอุ่น ๆ ในสวนอันเงียบสงบ ทันใดนั้น เธอก็พบว่าความรู้สึกผ่อนคลายที่เธอเสียไปเป็นเวลานาน

อันที่จริง วงการบันเทิงเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยไลฟ์สไตล์ที่เร่งรีบ บางครั้งเธอยุ่งมากจนไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืน ขณะที่เธอทำงานในวงการนี้นานขึ้น ดูเหมือนว่าเธอใกล้จะตาย

ตอนนี้เธอสามารถนั่งที่นี่อย่างเงียบ ๆ ยิ่งกว่านั้นคนที่เธอชอบก็นอนอยู่ภายในรถ เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลาย

เธอไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว เสียงพึมพำก็ทำลายความเงียบขึ้นในทันที

ภายในรถ โจเอลขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกงุนงง หลังจากที่ลืมตาขึ้น และกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน

เขาเหลือบมองลูซี่และคนขับนอกหน้าต่าง จากนั้นเขาก็มองไปที่เสื้อแจ็กเก็ตที่หล่นลงกับพื้น ขณะที่เขาลุกขึ้น สายตาของเขาหรี่ลง

ในที่สุด เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วรับสาย

มันมาจากบริษัท

มีการประชุมทางวิดีโอที่สำคัญมากในตอนบ่าย ซึ่งเขาต้องเข้าร่วมด้วยตนเอง อย่างไรก็ตาม ทุกคนรอเขามานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มา พวกเขาคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงโทรไปถาม

โจเอลกำลังอธิบายสถานการณ์ให้พวกเขาฟัง ขณะที่เขากำลังลงจากรถ เขาวางแจ็กเก็ตไว้ที่แขนและพูดด้วยเสียงต่ำทางโทรศัพท์ว่า “ผมกำลังไป เตรียมวาระการประชุมก่อน โอเค แล้วเจอกัน”

เขาเพิ่งเดินไปหาลูซี่หลังจากวางสาย จากนั้นเขาก็มองลงมาที่เธอและถามว่า “ทำไมคุณไม่ปลุกผม?”

ลูซี่เอนกายลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางเกียจคร้าน เธอเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “อืม”

โจเอลหยุดชั่วครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าที่สดใสและชัดเจนของเธอ จากนั้นเขาก็หัวเราะ ขณะที่เขาก้มตัว วางมือหนึ่งข้างบนแขนเก้าอี้ของเธอ เขาใช้มืออีกข้างบีบคางของเธอเบา ๆ

ทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน ใบหน้าของพวกเขาอยู่ในระยะที่พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

เธอสามารถเห็นเงาสะท้อนของเธอในดวงตาของเขาได้ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงต่ำของเขาพูดว่า “คุณรู้สึกผิดต่อผมใช่ไหม?”

ลูซี่คิดว่าเธอผ่านวัยที่หัวใจของเธอจะเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว อย่างไรก็ตาม หัวใจของเธอก็เต้นแรงเพราะเขาในตอนนี้

เธอเม้มริมฝีปาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่หนีจากความรู้สึกของเธอ

ทั้งสองคุยกันสักพักก่อนที่ลูซี่จะพูดขึ้นว่า “แม่คะ อีกไม่กี่วันหนูจะไปรับแม่นะ”

แม่แคทซ์ผงะไปครู่หนึ่ง เพราะเธอไม่เข้าใจ

"เกิดอะไรขึ้น?"

“เซซิลถูกจับและได้รับโทษ ดังนั้นหนูต้องการให้แม่หย่ากับเขาก่อนที่เขาจะเข้าคุก”

เขาไม่เพียงถูกตั้งข้อหาลักพาตัวและแบล็กเมล์เท่านั้น แต่ยังถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมในครั้งนี้ด้วย นี่เป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรง

เธอไม่ต้องการให้แม่ของเธอถูกเรียกว่าเป็นภรรยาของฆาตกรไปตลอดชีวิต ดังนั้นเธอจึงหวังว่าพวกเขาจะหย่าร้างก่อนที่เซซิลจะถูกตัดสินจำคุก

แม่แคทซ์ ยังคงเงียบหลังจากได้ยินคำพูดของเธอครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“เขาโดนจับข้อหาอะไร?”

เซซิลได้ก่ออาชญากรรมทุกประเภทในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแต่ไม่ได้ถูกตำรวจจับ

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ตำรวจได้จับกุมตัวเขาในที่สุด

แม่แคทซ์มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน และลูซี่ก็รู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนเรื่องนี้จากแม่ได้ แม้ว่าเธอจะไม่พูดในตอนนี้ แต่เซซิลก็คงบอกแม่ เมื่อพวกเขาหย่าร้างกัน

ดังนั้นเธอจึงบอก แม่แคทซ์ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

แม่แคทซ์ ฟังอย่างเงียบ ๆ เมื่อเธอรู้ว่าลูซี่ต้องประสบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายตามลำพังในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกเสียใจกับลูกมากและรู้สึกสำนึกผิด

“ลูซี่ แม่ขอโทษ มันเป็นความผิดของแม่ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ ลูกถึงต้องเข้าไปพัวพันกับความหายนะเช่นนี้ ลูกก็ไม่ต้องทนทุกข์มาก”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ และรู้สึกผิด