ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 877

เพราะฉะนั้นวิกกี้จึงพูดเล่นติดตลกไปว่า “ถ้าเธอหาน้องเขยมาให้ฉันได้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะซื้อของเพิ่มให้เธออีกสองสามอย่าง”

ใบหน้าของแอนเดรียแดงกล่ำขึ้นอีกครั้ง เธอชำเลืองไปมองโจนาธานที่กำลังติดตามอยู่ไกล ๆ และจ้องไปที่วิกกี้อย่างขุ่นเคือง “พี่วิกกี้!”

วิกกี้เธอหัวเราะออกมา ที่จริงแล้วในครั้งนี้ที่เธอออกมาไม่เพียงแค่มาเพื่อซื้อของให้แอนเดรียเท่านั้น แต่เธอยังมีของใช้ส่วนตัวบางอย่างที่เธอจำเป็นต้องซื้ออีกเช่นกัน

ภายในปราสาทนั้นดีมากและพ่อบ้านออสบอร์นเขาเป็นผู้ชายที่ช่างคิด แต่วิกกี้เป็นผู้หญิง และเธอก็มีของใช้ส่วนตัวบางอย่างที่ผู้หญิงต้องการ แม้ว่าห้องของเธอจะเตรียมพร้อมไว้แล้วก็ตาม แต่เธอก็มักจะอายที่จะต้องขอให้พ่อบ้านออสบอร์นต้องเตรียมเพิ่มเติมให้

เธอจึงถือโอกาสในครั้งนี้ออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวให้กับตัวเองมากขึ้นในวันนี้

วิกกี้มีการ์ดที่เป็นของเกรกอรีอยู่กับเธอ พวกเขาโตมาด้วยกัน และตอนนี้ก็เปรียบเสหมือนว่าติดอยู่ในเรือลำเดียวกัน เธอไม่เคยรู้สึกว่าการใช้จ่ายเงินของเขาเป็นเรื่องที่ผิดอะไร เธอจึงใช้มันอย่างไร้ความเมตตา

แน่นอนว่าเกรกอรี่มีเงินใช้จ่ายไม่ขาดมือ ที่จริงแล้วเขาอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ด้วยซ้ำถ้าวิกกี้เต็มใจที่จะช่วยเขาใช้จ่ายเงินนี้ให้มากขึ้น

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเธอไม่นับถือว่าเขาเป็นบุคคลภายนอก

ไม่ว่าจะในกรณีใดก็ตาม เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขามีเงินมากเท่าไร มีจำนวนมากมายมหาศาลที่เขาเองก็ไม่สามารถนับได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่เธอยินดีที่จะใช้จ่าย เขาก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการมอบมันทั้งหมดให้กับเธอ

เมื่อไม่นานมานี้ เกรกอรีได้บอกกับพ่อบ้านออสบอร์นให้มอบแบล็คการ์ดให้กับเธอ เพราะเป็นบัตรที่ไม่มีจำกัดวงเงิน สิ่งที่เธอจะต้องทำคือเพียงแค่รูดมันเท่านั้น

โดยปกติแล้ววิกกี้เธอไม่ได้เป็นคนที่เคร่งครัดในพิธีรีตองมากสักเท่าไร

เกรกอรี่และชีวิตของเธอในขณะนี้ได้ถูกผูกติดไว้ด้วยกัน แล้วทำไมเธอจะต้องสนใจเรื่องการใช้จ่ายเงินจำนวนเพียงเล็กน้อยนี้ด้วยล่ะ?

วิกกี้และแอนเดรียเริ่มเดินช้อปปิ้งภายในห้าง

ในตอนแรกแอนเดรียยังคงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะเธอไม่คุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้

ยิ่งไปกว่านั้น วิกกี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจินตนาการไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าแอนเดรียถึงจะดูมีความสุข แต่ข้างในลึก ๆ ดูเหมือนกับว่าเธอมีอะไรบางอย่างที่รู้สึกหนักใจ

แต่เนื่องจากแอนเดรียยังไม่ได้พูดอะไรออกมา มันจึงไม่เหมาะสมที่วิกกี้จะเอ่ยถามเธอเช่นกัน เพราะท้ายที่สุดทุกคนมีสิทธิความเป็นส่วนตัว ถึงแม้ว่าเธอจะถือว่าแอนเดรียเป็นเพื่อนของเธอคนหนึ่ง แต่เธอก็ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของหล่อนมากเท่าไรนัก

เขาทั้งสองคนเดินไปร้านเครื่องประดับที่ชั้นหนึ่งเป็นที่แรก

วิกกี้ไม่ค่อยสนใจเครื่องประดับมากเท่าไร และมักจะเลือกสวมเครื่องประดับที่มีดีไซน์เรียบง่ายทุกครั้ง เนื่องจากเธอฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปี เครื่องประดับที่มากเกินไปจะส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของเธอและดึงดูดความสนใจจากผู้อื่น ซึ่งไม่สะดวกต่อชีวิตประจำวันและการกระทำของเธอ

ดังนั้นเธอจึงได้ศึกษาความเรียบง่ายของศาสตร์ศิลปะความงามในตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าในตอนนี้เธอจะมีโอกาสได้เข้าร่วมในงานที่เป็นทางการ และมีความสำคัญมากขึ้นแต่เธอก็ยังไม่ค่อยใส่เครื่องประดับชิ้นหนา ๆ มากนัก

เนื่องจากเธอได้อยู่ที่นี่แล้ว เธอจึงต้องการที่จะเลือกดู

ดังนั้นเธอจึงดึงแอนเดรียให้เดินจากเคาน์เตอร์หนึ่งไปอีกเคาน์เตอร์หนึ่ง

ถึงแม้จะไม่มีใครรู้ว่าเธอนั้นคือใคร แต่เมื่อมองไปแวบแรกพวกเขาก็รู้ว่ามีบอดี้การ์ดจำนวนมากติดตามเธอมา เธอไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ท่าทีของพวกเขาที่มีต่อเธอกลายเป็นการเอาใส่ใจมากขึ้น

หลังจากที่พวกเขาเดินดูอยู่สักพักหนึ่ง วิกกี้ก็ลองสวมสร้อยข้อมือหินอาเกตสีแดง สร้อยข้อมือเป็นงานฝีมือที่เรียบง่ายและที่สำคัญเธอจำได้ว่าเธอสามารถใส่เข็มเงินที่เธอได้ปรับปรุงครั้งล่าสุดไว้ข้างในได้

หลังจากที่เธอได้ซื้อสร้อยข้อมือมาแล้ว พวกเขาก็ได้เดินขึ้นไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นร้านเสื้อผ้าแฟชั่นจากแบรนด์หรูระดับนานาชาติที่มีชื่อเสียง วิกกี้พาแอนเดรียไปเดินเล่น แต่ก็ไม่เจอในสิ่งที่เธอชอบ

แอนเดรียกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างตื่นเต้นในขณะได้ลองเสื้อผ้า แต่ในที่สุดเธอก็ยังไม่คุ้นเคยกับประสบการณ์แบบนี้และรู้สึกเขินอาย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกมาได้

วิกกี้เธอสังเกตเห็นแต่ไม่ได้รีบร้อน เพราะบางอย่างอาจทำร้ายความภาคภูมิใจในตัวบุคคลหากมีคนอื่นชี้ให้เห็น มันจึงเป็นการที่ดีกว่าที่จะปล่อยให้เธอก้าวออกมาบอกด้วยตัวของเธอเอง