ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 701

เกรกอรี เกรแฮม: “…”

เขาเงียบราวกับว่าเธอเพิ่งรุกฆาตเขา

หลังจากเงียบไปนาน เขาก็หัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา

เสียงร้องเพลงของเขามีความสนุกสนาน “ลิตเติ้ลเซเว่นโตขึ้นและถูกใครคนหนึ่งทำร้าย”

เนลล์รออยู่

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยิ่งคน ๆ นี้รู้ว่าเธอเกลียดชังเมื่อเขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งตั้งใจทำมันมากขึ้นเท่านั้น

มันเกือบจะเหมือนกับว่าเขาแค่สนุกกับการแกล้งเธอ

เธอย่นหน้าผาก รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“เกรกอรี เกรแฮม เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะกลับไปประเทศจีนทันที ข้อตกลงจบลงแล้ว! แยกย้ายกันไปคนละทางกันเถอะ!”

เกรกอรี เกรแฮมซ่อนรอยยิ้ม “ใครขอให้เธอเรียนรู้เรื่องแย่ ๆ มากมาย แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้ฉันพูดถึงมัน”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังโกรธจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงหยุดล้อเลียนเธอและเปลี่ยนเรื่อง

“ก็ได้ ฉันสัญญา ตราบใดที่เธอช่วยให้ฉันชนะการแข่งขันการบิน ฉันจะบอกเธอทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเก้าปีที่แล้ว”

เนลล์ถอนหายใจยาว

“ก็ได้ ตกลง”

"ตกลง"

เนลล์วางสาย หลังจากที่เธอเจรจากับเกรกอรี เกรแฮม เสร็จแล้ว

เธอลุกขึ้นและรินน้ำให้ตัวเองสักแก้ว แล้วเดินออกไปที่ระเบียง เมื่อมองดูทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันคึกคักของเมืองหลิน ดวงตาของเธอก็พลิ้วไหวอย่างแผ่วเบา

เก้าปี!

เมื่อเทียบกับครั้งแรกที่เธอมาที่แห่งนี้ อีกเพียงครึ่งปีก็จะครบสิบปีแล้ว

ในขณะเดียวกัน จากเด็กสาวอายุสิบแปดปี เธอได้เติบโตเป็นแม่ลูกสอง

ความเคลือบแคลงใจที่หลอกหลอนเธอไม่เคยถูกทำให้กระจ่าง

เนลล์จะไม่มีวันลืมว่า วันหนึ่งเมื่อเก้าปีที่แล้ว เธอตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงผ่าตัดสีขาว

ถัดจากเธอคือ เกรกอรี เกรแฮม อาวุโสเค และคนอื่นๆ อีกสองสามคน

พวกเขามองดูเธอ และบอกเธอว่าเธอได้รับการช่วยเหลือจากทะเลโดยพวกเขา

เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส แพทย์ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการผ่าตัดกับเธอ และเธอก็หมดสติไปหลายวันก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในที่สุด

เนลล์พยายามอย่างมากที่จะนึกถึงทุกสิ่งที่เธอเคยผ่านมาก่อน

อย่างไรก็ตามเธอจำไม่ได้

ราวกับมีคนขุดหลุมขนาดใหญ่ในความทรงจำของเธอ ความทรงจำเดียวที่เธอจำได้คือ ชีวิตของเธอในประเทศจีน

เกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอมาถึงประเทศ F เธอจำอะไรไม่ได้เลย

ความล่าช้าระหว่างการอยู่ในจีนและการมาประเทศ F คือสามเดือนเต็ม

สามเดือนเป็นเวลานาน อาจจะมีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น อย่างไรก็ตาม ความทรงจำเหล่านั้นดูเหมือนจะหายไปจากสมองของเธอ ในอากาศที่เบาบาง

เธอไม่รู้ว่าเธอไปที่ไหน ทำอะไร หรือผ่านอะไรมาบ้าง

ราวกับเป็นตึกที่อยู่ตรงกลางที่ไม่ปะติดปะต่อ

แม้ว่าชีวิตของเธอจะดูสงบสุขในขณะนั้น แต่ลึก ๆ ในใจเธอ เหตุการณ์นี้ก็เหมือนระเบิดเวลา มันสามารถระเบิดได้ทุกเมื่อ

เธอจึงอยากรู้ความจริง

เนลล์หลับตาลง ปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนลูบไล้ใบหน้าของเธอ เพลิดเพลินกับความเย็นสบายของมัน

ผ่านไปนาน เธอก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาของเธอชัดเจนมาก

เธอจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน

วันรุ่งขึ้น

แม้จะนอนดึกในคืนก่อน เนลล์ก็ตื่นแต่เช้า

เมื่อแนนซี่ เมอร์เรย์ เคาะประตูแล้วเข้ามา เนลล์ก็ตื่นแล้วและกำลังอาบน้ำอยู่