ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 770

โรสน้อยตกใจทันที ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการยอมรับมันแต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับได้ว่า นายน้อยคนโตและนายน้อยรองนั้น ไม่ใช่คู่แข่งที่เหมาะสมของเกรกอรี เกรแฮมอย่างแน่นอน

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดเธอก็พูดความจริง “มะ…ไม่”

คุณนายเกรแฮมหัวเราะอย่างไม่ถือสา

เธอถอนหายใจและพูดว่า “ใช่แล้ว พวกเขาไม่ใช่คู่แข่งที่เหมาะสมของเกรกอรีเลย ตอนนี้แฮร์ริสันเองก็แก่มากแล้ว เห็นได้ชัดว่าในอนาคตใครจะได้สืบทอดเกรแฮม คอร์ปอเรชั่น ในฐานะแม่เลี้ยงที่ไม่เคยได้อยู่ดูแลเขาในตอนที่เขายังเป็นเด็ก ดังนั้นความรักที่เขามีต่อฉันมันอาจจะน้อยกว่าที่เขามีให้กับคนรับใช้ที่นี่เสียอีก”

“มองดูจากสถานการณ์นี้แล้ว เมื่อแฮร์ริสันชราภาพหรือจากไป เธอคิดว่าเราสามคนจะใช้ชีวิตที่เหลือของเราได้ยังไง?”

โรสน้อยตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

เธอมองเห็นแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ และไม่พอใจกับทัศนคติของเกรกอรีที่มีต่อคุณนายเกรแฮมในก่อนหน้านี้

แต่เธอไม่เคยคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลย

คุณนายเกรแฮมส่ายหัวและถอนหายใจอีกครั้ง

“เธอคิดว่าฉันยินดีที่จะเข้ามาในที่ของผู้หญิงอีกคนของแฮร์ริสัน และมองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทิ้งไว้ ดูแลลูกชายที่เธอทิ้งไว้ข้างหลังและปล่อยให้ความภาคภูมิใจ และศักดิ์ศรีของฉันจมลงกับพื้นอย่างนั้นเหรอ?

“ไม่ใช่ว่าฉันต้องการ ฉันเพียงแค่ไม่มีทางเลือก ในตอนที่ตระกูลเกรแฮมกำลังต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก อย่างน้อยก็ยังมีใครบางคนที่จะสามารถช่วยเหลือตระกูลเอาไว้ได้ ถ้าไม่มีเขา ตระกูลเกรแฮมก็อาจจะต้องถึงจุดจบ และถ้าไม่มีตระกูลเกรแฮมก็จะไม่มีเรา”

ในขณะที่เธอพูด ดวงตาของเธอก็มืดมนลง จากนั้นเธอก็พูดด้วยเสียงต่ำ “เกรกอรียังคงมีความกตัญญู ถ้าหากวันหนึ่งเราจะต้องต่อสู้เพื่อการสืบทอดขึ้นมาจริง ๆ และถึงแม้ว่าเราจะไม่เคยแสดงพระคุณใด ๆ ต่อเขาเลย แต่ตราบใดที่เราแสดงความกตัญญูเพียงแค่พื้นผิว นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาไม่ปฏิบัติต่อเราสามคนรุนแรงเกินไป ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วหรือยัง?"

โรสน้อยตัวแข็งทื่อ

เธอไม่เคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นความคิดของคุณนายเกรแฮมที่อยู่ลึกลงไปภายในหัวใจของเธอ

เธอมองก้มหน้าลงอย่างไม่เต็มใจ เธอดูหวาดกลัวและไม่พอใจเล็กน้อย

เธอพึมพำเบา ๆ “ดูเหมือนว่านายน้อยคนโตและนายน้อยรองจะยังพอมีโอกาส ทำไมคุณจะต้องทำให้ตัวเองทนทุกข์ด้วยวิธีนี้…”

แม้ว่าเสียงของเธอจะเบามาก แต่คุณนายเกรแฮมก็ได้ยินทุกอย่างที่เธอพูด

เธอเลิกคิ้วและถามว่า “แล้วเธอเห็นว่าฉันกำลังทุกข์ทนอยู่หรือเปล่า?”

หืม! มันจะเป็นทุกข์ได้ยังไง?

ถึงแม้ว่าลูกชายของเธอทั้งสองคนจะมีโอกาสสืบทอดตระกูลเกรแฮมจริง ๆ แน่นอนว่าเธอจะรู้สึกดี แต่ถ้าพวกเขาทำไม่ได้ เพียงแค่เธอต้องแสดงด้านที่ดีออกมา มันก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยเธอได้ในภายภาคหน้า

มันเหมือนกับการพยายามหาทั้งปลาและอุ้งเท้าหมีไปพร้อม ๆ กัน เธอทำสิ่งนี้เพื่อให้ตัวเองได้รับความคุ้มครองเป็นสองเท่า แล้วมันจะเป็นความทุกข์ได้ยังไง?

เธอเพียงครุ่นคิดอยู่ภายในใจและไม่ได้บอกมันให้โรสน้อยฟัง

โรสน้อยเป็นเพียงสาวใช้ที่มองแต่สิ่งที่อยู่บนพื้นผิว เธอจะค้นหาผลประโยชน์ที่เธอจะได้รับเท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์ที่คุณนายเกรแฮมจะบอกเธอ

คุณนายเกรแฮมส่ายหน้าและหยุดพูด

ทันใดนั้นเอง เสียงเครืองยนต์ของรถยนต์ก็ดังเข้ามาจากภายนอก

เธอชะงักเล็กน้อยแล้วถามว่า “ใครกลับเข้ามา?”

โรสน้อยเองก็งุนงงเช่นกัน เธอพูดว่า “ฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ นายน้อยยังคงอยู่ในห้องของเขา และยังไม่ได้ออกไปไหน หรือว่าจะเป็นพ่อบ้านออสบอร์น นอกจากนายน้อยแล้ว เขาเป็นคนเดียวที่จะสามารถขับรถเข้าออกจากคฤหาสน์แห่งนี้ได้”

คุณนายเกรแฮมส่ายหน้า

“ไม่ใช่เขา พ่อบ้านออสบอร์นนำให้อาหารเย็นมาให้เราและเพิ่งจะเดินกลับไปที่สวนหลังบ้าน ฉันเพิ่งจะเห็นเขาเดินไปออกไปด้วยตาของฉัน”

เธอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วสั่ง “โรสน้อย ออกไปดูว่าเป็นใคร”

โรสน้อยพยักหน้าและรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเธอก็กลับมา

ท่าทางของเธอดูไม่ค่อยดีนัก