ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 628

ลูซี่ แคทซ์ตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเธอนึกขึ้นได้ เธอก็พยักหน้า “แน่นอน”

“ถ้าผมเจอคุณเร็วกว่าเขา คุณจะชอบผมแทนไหม?”

ลูซี่หยุดชะงักอย่างทันทีทันใด

เธอไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะได้อยู่กับไซมอน วิลเบิร์น

เธอรู้สึกว่ามีไม่มากในโลกที่จะเริ่มต้นด้วย “ถ้า”

โชคชะตานำพาเรามาพบกัน โชคชะตาพาเราพรากจากกัน หลายครั้งที่เราคิดว่าเราทำงานหนักเพื่อจะได้แต่งงาน

สิ่งที่เราไม่ได้ตระหนักคือ จังหวะแห่งความบังเอิญถูกกำหนดโดยสวรรค์เมื่อนานมาแล้ว

เราจะไม่มีวันรู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันนานแค่ไหนอย่างแน่นอน

ทำไมเราถึงพูดถึง 'ถ้าเกิดอะไรขึ้น?'

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไซม่อนไม่รีบเร่งเธอ เขาติดตามเธออย่างเงียบ ๆ รอคำตอบของเธอ

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ลูซี่ตอบอย่างอ่อนโยนว่า “เราพบกันตอนเราอายุสามขวบ”

ไซมอนตกตะลึง

เขามองไปที่ลูซี่ ดวงตาเป็นประกายของเธอเผยให้เห็นว่าเธอนึกถึงอดีต

ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย มองผ่านหมอกที่ไม่มีที่สิ้นสุดรอบตัวพวกเขา “ในขณะนั้น พ่อของฉันเป็นเจ้าหน้าที่รับใช้ของลุงของเขา เขามักจะติดตามลุงฟอสเตอร์เพื่อทำหน้าที่ แม่กลัวว่าฉันจะเบื่อกับการอยู่บ้านคนเดียวโดยไม่มีใครเล่นด้วย เธอจะพาฉันไปเล่นที่บ้านฟอสเตอร์หลังเก่า”

“นั่นคือที่ที่ฉันพบเขา”

ความทรงจำของเธอเปิดรูขนาดใหญ่ ขังเวลาที่ดูดกลืนในสายลมเมื่อเธอเดินทางเมื่อยี่สิบปีก่อน สู่ช่วงบ่ายที่อบอุ่นอ่อนโยน

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ฉันยังเดินไม่นิ่งเลย ฉันกำลังเล่นอยู่ในลานของพวกเขาเพื่อพยายามจับแมลงปอ ขณะที่ฉันกำลังพยายามจับพวกมัน ฉันก็สะดุดก้อนหิน”

“มันคงจะไม่เป็นไรถ้าฉันเพิ่งสะดุดก้อนหิน แต่มีบึงดอกบัวอยู่ข้างหน้าฉัน ฉันไม่สามารถยืนหยัดได้และตกลงไปในทะเลสาบ”

“ทะเลสาบค่อนข้างลึก ฉันยังจำได้ดีว่าฉันจมน้ำเพราะน้ำไหลเข้าหูและคอได้อย่างไร

“ฉันเตะอย่างสิ้นหวังและตะโกนและกรีดร้อง และดิ้นรน พวกผู้ใหญ่ไปด้านหน้าแล้ว และคนใช้ที่มากับข้าพเจ้าต้องออกไปครู่หนึ่ง

“ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยฉัน เมื่อฉันกำลังจะหมดความหวัง จู่ๆ ก็มีคนจับมือฉันไว้”

“จากนั้นเขาก็โอบแขนฉันไว้ และใช้กำลังทั้งหมดเพื่อว่ายเข้าฝั่ง

“ฉันกลัวแทบตายและยังมึนงงอยู่ ฉันจำไม่ได้ว่าใครช่วยฉันไว้ พอรู้ตัวอีกทีก็หยุดร้องไห้ไม่ได้

“เมื่อคนในบ้านได้ยินว่าฉันตกลงไปในน้ำ พวกเขาทั้งหมดก็ออกมาตามหาฉันด้วยความกระวนกระวายใจ ผู้คนรอบตัวฉันโทษทุกเหตุผล

“พวกเขาไม่รู้ว่าฉันตกลงไปในทะเลสาบด้วยตัวเอง ไม่อยากโทษใคร ฉันแค่รู้สึกกลัวมากและต้องการกอด

“นั่นคือตอนที่ฉันเห็นเขา เขาเปียกโชกเหมือนฉันยืนอยู่ไม่ไกล เขาหยิบขนมออกมาแล้วพูดว่า 'อย่าร้องไห้ นี่เพื่อเธอ