ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 721

คาเรนอธิบายว่า “นี่เป็นประเพณีของครอบครัว คุณถักสร้อยข้อมือสีแดงให้ตัวเองทุกปีในวันเกิดของคุณเองเพื่อเป็นพรแก่ตัวเอง

เนลล์ไม่ได้ที่จะมองเข้าไปใกล้ ๆ แล้วยิ้ม “ดูสวยดีนะคะ ทุกคนที่นี่ทำแบบนี้หรือเปล่าคะ?”

คาเรนตัวแข็งและส่ายหัวอย่างเคร่งขรึม

"ไม่ พวกเขาทำไม่ได้”

"ฮะ?"

ทั้งสองตะลึงงัน เบิกตากว้าง

ในขณะนั้นเอง เฟร็ดก็กลับมา

คาเรนก้มศีรษะลงและจบการสนทนาครั้งก่อน

เฟร็ดสังเกตเห็นพวกเขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยกัน และถามว่า “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

เนลล์และแนนซี่มองหน้ากันก่อนจะมองมาที่เขา และยิ้มว่า “ไม่มีอะไรมาก เรากำลังคุยกันอยู่ว่าก่อนหน้านี้หมอเก่งมากขนาดไหน ตอนนั้นขาของแนนซี่เจ็บ แต่เมื่อเขาใช้ยาและผ้าพันแผลอีกครั้ง มันก็หายเจ็บ!”

ขณะที่เธอพูด นิ้วของคาเรนสั่นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้พูดอะไร

เฟร็ดยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น

“แน่นอน ทุกคนในหมู่บ้านไปหาเขาเพื่อรับการรักษา ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ ถ้าเขาไม่สามารถรักษาคุณให้หายได้ ก็ไม่มีใครทำได้”

หลังจากคำกล่าวนั้น เขาหันไปหาคาเรน “คืนนี้ทำอาหารเพิ่มอีกสองจานสำหรับสาว ๆ เพื่อให้ร่างกายของพวกเธอฟื้นตัวได้ดีขึ้น อาการบาดเจ็บทำให้พละกำลังของคุณลดลง ถ้าคุณกินอาหารดี ๆ คุณจะฟื้นตัวเร็วขึ้น”

คาเรนพยักหน้าแล้วเดินจากไป

เนลล์และแนนซี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเฟร็ดจากไปหลังจากทำตามคำแนะนำของเขา

ตามคำสั่ง อาหารเย็นมื้อนั้นหรูหรามาก

ก่อนรับประทานอาหารเย็น ชาวบ้านแห่กันไปที่บ้านเพื่อดูหญิงต่างชาติสองคน เหมือนเป็นนางแบบในตู้โชว์

เมื่อแนนซี่อยู่คนเดียวในหมู่บ้าน ไม่ค่อยมีใครรู้จักพวกเขา

หลังจากที่เนลล์ถูกพาตัวไป มันก็เหมือนไฟลามป่า พวกเขาไม่แน่ใจว่าใคร แต่เดาว่าเป็นชายหนุ่มที่ลากเกวียนวัวในคืนนั้น

ทุกคนวิ่งออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เนลล์สังเกตว่าชาวบ้านจำนวนมากเป็นผู้ชายในวัยยี่สิบสามสิบ

สายตาของพวกเขาดูเหมือนฝูงหมาป่าหิวโหยที่เห็นแกะแสนอร่อย

ไม่จำเป็นต้องพูดความรู้สึกนั้นอึดอัดเป็นอย่างมาก

เนลล์และแนนซี่ไม่ใช่คนท้องถิ่น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกว่าถูกต้องที่จะถูกจ้องมอง

ทั้งหมดที่พวกเขาทำได้คือฝืนยิ้ม และนั่งทักทายทุกคนอย่างช้า ๆ

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นทุกคนก็จากไป

เมื่อเฟร็ดกลับถึงบ้าน เขาดูมีความสุขมาก เขายังดื่มเบียร์อีกสองสามแก้วในมื้อเย็น

เนลล์และแนนซี่ กลับไปที่ห้องของพวกเธอหลังอาหารเย็น

ทั้งสองพักสักครู่หนึ่ง เนลล์จ้องมองไปที่ขาของแนนซี่ เมื่อพวกเขาอาบน้ำก่อนนอน จู่ ๆ เนลล์ก็ปวดท้อง

เธอลุกขึ้นบอกแนนซี่ว่า “ฉันจะไปห้องน้ำสักหน่อย เธอจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

แนนซี่พยักหน้า แต่กังวลเล็กน้อยว่าเนลล์จะกลัวในเวลากลางคืนหรือไม่ เพราะไม่มีแสงไฟสักนิดเดียว “ให้ฉันไปด้วยไหม”

"ไม่เป็นไร”

เนลล์โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เธอรู้ดีว่าแนนซี่ไม่สะดวกที่จะขยับไปมารอบ ๆ จะมีใจให้มากับเธอได้ยังไง?