ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 2

มณีอินพาคฑาวุธเข้ามาด้านในอย่างที่ไม่มีใครสงสัยเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนหรือเป็นแฟนของเธอ แล้วเธอจึงพาคฑาวุธขึ้นไปพบพี่สาวที่ห้องแล้วปล่อยให้ทั้งคู่ได้ล่ำลากัน เธอยืนรออยู่ด้านนอกและมองออกไปนอกหน้าต่าง

“คุณวุธ” เมื่อกานต์ธีราหันมาเห็นชายคนรักจึงโผเข้าไปหา

“อย่าร้องไห้ซิจ้ะกานต์ วันนี้คุณสวยมากนะ ผมคงไม่มีบุญพอที่จะได้คุณมาครอบครอง” คฑาวุธโอบกอดหญิงคนรักด้วยหัวใจที่แตกสลาย

“กานต์ไม่ต้องการแบบนี้เลยนะคะ”

“ผมเข้าใจที่รัก อย่าร้องไห้นะ ผมมาอวยพรให้คุณ ” เขาใช้นิ้วปาดน้ำตาให้กานต์ธีราแล้วจูบที่หน้าผาก

“ผมขอให้คุณมีความสุขมากๆ และผมกำลังจะย้ายไปชายแดน”

“อะไรนะคะ ฉันไม่ให้คุณไปนะคะ” กานต์ธีราเขย่าตัวคฑาวุธ

“ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณเป็นของคนอื่น ผมจึงต้องไป” เขาพูดให้เธอเข้าใจ แต่ยิ่งกลับทำให้กานต์ธีราร้องไห้ออกมาอีก

มณีอินเห็นรถเบนซ์สีดำวิ่งเข้าซอยมาทางบ้านของเธอแล้วตามด้วยรถยี่ห้อเดียวกันแต่เป็นสีบรอนท์เงินอีก 3 คัน วิ่งตามมาด้านหลัง พอรถจอดคนที่นั่งด้านหน้าคู่กับคนขับก็ลงมาเปิดประตูให้กับคนที่นั่งมาด้านหลัง มณีอินเห็นผู้ชายอาหรับ 2 คนลงมาจากรถ คนหนึ่งอายุคงราวๆ 50 กว่าๆ ส่วนอีกคนอายุคงประมาณ 30 ปีเพราะน่าตาดูคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ความสูงคงประมาณ 180 เซนติเมตรน่าจะได้ สวมสูทสีน้ำเงินเข้ากับผิวสีแทนของคนสวม มณีอินคิดในใจ “คงเป็นคู่หมั้นของพี่กานต์ คงต้องรีบไปเอาตัวคุณคฑาวุธออกมาก่อนที่แม่จะมา”

“คุณวุธคะ รีบลงไปกันดีกว่าค่ะ คู่หมั้นพี่กานต์มาแล้วนะคะ” มณีอินเคาะประตูเรียกคนด้านในห้อง

กานต์ธีรารีบเช็ดน้ำตา ยืนมองคนรักอย่างคนที่ใจสลาย

“กานต์ขอให้คุณเจอคนที่ดีกว่ากานต์นะคะ” กานต์ธีราพูดแล้วฝืนยิ้มให้เขา

“ผมคงไม่รักใครอีกแล้วเพราะหัวใจผมมีแต่คุณ” เขาจับมือเธอมากุมไว้แล้วเสียงคนด้านนอกก็เร่งออกมาอีก

“เสร็จหรือยังคะ ” มณีอินเคาะเรียกอีกครั้ง

เมื่อประตูเปิดออกมณีอินจึงเข้าไปด้านใน มองสองคนสลับกันไปมาอย่างสงสารแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

“ตัดใจกันเถอะค่ะ ถ้าพี่ไม่คิดที่จะโต้แย้งแม่” มณีอินพูดออกมาอย่างตัดพ้อพี่สาว

“แต่ท่านมีบุญคุณกับเรานะอิน” กานต์ธีราท้วง

“บุญคุณกับความรักมันไม่เหมือนกันนะคะ”

“พี่ทำไม่ได้” กานต์ธีราทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีก เธอจึงบอกให้พี่สาวเติมแป้งอีกนิดเพื่อปิดรอยคราบน้ำตา แล้วจึงรีบพาคฑาวุธลงมาด้านล่าง เมื่อเธอกับคฑาวุธลงมาถึงชั้นล่างก็ตกเป็นเป้าสายตาของบุคคลที่มาในงานทันที มณีอินไม่สนใจที่จะมองใคร จูงมือคฑาวุธออกมานอกบ้าน ทำเอาหนุ่มๆที่มองจ้องเธออยู่ถึงกับหงอยเพราะคิดว่าเป็นแฟนของหญิงสาว

“เป็นอย่างไรบ้างคะพี่วุธ” มณีอินหันมาถามเพราะสีหน้าเขาเครียดมาก

“เปล่าครับ ไม่เป็นไร”เขาตอบกลับมา

“เดี๋ยวอินเดินไปส่งค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้ครับ ขอบคุณน้องอินมากนะที่ช่วยให้พี่ได้พบกับกานต์เป็นครั้งสุดท้าย” เขากล่าวออกมาแล้วก็ส่งยิ้มมาให้

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้คุณโชคดีนะคะ สวัสดีค่ะ” มณีอินยกมือไหว้ แล้วมองตามหลังเขาไปจนเขาขึ้นรถ แล้วขับออกไป มณีอินไม่ได้เดินเข้าไปด้านในเธอหลบมานั่งเล่นที่ศาลาใต้ต้นอโศก ชื่อต้นไม้ฟังดูเศร้าแต่กลับให้ความร่มรื่นและเย็นสบาย