ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 26

มณีอินนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ ในห้องเธอจะต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดไปให้ไกลคนใจร้ายใจดำคนไม่มีหัวใจ หญิงสาวจึงลงมาข้างล่างอีกครั้งและตรงไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อโทรศัพท์ตามที่ตั้งใจเอาไว้

“ บก. หรือคะหาคนมาแทนอินด้วยนะคะวันนี้พรุ่งนี้ได้ยิ่งดีค่ะอินเกลียดที่นี่เกลียดทุกอย่างที่นี่” หญิงสาวบอกกับอีกฝ่ายและพยายามทำเสียงไม่ให้สั่นเครือ

“เกิดอะไรขึ้นอิน” อมรเดชถามลูกน้องด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อินคิดถึงบ้านและไม่ต้องการอยู่ที่นี่แม้วินาทีเดียว”

“ไม่ได้นะอินเรามีหน้าที่เราต้องทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้นเสียก่อนพี่ไม่รู้นะว่าอินมีปัญหาส่วนตัวกับใครหรืออะไรก็แล้วแต่ อินอย่าเอามาปนกับเรื่องงานเข้าใจหรือเปล่าอิน” อีกฝ่ายถามกลับมาหญิงสาวนิ่งเงียบไปชั่วขณะ

“ขอโทษค่ะ บก. เอาเป็นว่าอินจะเร่งงานให้เสร็จและจะรีบกลับนะคะ”

“มันต้องให้ได้แบบนั้นซิจ้ะน้องรักกลับมาพี่จะมีรางวัลให้อย่างงามเลย”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาววางสายลงและเมื่อหันจะเดินกลับก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของจามาลมองมายังเธอ

“คุณเกลียดที่นี่มากหรือไงมณีอิน” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม

“ใช่” หญิงสาวตอบสั้นๆและเดินผ่านเขาไป

“เดี๋ยวซิมาทางนี้ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ชายหนุ่มฉุดข้อมือของหญิงสาวให้เดินตามเขามาทางสวนด้านหลังบ้าน

“ปล่อยฉัน” หญิงสาวสะบัดข้อมือจนหลุด “คุณมีอะไรก็ว่ามาฉันมีงานยุ่งมาก”

“คุณต้องการจะไปจากที่นี่เร็วๆขนาดนั้นเชียวหรือ” ชายหนุ่มถามนัยน์ตาเศร้าถ้าหญิงสาวจะสังเกตบ้างสักหน่อย

“ใช่ โดยเฉพาะคุณฉันทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงที่สุด”หญิงสาวแหวใส่เขา ชายหนุ่มตรงเข้ามาดึงตัวหญิงสาวเข้าไปกอดและก้มหน้าลงมาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ริมฝีปากร้อนของเขาทาบลงมาปิดริมฝีปากบางได้

รูปอย่างจงใจ มันคือจูบแรกของเธอที่เขาปล้นเอาไปแล้วรสสัมผัสแปลกใหม่ที่หญิงสาวไม่เคยได้รับรู้มันทำให้ใจน้อยๆเต้นตูมตามอยู่ด้านในอกซึ่งเต้นแข่งกับหัวใจของชายหนุ่ม จูบที่เรียกร้องทำให้หญิงสาวเผยอปากตอบรับเข้าอย่างเต็มใจ จิตใต้สำนึกร้องขึ้น เธอจะยอมเขาแบบนี้ไม่ได้นะมณีอินอย่าลืมซิว่าเขาเกลียดเธอที่เขาทำแบบนี้เพราะต้องการแกล้งเธอเท่านั้น หญิงสาวดึงสติกลับมาและรวบรวมกำลังผลักชายหนุ่มออกห่าง

“เพี้ยะ!!”

เสียงฝามือกระทบใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างจัง

“คุณดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะคุณจามาลฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนนะที่นึกจะจูบก็จูบ นึกจะทำอะไรก็ทำ คนสารเลว” น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลลงมาอาบแก้มทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบ มณีอินหันหลังวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นด้วยทั้งอายและแค้นปนกัน

“เธอไม่เข้าใจฉันเลยหรือไงมณีอิน” จามาลมองตามหลังหญิงสาวอย่างเจ็บปวด

“คุณผู้ชายคะมีโทรศัพท์จากคุณฟีน่าค่ะ” สาวใช้เข้ามารายงาน ชายหนุ่มคงต้องจัดการอะไรบางอย่างลงไปให้แน่ชัดเสียที

“มีอะไรครับฟีน่า”ชายหนุ่มถาม

“วันนี้คุณพ่อคุณแม่เชิญคุณมาทานที่บ้านนะคะ คุณติดธุระที่ไหนหรือเปล่า” หญิงสาวถาม

“ไม่มีครับบอกท่านไปเลยว่าผมจะไปนะครับ”ชายหนุ่มบอกและวางโทรศัพท์ลง

ฟีน่านั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอเห็นจามาลอุ้มหญิงสาวเอาไว้ อารมณ์หึงหวงก็เกิดขึ้นเธอต้องจัดการอะไรบางอย่างไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเสียจามาลไปแน่ๆ หญิงสาวกดเบอร์โทรศัพท์และโทรออก

“ว่าไงจ้ะเมียจ๋าคิดถึงผัวหรือไงถึงได้โทรมาเองเลย” ฮาติมหัวเราะอย่างชอบใจแต่อีกฝ่ายกลับตะคอกใส่

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณเจอกันที่เดิมนะ” หญิงสาวบอกแค่นั้นและวางสายลง

“ฉันไม่ยอมยกคุณให้กับใครแน่จามาลถ้าฉันไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้” แววตาเคียดแค้นชิงชังปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด

ฮาติมกอดรัดหญิงสาวเอาไว้แน่นเมื่อฟีน่าเดินทางมาถึงแต่เธอก็ทำใจเย็นเพื่องานใหญ่ที่เธอวาดเอาไว้

“ทำไมวันนี้ยอมผัวง่ายๆล่ะจ้ะ”