ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 95

ไม่คาดคิดเมื่อเช้านี้พวกเขาหันหลังกลับและเลือกซัพพลายเออร์รายอื่นอย่างกะทันหัน ถ้าเป็นเพียงกรณีเดียวโทมัสก็ไม่น่าสงสัย

อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ต่อเนื่องทำให้เขารู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นหรือเขายั่วยุใครบางคนที่ไม่ควรยั่วยุ

มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาโกรธแค่ไหนเมื่อรู้ว่าเฮลีย์วางยาเนลล์และยั่วยุ กิดเดียน ลีย์

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนลูกสาวของเขาก็ยังเป็นลูกสาวของเขา

สิ่งที่เขาทำได้คือกลืนความขมขื่นที่เขามี เดิมทีเขาคิดว่าเป็นเนลล์ที่สั่งให้กิดเดียนทำทั้งหมดนี้ แต่เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของเธอแล้วเธอก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่อง

กิดเดียนทำเพื่อเธอมากมาย แต่เธอไม่รู้อะไรเลย ตำแหน่งในหัวใจของกิดเดียนต้องเป็น... ของเธอ

โทมัสไม่กล้าคิดอะไรต่อไป ความรู้สึกเสียใจลึก ๆ เกิดขึ้นในใจของเขา จะดีแค่ไหนถ้าเขาไม่ปล่อยให้เนลล์กลับไปในตอนนั้น?

ไม่เป็นไรสิ่งที่เธอสามารถนำมาสู่ครอบครัวมอร์ตัน อย่างน้อยที่สุดเธอก็จะไม่ยั่วยุศัตรูที่ยิ่งใหญ่เท่า

กิดเดียน ลีย์

โทมัสรู้สึกแย่ที่คิดเรื่องนี้เท่านั้นและแนะนำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เธอไม่รู้ ก็ไม่เป็นไร เธอแค่ต้องกลับไปบอกคุณลีย์ ว่าครอบครัวมอร์ตันไม่มีเจตนาที่จะทำให้เธอลำบาก ได้โปรดขอให้เขาใจกว้าง ฉันจะใช้มันเพื่อควบคุมลูก ๆ ของฉันในอนาคตอย่างเหมาะสมและจะไม่ปล่อยให้พวกเขามายุ่งกับเธออีก ช่วยบอกเขาที” เนลล์สะดุ้งเล็กน้อยและเข้าใจในพริบตา เธอยิ้ม

“เอาล่ะ แต่ลุงโทมัสต้องรักษาคำพูดของตัวเองและทำมัน มิฉะนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นอีกในอนาคตฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าฉันจะสามารถอ้อนวอนให้ลุงได้อีกครั้ง” โทมัสพูดอย่างเท่าเทียมกันว่า

“อืม ฉันเข้าใจ” เนลล์พยักหน้า

“เอาล่ะ ฉันจะคุยเรื่องนี้ให้ ฉันจะออกไปก่อน คุณสามารถพาเธอกลับมาได้ด้วยตัวคุณเอง!” โทมัสยิ้ม

“ได้ ขอบคุณมากเนลล์” เนลล์ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมและหันไปจากไป

เมื่อเธอจากไป เธอก็เห็นเฮย์ลีย์ถูกนำตัวออกมา ทันทีที่เธอเห็นเนลล์ เธอก็รีบวิ่งเข้าหาเนลล์ทันทีราวกับว่าเธอเป็นบ้า

“เนลล์ เจนนิงส์! แกมันบ้า! หยุดตรงนั้น! แกกล้าจับฉันได้ยังไง? แกจะต้องเหนื่อยกับการใช้ชีวิต! ฉันจะไม่ให้อภัยแก ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้แก!”

เนลล์ยิ้มอย่างประชดประชันและมองเธอเหมือนเป็นเศษขยะ จากนั้นเธอก็เดินออกไปโดยไม่ลังเล

เฮย์ลีย์ยังคงสาปแช่ง แต่ถูกตำรวจสองคนรั้งไว้และไม่สามารถหลุดพ้นได้

เธอกรีดร้องใส่พวกเขา

“ทำไมคุณถึงจับฉัน? คุณควรจะจับกุมผู้หญิงคนนั้น! เธอทำบอดี้การ์ดสี่คนของฉันพิการ ฉันยังไม่ได้ล้างแค้นเธอ! พวกคุณบ้าไปแล้วเหรอ? เธอก่ออาชญากรรมร้ายแรงขนาดนี้ แต่คุณจับฉันแทนเหรอ? เราอยู่ในสังคมนอกกฎหมายหรือเปล่า?” ตำรวจทั้งสองไม่แสดงสีหน้าใด ๆ โทมัสปวดหัวเมื่อได้ยินเฮย์ลีย์และคำรามอย่างโกรธ ๆ

"หุบปาก!" เฮย์ลีย์ร้องเสียงหลง

“ไม่! พ่อทำไมปล่อยให้เธอทำตามใจด้วยล่ะ! เธอร่ายมนตร์ใส่พี่ชายกับพ่อใช่ไหม? เธอทำแบบนี้กับฉัน แต่พ่อก็ปล่อยเธอไป!” โทมัสทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วยกมือขึ้นตบหน้าเธอ หน้าของเฮย์ลีย์หันไปด้านข้างตามแรงและเธอมองเขาด้วยความไม่เชื่อ

"พ่อ! พ่อ ตบหนูเหรอ?” โทมัสกัดฟัน

“ฉันน่าจะตบแกมาตั้งนานแล้ว! ฉันตามใจแกมาตลอดตั้งแต่คุณยังเป็นเด็กผู้หญิง แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่าฉันตามใจแกมากเกินไป นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แกไม่มีวินัย!” เฮย์ลีย์เห็นการแสดงออกที่ฉุนเฉียวของพ่อเธอและตระหนักว่าครั้งนี้เขาโกรธมาก เธอลดท่าทีลงอย่างรวดเร็วและสะอื้น

“พ่อหนูผิดไปแล้ว อย่าโกรธได้ไหม หนูแค่โกรธที่เธอรังแกเซลีน และต้องการหลอกล่อพี่ชายหนูแค่อยากจะสอนบทเรียนให้เธอ” โทมัสไม่อยากรู้เหตุผลของเธอในตอนนี้ เขาลูบหัวที่สั่นเทาและพูดอย่างเหนื่อยอ่อน

“สัปดาห์หน้าแกจะไปอเมริกากับลูกพี่ลูกน้องของแก! แก้ไขนิสัยที่ดีขึ้นในขณะที่แกอยู่ในสหรัฐอเมริกาและอย่ากลับมาอีกสักพัก” ดวงตาของเฮย์ลีย์เบิกกว้าง

"อะไร? พ่อส่งหนูไปต่างประเทศเหรอ? หนูไม่ไป!” น้ำเสียงของโทมัสเย็นชา

“แกต้องไปแม้ว่าแกจะไม่ต้องการก็ตาม สิ่งนี้ไม่ได้มีไว้ให้ขัดขืน!”