ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 666

จริง ๆ แล้ว สเปนเซอร์ เขาทำสำเร็จมาตลอดยี่สิบปีที่พวกเขาอยู่ต่างประเทศ

หลายปีที่ผ่านมานั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขามักจะใจดีกับเอมิเลียเสมอ

เขาจะคอยอยู่เคียงข้างเธอ คอยดูแลเธอ ปกป้องเธอ เป็นเหมือนกับพี่โนแลนที่อบอุ่น ที่เธอสามารถพึ่งพาได้ตลอดเวลาอย่างมั่นใจ

อย่างไรก็ตาม บางครั้งมนุษย์ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น

พายุนับหลายพันไม่สามารถส่งผลกระทบใด ๆ กับเขาได้ แต่มีเพียงอุปสรรคเดียวที่อยู่ในหัวใจของเขาที่ส่งกระทบกับเขาได้…

ลวดหนามทั้งหมดที่ได้ปิดกั้นไว้ก็จะเปิดออกทันที

สเปนเซอร์สูดหายใจเขาลึก ๆ และพยายามทำให้เสียงของเขาอ่อนลงให้ได้มากที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ ก่อนจะพูดว่า “พี่ขอโทษ เมื่อกี้นี้พี่ผิดเอง พี่ไม่ควรที่จะอารมณ์เสียใส่เธอ เอมมี่ พี่จะพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ”

เอมิลีเพียงแค่พยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอยื่นมือออกไป เพื่อที่จะให้เขาช่วยพาเธอเดินไปยังโรงแรม

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงโรงแรม เอมิเลียก็รีบดึงมือของเธอออก ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ ฉันจะขึ้นไปเอง พี่โนแลน วันนี้พี่ก็ทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว พี่ควรไปจัดการทำธุระของพี่บ้าง”

เมื่อรีสอร์ทมีคนมีชื่อเสียงและคนสำคัญมาที่นี่ค่อนข้างบ่อย การรักษาความปลอดภัยของที่นี่เลยดี

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สุขภาพของเอมิเลียก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลอะไรมาก

เมื่อรู้แบบนี้แล้ว สเปนเซอร์ก็ไม่ดื้อรั้นอีกต่อไป เขาปล่อยมือของเธอ มองดูเธอเดินเข้าไปข้างใน

ในขณะเดียวกันนั้น ลูซี่กับโจเอลที่ออกไปเดินเล่นข้างนอกได้สักพักก็เริ่มเหนื่อย พวกเขาก้พร้อมที่จะกลับมาพักผ่อนที่ห้องพัก

ลูซี่กับโจเอลยังไม่ได้กินข้าวกลางวันกันเลย แต่ลูซี่รู้สึกเหนื่อย แล้วพวกเขาก็ไม่อยากกินข้าวข้างนอกด้วย

ดังนั้นแล้ว โจเอลตัดสินใจว่าพวกเขาจะกลับไปที่ห้องพักแล้วสั่งอาหารมากินที่ห้องแทน

ในตอนนั้น ทันที่ที่พวกเขากำลังจะเข้าไปในลิฟท์ พวกเขาก็เห็นร่างที่คุ้ยเคยยืนอยู่ที่นั่น

“เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เจอกันอีกแล้วนะ”

เอมิเลียยิ้มเบา ๆ ให้พวกเขา เพื่อให้พวกเขาเดินเข้ามายังที่ว่าง

ลูซี่กับโจเอลประหลาดใจ แต่ก็ทักทายเธอพร้อมกับยิ้ม หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไป

“คงเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ คุณก็พักที่นี่ด้วยเหรอ?”

เอมิเลียพยักหน้าตอบ

ยิ่งโจเอลเห็นเธอบ่อยแค่ไหน เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอดูเหมือนกับผู้หญิงในภาพนั้น ภาพที่พ่อของเขาซ่อนไว้ในหนังสือ

เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณแค่มาพักร้อนที่นี่หรือว่าคุณมาอยู่ที่นี่อย่างถาวรเลย?”

รีสอร์ทบนภูเขาที่มีชื่อเสียงนี้ มีการเสนอความสะดวกสบายของที่พัก มันมีพื้นที่ขนาดใหญ่ บางคนมาที่นี่เพื่อฝึกร่างกายหรือบำบัดจีตใจของพวกเขา

แน่นอนว่าคนเหล่านั้นจะต้องรวยมาก ๆ ด้วย ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาจะต้องใช้เงินจำนวนมาก เพื่อที่จะมาพักอยู่ที่นี่อย่างยาวนาน

เอมิเลีย ยิ้มและพูดว่า “พอดีฉันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ฉันจะอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วันเท่านั้น และคงจะต้องกลับไป”

ทั้งสองคนพยักหน้ารับกับคำตอบของเธอ

มีเหตุผลบางอย่างที่รู้สึกว่าเธอเป็นที่น่ารักจากใจของเธอที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

มีท่าทีเป็นไปได้มากที่สุด เพราะผู้หญิงคนนี้สวยมาก ไม่มีความก้าวร้าวเผยออกมาเลย มันเป็นสิ่งที่คนสวยพึงมี

ความอบอุ่นและความอ่อนโยนนั้น เธอเหมือนกับพี่สาวคนสวย

เมื่อเป็นยังงั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่สาวคะ? พี่ชื่ออะไรเหรอคะ?”

เอมิเลียยิ้ม “ชื่อ เอมิเลีย จาโร จ๊ะ”

ลูซี่พยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น หนูขอเรียกพี่ว่าพี่จาโรได้ไหมคะ?”

เอมิเลียตกตะลึง เธอไม่คิดว่าลูซี่จะเรียกเธอแบบนั้น

จากนั้นเธอก็พยักหน้าอย่างมีความสุข ก่อนที่เธอจะถามว่า “แล้วเธอล่ะ? ชื่ออะไรเหรอ?”

ลูซี่เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ ถึงแม้ว่ามันไร้สาระมาก แต่เธอก็ยังแปลกใจอยู่ดี “พี่ไม่รู้จักฉันจริง ๆ เหรอ?”