ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 772

เมื่อทุกคนกำลังคิดว่าเรื่องราวนี้จะจบลงในแบบที่วิกกี้จะต้องถูกครอบครัวเกรแฮมโยนทิ้งไป ทันใดนั้นเองเสียงทุ้มต่ำที่แสนจะเย็นชา และเหมือนมึนเมาเล็กน้อยก็ดังขึ้นมาจากทางเข้า

“นี่พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่?”

ร่างสูงยาวที่สวมรองเท้าหนังคู่หนึ่งกำลังเดินอยู่บนพื้นหินอ่อน ทำให้เกิดเสียงกระทบกันที่สดใส ปรากฏในสายตาของทุกคนที่อยู่ที่นั้น

ขณะที่เขายืนอยู่ตรงทางเข้าภายใต้แสงไฟที่สาดส่องเข้ามา จึงทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่เท่าที่ได้ฟังน้ำเสียงโทนต่ำของเขาก็รับรู้ได้เลยว่าเขาไม่มีความสุข

ลักษณะท่าทางของชายคนนี้เป็นเหมือนกับก้อนหินที่ตกลงไปในทะเลสาบ พื้นที่ที่มีผลต่อหัวใจของทุกคนก็เหมือนกับระลอกคลื่นในน้ำที่แตกต่างกันไปหมด

คุณนายเกรแฮมหน้าตาซีดเผือด มือของโรสน้อยกำลังลอยอยู่กลางอากาศ คนรับใช้ที่เหลือต่างพากันก้มหน้าลงต่ำ และแม้แต่พ่อบ้านออสบอร์นเองก็ก้มหน้าลงเช่นเดียวกัน แขนที่เคยไขว้กันไว้ในก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนตำแหน่งไป ราวกับว่าเขากำลังโบกมือให้กับเกรกอรี

มีเพียงแค่วิกกี้เท่านั้นที่กำลังยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น และไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิ้วเดียว สีหน้าของเธอยังคงเย็นชา แสงอาจจะสว่างมากเกินไปหรือด้วยเหตุผลอื่น ๆ ก็ไม่รู้ ดวงตาของเธอจึงเอียงเป็นเส้นตรง ขณะที่เธอมองไปยังทางเข้า

ชายที่ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าคือใครขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปข้างใน

ใบหน้าอันหล่อเหลาบวกกับการแสดงออกที่เยือกเย็น และดวงตาที่มีสีดำสนิทจนสามารถเจาะทะลุหัวใจของคนได้ กำลังเดินไปข้างหน้าและปรากฏตัวต่อหน้าของวิกกี้

สายตาของเขาดูเย็นชาและไม่มีความสุข หรือไม่มีความสุขเมื่อมองไปที่เธอกันแน่ ริมฝีปากที่เข้ารูปของเขาดูอวบอิ่ม มันแปร่งประกายออร่าที่มีความรุนแรงออกมา

“เกรกอรี!”

คุณนายเกรแฮมตะโกนออกมา ขณะที่เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอต้องการที่จะอธิบายถึงเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น แต่ชายผู้นี้เพียงแค่ชำเลืองมองเธอแค่แวบเดียวเท่านั้น

"อย่าพูดเลย! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะอาศัยอยู่ที่นี่ในฐานะของแขกคนนึง นี่คือการตัดสินใจของผม”

"อาศัยอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?!"

คุณนายเกรแฮมเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อหูของตัวเอง “นี่เธอรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา? เธอไม่เห็นว่าหล่อนเพิ่งจะทำตัวยังไง!”

เธอหันกลับมามองที่โรสน้อย ความรู้สึกเหมือนกำลังถือฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ เธอชี้ไปที่โรสน้อยและพูดว่า “เธอลองถามโรสน้อยเลยก็ได้ หล่อนทำตัวเย่อหยิ่งมากจนเกินไป! หล่อนจะเหมาะสมพอที่จะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเกรแฮมได้ยังไง?”

ตัวของโรสน้อยแข็งทื่อ แต่เธอก็ไม่กล้าขัดคำพูดของคุณนายเกรแฮม ดังนั้นเธอจึงเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “คุณโธมัสได้พูดจาหยาบคายกับคุณนายจริง ๆ ค่ะ”

เกรกอรีขมวดคิ้วขณะฟัง พลางพูดตอบกลับขัดจังหวะของเธอ “พอแล้ว!! ฉันไม่ต้องการให้ใครมายุ่งเรื่องของฉัน ที่นี่คือคฤหาสน์ ไม่ใช่ที่พักเก่าแก่ของตระกูลเกรแฮม ถ้าทุกคนต้องการที่จะเข้ามายุ่ง ก็ให้ไปคุยกันที่อื่น และฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย!”

“แต่ว่า…”

จู่ ๆ คุณนายเกรแฮมก็ปิดปากของตัวเองเงียบ เพราะเธอเห็นว่าสายตาของชายผู้นั้นดูช่างเลือดเย็นราวกับหมาป่าผู้หิวโหย คิ้วหนาขมวดคิ้วเข้าหากัน แสดงให้เห็นถึงความหมดอดทนของเจ้าของ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสถานะของเธอในครอบครัวเกรแฮมเป็นเช่นใด และไม่ต้องสงสัยเลยว่าความเป็นและความตายของตระกูลเกรแฮมในปัจจุบันนี้ขึ้นอยู่กับใคร ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในกำมือของชายหนุ่มคนนี้ทั้งหมด แม้แต่กับแม่เลี้ยงของเขาเอง เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกใด ๆ ต่อเธอเลย

สายตาของเขาในตอนนี้แสดงให้เห็นว่าเขากำลังโกรธมากจริง ๆ ดูเหมือนว่าในครอบครัวนี้ ตราบใดที่เขาได้ตัดสินใจใจอะไรไปแล้ว จะไม่มีใครกล้าแย้งหรือเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเขาได้ และนี่คือสิ่งที่ทุกคนในครอบครัวเกรแฮมเห็นพ้องต้องกัน อีกอย่างกฎนี้ก็ได้รับการยินยอมโดยอัตโนมัติจากชายชราของตระกูลเกรแฮมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายชราผู้นี้คือ ไอแซค เกรแฮม ผู้ที่ปลดเกษียณจากการดูแลกิจการของครอบครัวไปแล้ว

เมื่อกฎนี้ได้ถูกตั้งขึ้นมาจึงไม่มีใครกล้าขัดอีกต่อไป พวกเขารู้แค่ว่าวันหนึ่ง ทุกคนจะคุ้นเคยกับคำสั่งของเขา และปฏิบัติตัวตามข้อตกลงทั้งหมดของเขาเอง

เขาพิสูจน์ด้วยการกระทำของเขามาเสมอว่าการตัดสินใจของเขาถูกต้องที่สุด เสียงของฝ่ายตรงข้ามค่อย ๆ กลายเป็นศูนย์ หรือบางครั้งผู้คนก็ลืมกันไปแล้วว่าไอแซค เกรแฮม เจ้านายที่แท้จริงของตระกูลเกรแฮมยังมีชีวิตอยู่

เกรกอรีหันหน้ากลับมาพลางมองไปยังผู้หญิงคนนั้น ที่ตอนนี้ตัวของเธอแข็งทื่อไปหมด แต่แล้วสายตาของเขาก็กลับไปจ้องมองที่วิกกี้ด้วยความประหลาดใจ และใช้เวลานานกว่าที่มันควรจะเป็น

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นด้วยความอ่อนโยน และสบสายตากับเขาอย่างไม่มีใครยอมใคร