ถ้ารักเธอเป็นความลับ นิยาย บท 1

“ เถาซู เธออาบน้ำแบบนี้ เซ็กซี่จริงๆเลยนะ ”

เถาซูมือสั่นเทา ผ้าขนหนูบนเรือนร่างที่ตื่นตระหนกเกือบจะไหลหลุดลงมา!

เธออาบน้ำไปได้แค่ครึ่งเดียว จากนั้นก็ได้ยินเสียงกริ่ง จึงเอาผ้าขนหนูมาพันตัวไว้แล้วเดินไปที่ประตู

คิดไม่ถึงว่าจะไม่เห็นใครเลย บนพื้นมีเพียงแค่ดอกกุหลาบดำหายากวางอยู่เท่านั้น แถมยังมีการ์ดโรคจิตอีกหนึ่งใบ

เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นมา เมื่อเถาซูเปิดดู ก็เกิดอาการสะดุ้งตกใจมาจากทางด้านหลัง!

“ ชอบดอกกุหลาบดำไหม นั่นมีนเป็นกลิ่นตัวของเธอนะ ”

เถาซูถอนหายใจออกมาด้วยความเย็นชา เยือกเย็นไปทั่วทั้งร่าง

เธอสงบสติอารมณ์ลงแล้ววิ่งกลับไปดูในห้องน้ำ เดิมทีผ้าม่านถูกดึงปิดไว้สนิทดีแล้ว ไม่รู้ว่าจู่ ๆ มันมีช่องว่างโล่งขนาดเท่าฝ่ามือนั้นตั้งแต่เมื่อไร

เถาซูมาทำงานที่เมืองทางตอนใต้เกือบครบหนึ่งเดือนแล้ว สุดท้ายแล้วใครคือไอ้โรคจิตกันแน่!

เธอต่อสายหาส่วนกลางเพื่อต้องการให้ตรวจสอบตรวจตราบริเวณระเบียงทางเดิน แต่กลับถูกแจ้งให้ทราบว่าขณะนี้กำลังอยู่ในระหว่างการซ่อมบำรุงอยู่

เถาซูดูข้อความที่มีเนื้อหาไม่เหมาะสมนั้น ทั้งยังคงกดโทรศัพท์ต่อสายตลอด

เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง มีข้อความใหม่ส่งเข้ามา

“ที่รัก อย่าโทรเลย แล้วรีบลงไปนอนซะ แด๊ดดี้จะกอดหนูนอนเองนะ”

เถาซูพาลโมโหขึ้นมา แล้วกดคลิกไปที่หน้าจอเพื่อแก้ไขข้อความใหม่

“ไม่สนหรอกนะว่าแกเป็นใคร แต่ขอความกรุณาต่อจากนี้แกอย่ามาก่อความวุ่นวายกับฉัน ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ! ”

หลังจากที่ตอบกลับข้อความนั้นไปแล้ว เธอก็นำเบอร์นั้นจัดเข้ากลุ่มรายชื่อแบล็คลิสต์

ในคืนนั้นเธอนอนไม่หลับทั้งคืน ดวงตากลมสีดำเข้มจ้องมองไปทางบริษัทที่ทำงาน

พอเพิ่งมาถึงทางเข้าลิฟต์ ก็มองเห็นประตูลิฟต์กำลังหุบลง เถาซูรีบเอื้อมมือเข้าไปกั้นไว้

“รอหน่อยค่ะ!”

ภายในลิฟต์มีผู้ชายสวมรองเท้าหนังอยู่อยู่สี่คน บรรยากาศมีความอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย

หลังจากที่เถาซูรีบเข้าไปยืนแล้ว เธอบีบบัตรพนักงานแน่นทั้งรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอหวังจะให้บรรยากาศผ่อนคลายลง แต่เมื่อมองไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่มนั้น จึงทำให้สีหน้าของเธอแข็งทื่อขึ้นมาทันที

เถาซูถูกย้ายให้ไปที่ทำงานใหม่ด่วน ซึ่งห่างจากหลี่เจ๋อเฉิงเพียงแค่โต๊ะทำงานธรรมดาหนึ่งตัวที่กว้างสองเมตรแค่นั้น

ชงกาแฟ เสิร์ฟเครื่องดื่ม จัดการตารางงานในแต่ละวัน ทุกๆหน้าที่ต่างเป็นเธอที่ต้องรับผิดชอบอย่างละเอียดรอบคอบ

หลี่เจ๋อเฉิงยังคงรักษาใบหน้าที่เรียบเฉยเย็นชาไว้ ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองเธอเลย

มันไม่ง่ายเลยกว่าจะผ่านไปถึงเวลาเลิกงาน เถาซูถือกระเป๋าแล้วรีบเดินออกไป

“ผู้จัดการ... หลี่ ฉันเลิกงานได้หรือยังคะ ” เถาซูยังคงให้ความเคารพหัวหน้าคนใหม่อยู่

“อืม” หลี่เจ๋อเฉิงตอบทั้งยังคงก้มหน้าดูโทรศัพท์ ริมฝีปากบางไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เถาซูเห็นท่าทางหยิ่งยโสและเย็นชาของเขา เธอจึงเดินออกจากออฟฟิศไปโดยไม่พูดอะไร

เมื่อออกมาข้างนอกแล้ว ก็ได้ยินเสียงข้อความเข้าดังออกมาจากมือถือในกระเป๋า

“ซูซูวันนี้สวยมากเลยนะ อยากจับขาของเธอแยกออกจากกันจริงๆเลย”

เถาซูตกใจมากจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว จากนั้นกลับรู้สึกเหมือนมีปฏิกิริยาบางอย่างจึงหันกลับไปมองออฟฟิศข้างหลัง!