ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 726

ชายคนนั้นจับมือและยิ้ม

“ไม่ต้องรีบ ผมจะไปดูเอง” เขาพูดขณะที่เดินไปมา และในที่สุดก็เดินตามหลังเตาไป

“คุณคือสาวน้อยที่ลุงเฟร็ดช่วยชีวิตไว้ก่อนหน้านี้ แล้วคุณชื่ออะไร?” เขาถาม

ในที่สุดแนนซี่ก็เหลือบมองเขา แต่พูดด้วยความดูถูกและพูดเหน็บแนม

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ?”

ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อ

ตอนแรกเขาไม่ตอบ

"คุณพูดอะไร?"

“คุณยังไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลย แต่อยากรู้ว่าฉันชื่ออะไรเนี้ยนะ?”

ชายคนนั้นเข้าใจและหยุดอยู่ที่นั่นครู่หนึ่ง

เขาคงไม่เคยเจอผู้หญิงที่ฉลาดแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่นั่นสักพัก ก่อนจะยิ้มเยาะ

“เฮ้ คุณอารมณ์ชั่งรุนแรงจริง ๆ ผมชอบ!”

แนนซี่ขมวดคิ้วอย่างหนัก

ถ้าเธอทำได้ เธออยากจะทุบเขาด้วยไพ่โปกเกอร์

ความจริงก็คือเธอต้องอดทนไว้ไม่ให้ทำอย่างนั้น

อย่างน้อยที่สุด เธอจะต้องไม่เข้าข้างคนเหล่านี้จนกว่าเธอกับเนลล์จะหายดี

แนนซี่จึงไม่พูดอะไรอีก

ผู้ชายที่ไม่พอใจเธอก็รู้สึกเบื่อเล็กน้อย เขาเดินไปรอบ ๆ แล้วทิ้งไพ่ไว้

ตั้งแต่ต้นจนจบ เนลล์นั่งอยู่หน้าห้องครัว ไม่ยอมขยับไปไหน

จนกระทั่งเขาออกไปนั่งบนม้านั่งกลางห้องโถงนั้นเอง เนลล์ก็ได้ยินเขาบ่นกับลุงเฟร็ดอย่างคลุมเครือ

“ผู้หญิงคนนั้นมีอารมณ์ที่รุนแรง ถ้าผมพาเธอกลับบ้าน ผมจะสอนบทเรียนดี ๆ ให้เธออย่างแน่นอน”

ห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้ชาย

“นั่นมันเรื่องของแก ถ้าแกยินดีที่จะพาเธอไปตอนนี้ ดีกว่าที่จะลงโทษเธอ”

ชายคนนั้นโต้กลับทันที

“ไม่มีทาง ผมซื้อทั้งตัวเธอ เธอยังคงได้รับบาดเจ็บและต้องได้รับรักษาพยาบาล ยาของเธอต้องใช้เงิน และผมจะไม่จ่ายมันอย่างแน่นอน”

ลุงเฟร็ดไม่พูดอะไรอีก

เนลล์เอากูออก แล้วก้มหน้าลง ในขณะที่ยิ้มเยาะ

อาหารเย็นนั้นหรูหรามาก

ผู้ชายบางคนไม่ได้อยู่เพื่อรอทานอาหาร

มีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ และเนลล์ก็จำหนึ่งในนั้นได้ เขาเป็นคนที่เธอเคยเห็นข้างนอกมาก่อน คนที่คุยกับลุงเฟร็ดตอนกลางดึก

ระหว่างมื้ออาหาร คน ๆ นั้นยังคงจ้องมองเธอและตักอาหารสองสามชิ้นลงในชามของเธอเป็นครั้งคราว

เขายิ้มและพูดว่า “กินให้มากหน่อย ดูคุณสิ สาว ๆ จากในเมือง ช่างขี้อาย ร่างกายของคุณจะฟื้นตัวเร็วได้อย่างไรถ้าคุณไม่ยอมกิน?”

เนลล์ยิ้มตอบไม่พูดอะไร

เธอเพียงแค่วางอาหารที่เขาหยิบให้เธอไว้เงียบ ๆ โดยไม่แตะต้องแม้แต่ชิ้นเดียว

แนนซี่มองไปที่ชายทั้งสองคน มองไม่เห็นความดีในตัวพวกเขาสักนิดเลย

ลุงเฟร็ดสังเกตเห็นเรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่คิ้วของเขาก็เป็นปมขมวดอยู่เสมอ

หลังมื้ออาหาร เนลล์ช่วยป้าคาเรนเก็บจานก่อนนำไปให้แนนซี่หลังบ้าน

รอยยิ้มจอมปลอมของแนนซี่หายไปทันที เมื่อเธอกลับมาที่ห้อง

“บ้าอะไรเนี่ย! เขาตั้งใจจะขายพวกเราให้ขยะพวกนั้นจริง ๆ เหรอ?”

เนลล์เห็นว่าแนนซี่กำลังจะคร่ำครวญถึงเรื่องนี้ จึงรีบเอานิ้วแตะริมฝีปากของเธอทันทีและบอกให้เธอ “เงียบ”

ตอนนั้นเองที่แนนซี่จำได้ว่าลุงเฟร็ดและภรรยาของเขายังอยู่ข้างนอกได้

ถ้าเธอพูดเสียงดังเกินไป พวกเขาอาจจะได้ยินเธอ และสถานการณ์จะเปลี่ยนไปจากเดิม

ป้าคาเรนหน้าซีดและรีบอธิบาย “ฉันเป็นคนบอกเธอ ตอนที่เรากลับมาวันนี้ หนูน้อยเซเว่นบอกว่าภูเขานั้นดี และอยากไปเที่ยวสนุกที่นั่น ฉันเลยบอกเธอว่ามีหมาป่า”

ดวงตาของลุงเฟร็ดกะพริบเล็กน้อย

เนลล์ยิ้มอย่างจริงใจและพูดว่า "ใช่ ลุงก็รู้เหมือนกันใช่ไหมคะ ลุงเฟร็ด เรามาที่นี่ในฐานะนักท่องเที่ยว เมื่อเราเห็นสิ่งที่สวยงาม เราก็อยากเข้าไปใกล้ ๆ พวกมัน"

เธอยังไม่อยากที่จะกระตุ้นความสงสัยของลุงเฟร็ดนัก

ลุงเฟร็ดยิ้มเบา ๆ และพูดอย่างเศร้าโศกว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอคงไปที่นั่นไม่ได้ ที่นั่นอันตรายสำหรับพวกสาวน้อยสองคนอย่างพวกเธอ ถ้าเธอมีปัญหาก็จะไม่มีใครช่วยเหลือพวกเธอได้”

เนลล์พยักหน้าอย่างจริงจังและตอบว่า “อ่า เข้าใจแล้ว”

"อืม"

อาหารมื้อนี้กดดันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

แนนซี่ไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตาของทั้งสองคนมากนัก แต่เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับท่าทางของลุงเฟร็ดในวันนี้

หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จแล้ว เนลล์กับแนนซี่ก็ถูกลุงเฟร็ดไล่ให้กลับห้องของพวกเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองถูกไล่ให้กลับไปที่ห้องของพวกเขาเร็วเกินไป และพวกเขาทั้งคู่ก็ประหลาดใจเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกัน พวกเขายังมั่นใจมากขึ้นว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นข้างนอก

นั่นส่งผลให้ลุงเฟร็ดปฏิบัติต่อทั้งสองคนแตกต่างกัน

เนลล์มีความรู้สึกไม่ดีในหัวใจของเธอ เธอรู้สึกว่าทั้งสองคนไม่สามารถอยู่เฉยได้อีกต่อไป

ดังนั้นในกลางดึก หลังจากที่ปิดไฟทั้งหมดภายนอกแล้ว เธอรู้สึกได้ถึงทางไปที่ประตูอย่างเงียบ ๆ และต้องการจะออกไปสำรวจสถานการณ์

โดยไม่คาดคิด เมื่อเธอผลักประตู เธอพบว่ามันไม่สามารถเปิดออกได้

สีหน้าของเนลล์เปลี่ยนไป

ขาของแนนซี่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ ดังนั้นโดยปกติถ้าเธอไม่ต้องขยับไปไหน เธอก็แค่นอนอยู่บนเตียง

เธอเห็นว่าเนลล์ยืนนิ่งโดยหันหลังมาทางเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป?”

เนลล์ตอบด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"ประตูมันถูกล็อกจากด้านนอกน่ั"