ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 963

ชุดหยกของคุณดอนเนลลี่ ถูกขุดขึ้นมาจากเหมืองหินที่เพิ่งจะถูกค้นพบ และยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่เนื่องจากว่ามันถูกขุดออกมาแล้ว คนอื่น ๆ ก็คงจะรู้ได้ไม่ช้าก็เร็ว

ในช่วงเวลานี้ เขาก็รู้สึกกังวลเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เขาพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาเหมืองหินที่ยากต่อการโดนตรวจสอบ แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถทำงานยากแบบนี้ด้วยตัวเองได้ ดังนั้นเขาจึงมองหาวิธีแก้ปัญหานี้อยู่ คาดไม่ถึงเลยว่า จีน ลีย์ จะเป็นคนเข้ามาหาเขาเอง

คุณดอนเนลลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามเธอว่า “คุณลีย์ครับ นี่คือความต้องการของคุณเอง หรือของตระกูลลีย์?”

จีนเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “มันแตกต่างยังไงเหรอ? หรือว่าคุณไม่เชื่อใจฉัน หรือแม้กระทั้งครอบครัวลีย์?”

คุณดอนเนลลี่ยิ้มออกมาด้วยความเคอะเขิน

“ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจคุณนะครับ คือ...ผมรู้ว่าคุณลีย์เป็นคนที่ร่ำรวยมาก แต่โดยส่วนตัวแล้วผมยังคิดว่า การขุดเหมืองเป็นการลงทุนที่ใหญ่เกินไป และคุณอาจจะต้องขอ…”

จีนพูดจาเยาะเย้ยออกมา

“ในที่สุดฉันก็รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร คุณแค่กลัวว่าฉันจะไม่มีเงินสินะ และคงกลัวว่าครอบครัวลีย์จะไม่สนับสนุนฉันในเรื่องนี้ใช่ไหม?”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เปิดกระเป๋าเงินของเธอแล้วดึงเช็คออกมา ก่อนจะตบมันลงบนโต๊ะ

“เอาล่ะ คุณดอนเนลลี่ บอกฉันทีว่าเหมืองของคุณอยู่ที่ไหน? และเงินยี่สิบล้านนี้จะถือว่าเป็นเงินมัดจำของฉันก็แล้วกัน แค่คุณบอกฉันมาว่าฉันต้องลงทุนเท่าไร? และหลังจากที่ฉันได้เห็นเหมืองนั้นแล้ว ฉันจะโอนเงินที่เหลือเข้าบัญชีคุณเอง"

คุณดอนเนลลี่มีท่าทีเคอะเขิลมากกว่าเดิม เขารีบผลักใบเช็คกลับไปให้เธอ

“คุณลีย์ คุณกำลังเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ในเมื่อคุณสนใจร่วมทำธุรกิจกับผมจริง ๆ ผมคงจะต้องบอกความจริงกับคุณ ผมได้ค้นพบเหมืองหินขนาดใหญ่ที่อุดมไปด้วยแร่ธาตุก็จริง แต่ต้องขออภัยด้วย ที่ผมยังไม่สามารถบอกตำแหน่งที่แน่นอนได้ในตอนนี้

“จริงอยู่ที่ตอนนี้ ผมกำลังมองหาพันธมิตรที่มีความสามารถ เพื่อทำเหมืองร่วมกันกับผม แต่ถ้าหากว่าคุณต้องการลงทุนจริง ๆ คุณควรมีเงินลงทุนอย่างน้อย ๆ หนึ่งพันห้าร้อยล้าน ถ้าน้อยกว่านี้ ผมเกรงว่าแค่เราสองคนจะไม่สามารถเป็นเจ้าของเหมืองนั้นได้ ผมรู้ว่านี่มันไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเลย ผมจึงอยากให้คุณกลับไปคิดให้รอบคอบก่อน แล้วถ้าคุณคิดได้เมื่อไหร่ คุณก็แค่แจ้งให้ผมทราบ แล้วผมจะพาคุณไปดูที่นั้นเอง คุณจะว่ายังไงละครับ?"

จีนขมวดคิ้วแล้วถามว่า “หนึ่งพันห้าร้อยล้านเลยเหรอ?

“ใช่แล้วครับ นี่เป็นเพียงเงินลงทุนแค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งหนึ่งจะเป็นเงินลงทุนจากผม จากนั้นเราจะแบ่งกำไรกันคนละห้าสิบเปอร์เซนต์ และถ้าหากว่าคุณไม่สะดวกงานด้านขุดเจาะ ผมก็จะเป็นคนดูแลงานส่วนนั้นเองครับ”

จีนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะกลับไปคิดก่อน และเมื่อฉันมีเงินเพียงพอ ฉันจะกลับมาหาคุณ”

คุณดอนเนลลี่รู้สึกยินดีในทันที

“เยี่ยมไปเลยครับ ขอบคุณล่วงหน้านะครับคุณลีย์”

จีนยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ให้ผมไปส่งนะครับคุณลีย์”

จีนโบกมือปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน ไม่รบกวนคุณดีกว่า ฉันรู้ทาง”

เธอพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา คุณดอนเนลลี่จึงไม่ได้ไปส่งเธอ เขาแค่บอกเธอว่า "ห้องน้ำวีไอพีอยู่ทางซ้ายมือ ระวังหลงทางนะครับ คุณลีย์"

จีนโบกมือเพื่อเป็นการบอกว่าเธอรู้แล้ว

หลังจากที่เธอออกไป เคธี่ เมอร์ริสัน ที่นั้งเงียบอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มและพูดว่า “คุณลีย์ เธอ… น่ารักและตรงไปตรงมาดีนะคะ”

คุณดอนเนลลี่หันหลังกลับ พลางเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขา ก่อนจะส่ายหัว

“อะไรจะน่ารัก และตรงไปตรงมาขนาดนั้น? ชื่อเสียงของเธอในเมืองหลวงมีแต่เรื่องแย่ ๆ เธอถูกขนานนามว่าเป็นคนที่ซื่อที่สุด และเอาแต่ใจที่สุด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำเรื่องแบบนี้ เธอดูมีประสบการณ์ในการควบคุมคนอื่น”

เคธี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เมื่อเห็นเขาบ่น

“ยังไงก็เถอะ ถ้ามันไม่ใช่เจตนาร้าย มันก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

คุณดอนเนลลี่พยักหน้าพลางพูดว่า “ก็จริงนะครับ”

ทันใดนั้นเขาก็จำบางอย่างได้ขึ้นมา และมองหน้าพวกเขา

“ว่าแต่ พวกคุณเดินดูแถวนี้มานานพอสมควร เหนื่อยกันรึยังครับ? ให้ผมพากลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์ก่อนไหม?”