ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 890

วิกกี้ยืนขึ้นและโผลเข้ากอดแอนเดรีย

"คุณวิกกี้! ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณ! คุณไม่เป็นอะไรจริง ๆ...ฉันกลัวแทบตาย" แอนเดรียกอดเธอไว้ ในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเพราะเธอกลัว

วิกกี้โอบกอดแอนเดรีย เธอรู้สึกผิดต่อแอนเดรีย เพราะเธอรู้ว่าแอนเดรียเป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งและไม่เคยโดนลักพาตัวมาก่อนในชีวิต

มันเป็นเพราะเธอแอนเดรียถึงต้องถูกดึงเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องเหล่านี้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเป็นกังวล และกล่าวกับแอนเดรียว่า “ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องกลัวนะ”

แอนเดรียเงยหน้าขึ้นอยู่บนไหล่ของวิกกี้ ในขณะที่เธอปาดน้ำตา จากนั้นเธอก็ถามว่า “คุณวิกกี้ เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

วิกกี้เหลือบมองไปที่ลูเซียสซึ่งยังคงยืนอยู่ที่ตรงประตู สายตาของเธอเย็นชาลงเล็กน้อย เธอตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องกังวลนะ”

ลูเซียสเห็นว่าเธอยังคงมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร เขารู้ว่าเธอจะไม่ต้อนรับเขา ดังนั้นเขาจึงหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป

วิกกี้เดินไปที่ประตูแล้วปิดมัน

เมื่อเธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอกแล้ว เธอจึงหันไปมองแอนเดรีย และตรวจสอบแอนเดรียเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บและไม่ได้ถูกทารุณใด ๆ

จากนั้น เธอก็เดินไปจับมือแอนเดรียแล้วพาเธอมานั่งลงบนเตียง

“เป็นยังไงบ้าง? พวกเขาทำร้ายเธอหรือเปล่า? พวกเขาทำให้เธอลำบากใจหรือเปล่า?”

ถึงแม้ว่าแอนเดรียจะส่ายหน้า แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงมีท่าทีของความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดเจน เมื่อเธอกลัวว่าวิกกี้จะกังวลและรู้สึกผิด เธอจึงพยายามทำราวกับว่าเธอไม่รู้สึกกลัวอะไร

แต่เธอไม่ได้รู้เลยว่า ยิ่งวิกกี้ได้เห็นเธอเป็นแบบนี้มากเท่าไร วิกกี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นเท่านั้น

เธอส่ายหน้าและพูดว่า “ฉันสบายดีค่ะ พวกเขาแค่ขังฉันเอาไว้ พวกเขาไม่ได้ทุบตีหรือทารุณฉัน พวกเขาเพียงแค่ไม่ยอมบอกฉันเกี่ยวกับคุณ...ฮือ...ฮือ...ฉันเป็นห่วงคุณมาก"

วิกกี้มองดูแอนเดรียร้องไห้ออกมา เธอจึงลูบหัวของแอนเดรียและปลอบโยนเธอ "ไม่ต้องกลัวนะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรแล้ว"

ในขณะที่พูดเช่นนั้น เธอก็ลูบหลังของแอนเดรียเบา ๆ

จากนั้นแอนเดรียก็เงยหน้าขึ้นและมองวิกกี้ด้วยความกังวลบนใบหน้าของเธอ “คุณวิกกี้ พวกเขาเป็นใคร? ทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวเรามา?”

วิกกี้ขมวดคิ้ว หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่บอกความจริงกับแอนเดรีย เพื่อไม่ให้เธอตกใจ

เธอเพียงแค่อธิบายอย่างแผ่วเบาว่า “พวกเขามาจากองค์กรอื่น พวกเขาจับฉันมาเพราะปัญหาส่วนตัว แต่เธอกลับถูกดึงเข้ามาเกี่ยวพันด้วย ไม่ต้องกังวลนะ พวกเขาจะไม่ทำร้ายเธอ"

แอนเดรียส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เป็นห่วงตัวเอง ฉันแค่เป็นห่วงคุณ…”

วิกกี้หัวเราะ “เธอนี่ เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก เธอเคยเห็นฉันเดือดร้อนหรือเปล่า?”

แอนเดรียครุ่นคิด จากนั้นเธอก็หัวเราะ “ใช่แล้วค่ะ คุณวิกกี้ คุณเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก และไม่มีใครสู้คุณได้เลย!”

วิกกี้พยักหน้าและรีบบอกเธอว่า “ถ้ามีโอกาสหนีออกไปได้ เธอจะต้องไปโดยไม่ลังเลเข้าใจไหม?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแอนเดรียกลายเป็นแข็งทื่อ