ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 994

แม้จะไม่ได้รับคำแปลจากคุณดอนเนลลี่ แต่เด็กน้อยก็ยังเข้าใจสิ่งที่เคธี่พูด เพราะดูจากสีหน้าและท่าทางของเธอ

เขาก้มศีรษะลง และไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะกัดริมฝีปากของตัวเอง

คุณดอนเนลลี่มองมาที่เขา และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “ปกติแล้วเด็กพวกนี้เป็นเด็กกำพร้าครับ ประเทศทีไม่เหมือนประเทศของเรา เด็กกำพร้าจำนวนมากไม่มีที่ไป พวกเขาใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนนด้วยความหิวโหย ไม่มีใครจ้างพวกเขาทำงานหรอกครับ อย่าว่าแต่ไปโรงเรียนเลย”

ในที่สุดเคธี่ก็เข้าใจ เธอรู้สึกสงสารเด็กคนนี้จนจับใจ เธอคิดถึงเรื่องนี้ พลางควักเงินทั้งหมดที่เธอมีในกระเป๋าเงินของเธอออกมา ก่อนจะมอบมันให้กับเด็ก

"รับมันไว้เถอะนะ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มากเท่าไรนัก แต่นี่คือทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้เพื่อเธอ ทำตัวดี ๆ แล้วอย่าทำแบบนี้อีกนะ”

เด็กน้อยชะงัก และมองมาที่เธอ

คุณดอนเนลลี่พูดว่า “มัวยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ? รีบ ๆ รับมันไปซะสิ"

เด็กน้อยจึงรับเงินและวิ่งหนีไป

ฌอนขมวดคิ้วเมื่อมองดูเด็กคนนั้นวิ่งไป เขาถอนหายใจออกมา “เคธี่ คุณก็ใจดีเกินไป”

เคธี่รู้สึกใจหายเล็กน้อย เธอถอนหายใจออกมา “ไม่ใช่ว่าฉันใจดีเกินไปหรอกค่ะ โลกนี้ต่างหากที่มันโหดร้ายเกินไป คนหลายคนต้องทนทุกข์ทรมาน และเขาก็ยังเป็นแค่เด็ก! ที่ต้องใช้ชีวิตแบบนั้น…”

เนลล์พยายามให้กำลังใจเธอ เธอรู้สึกดีใจเล็กน้อยที่ได้พบเกรกอรีและวิกกี้ที่นี่ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “สวัสดี เกรกอรี นายมาทำอะไรที่นี่?"

เขาตอบอย่างเบื่อหน่ายว่า “ฉันมีธุระที่ต้องมาจัดการน่ะ” เขาหยุดนิ่งและมองดูคนอื่น ๆ “จะไม่แนะนำให้เรารู้จักกับคนอื่น ๆ หน่อยเหรอ?”

เนลล์จึงรีบแนะนำทุกคนด้วยรอยยิ้ม “อ่าใช่ นี่คือคุณแม่ของฉัน และนี่คือ คุณฌอน มิลเลอร์ สามีของแม่ฉัน”

ขณะที่เกรกอรีกะพริบตาสองครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มก็ไปด้วยความสงสัย ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ เนลล์มีแม่แถมยังเป็นภรรยาของฌอนอีกด้วยเหรอ?

เขาคิดว่าเธอคงจะเป็นแม่ทูนหัวของเนลล์แน่ ๆ จนกระทั่งเคธี่แนะนำตัวเองว่า “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เคธี่ เมอร์ริสัน”

สติของเขาหยุดทำงานอย่างกระทันหัน

ช่วงเวลาสั้น ๆ กับเนลล์ทำให้เขาเข้าใจอะไรได้มากขึ้น เธอทำให้เคธี่รังเกียจคนแปลกหน้าได้น้อยลงกว่าเมื่อก่อนอย่างงั้นเหรอ?

เธอยังสามารถแนะนำตัวเองกับเกรกอรีและวิกกี้ได้อีกด้วย! เขาถึงกับตกตะลึง

เกรกอรีจ้องมองไปที่เธออย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ก่อนที่จะหันหน้าไปหาเนลล์ “คือเธอไม่ใช่เหรอ…?”

เนลล์เม้มปากเอาไว้แน่น "เรื่องมันยาวน่ะ ไว้เราจะเล่าให้นายฟังทีหลังละกันนะ”

เกรกอรีพยักหน้า คุณไม่ควรกลับไปหลังจากที่เพิ่งได้ทักทายเพื่อนเก่า ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปที่โรงแรมด้วยกัน ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่อยู่ใกล้เคียง

เมื่อคุณดอนเนลลี่เห็นว่าพวกเขามีเรื่องที่ต้องคุยกัน เขาจึงขอตัวกลับก่อน

พวกเขาขอที่นั้งแบบส่วนตัวก่อนจะนั่งลง เนลล์เล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับแม่ของเธอให้เกรกอรีและวิกกี้ฟัง เขารู้สึกว่ามันช่างเหลือเชื่อ และไม่ว่าเขาจะคิดยังไง มันก็แทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ทำไมตอนที่เคธี่เสียชีวิต ผู้คนจำนวนมากที่ไปกู้ร่างของเธอถึงไม่เจอ