ลูซี่เบิกตากว้างและมองโจเอลอย่างไม่เชื่อสายตา และกัดฟัน “คุณไม่รู้ว่าฉันโกรธอะไรใช่ไหม? คุณไม่มีความคิดที่น่าสยดสยองเกี่ยวกับสิ่งที่คุณทำเหรอ?”
โจเอล “???”
เขาทำอะไรลงไป?
'ความคิดบ้า ๆ’ อะไรที่เขาควรจะมีงั้นเหรอ?
อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ได้สอนเขาว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะโกรธเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ควรถามอะไร ณ จุด ๆ นี้การถามอะไรจะผิดไปหมด
สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือขอโทษเท่านั้น
ดังนั้น โจเอลผู้ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมากจึงพูดอย่างจริงจังว่า “ผมขอโทษ ภรรยา ผมผิดไปแล้ว"
ลูซี่ตกตะลึงทันที
ไฟที่เธอเตรียมจะขว้างก็พังลงจนหมด ราวกับว่าลูกโป่งแตกเพราะคำขอโทษนี้
เธอมองมาที่เขาและสูดอากาศเข้าไปลึก หลังจากนั้นสักครู่หนึ่ง
“อย่าคิดว่าฉันจะให้อภัยคุณ เพียงเพราะคุณขอโทษฉันนะ ฮึ่ม”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ โจเอลก็เกลี้ยกล่อมเธออย่างรวดเร็ว “ภรรยาครับ ผมผิดไปแล้วจริง ๆ”
จากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปและกอดเธอ
ความโกรธในหัวใจของลูซี่ได้หายไปเป็นส่วนใหญ่แล้ว แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะถาม “คุณผิดอะไร?”
โจเอล “...”
เขาอยากจะพูดว่า 'ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ ว่าผมผิดอะไร'
อย่างไรก็ตาม นี่คือสิ่งที่เขาไม่กล้าพูดโดยตรง หลังจากคิดและทบทวนในหัวของเขาทุกสิ่งที่เขาเคยเจอและเจอระหว่างทางมาก่อน ดวงตาของเขาก็นึกออกในที่สุด
เขามองดูลูซี่และพูดอย่างไม่แน่ใจ “ผม… ไม่ควรจ้องมองผู้หญิงคนนั้น?”
เขาลองดูอย่างมืดมนและในใจ เขาก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากใล
สีหน้าของลูซี่เปลี่ยนไปอย่างไม่คาดคิด
โจเอลเห็นสิ่งนี้และรู้ว่าเขาเดาถูก
นอกจากความโล่งใจอย่างมากแล้ว ยังมีความอ่อนหวานและการเฉลิมฉลองอยู่ในใจ
เขายิ้ม “ภรรยา คุณหึงผมเหรอ?”
เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ลูซี่จ้องมองเขาอย่างชั่วร้าย
เธอกัดฟันพูดว่า “คุณดูภูมิใจในตัวเองมากเลยนะ”
โจเอลหัวเราะคิกคักและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา กอดเอวเธอและยิ้มให้เธออย่างไร้ยางอาย “ผมเหรอ? ผมแค่รู้สึกมีความสุขสุด ๆ ที่คุณหึง เพราะมันหมายความว่าคุณยังห่วงใยผมจากใจ”
ลูซี่เย้ยหยันและไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นสิ่งนี้ โจเอลอธิบายว่า “ความจริงก็คือ ผมไม่ได้จ้องผู้หญิงคนนั้นเพราะผมเห็นว่าเธอสวย”
ลูซี่กลอกตาใส่เขา “โกหก”
โจเอลรีบยกมือขึ้น "จริง ๆ นะ ผมสาบานกับพระเจ้าได้เลย ต่อให้สวยแค่ไหนก็ไม่สวยเท่าคุณหรอก ยังไงคุณก็เป็นภรรยาที่ผมรักใช่ไหม?”
จากนั้นเขาก็เอนตัวเข้าไปจูบเธออย่างไม่ละอายใจ
ลูซี่ตบหน้าเขาด้วยความรังเกียจและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณจะพูดอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว”
ภาพลักษณ์ที่เย่อหยิ่งและไม่พอใจของเธอนั้น อดไม่ได้ที่จะทำให้โจเอลยิ้ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก