ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 23

เช้าวันรุ่งขึ้นหญิงสาวออกจากบ้านแต่เช้ามืดโดยที่ยังไม่มีใครตื่นและออกมาเรียกแท็กซี่หน้าบ้านเพื่อไปที่บ้านของมนัส หญิงสาวมองข้างทางในยามเช้ามันก็เหมือนๆกับตลาดสดในเมืองไทยมีผู้คนออกมาจับจ่ายซื้อของกันแต่เช้า

เมื่อถึงที่หมายเธอก็จ่ายเงินและตรงไปกดกริ๊งที่หน้าบ้านสองสามครั้งและครู่ต่อมาชายหนุ่มก็ออกมาจากบ้านในสภาพที่เพิ่งตื่นนอนผมยุ่งเยิง เสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น เมื่อเห็นหญิงสาวก็ยิ้มอย่างเขินอาย

“คุณอินมาแต่เช้าเลยหรือครับ”

“ค่ะ ว่าแต่จะให้อินยืนคุยอยู่ตรงนี้หรือคะ” หญิงสาวอมยิ้มและนึกขันในใจ

“ผมนี่แย่จริงๆ เชิญเลยครับ เชิญข้างในครับ” ชายหนุ่มรีบตรงมาเปิดประตูให้

“เชิญคุณอินนั่งตามสบายนะครับบ้านหนุ่มโสดก็แบบนี้แหล่ะครับ ผมขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ” ชายหนุ่มบอกและรีบเดินขึ้นข้างบน

มนัสหายไปเกือบ 20 นาทีจึงได้เดินลงมา “คุณอินทานอะไรมาหรือยังครับ พอดีผมตื่นสายนะครับก็เลยยังไม่ได้ทำอะไรไว้ทานเลย” ชายหนุ่มเกาหัวอย่างอายๆ

“อินมาเช้าเกินไปต่างหาก ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนแต่เช้า พอดีอินร้อนใจนะคะจะรีบทำงานให้เสร็จเร็วๆคิดถึงบ้านจะแย่อยู่แล้ว” หญิงสาวบอก สีหน้าและแววตาของเธอผิดกับคำพูดอย่างลิบลับ และชายหนุ่มก็สังเกตเห็นได้

“วันนี้ที่ตึกจะมีงานเลี้ยงไม่ใช่หรือครับแล้วทำไมคุณอินถึง....”

“อย่าถามเลยนะคะ อินไม่ใช่ญาติโยมกับพวกเขาอยู่ไปก็เกะกะพวกเขาเปล่าๆ สู้ออกมาทำงานดีกว่ามีประโยชน์ดีกว่ากันเยอะ” มนัสยิ้ม

“ว่าแต่คุณมนัสไม่ได้ไปร่วมกับเขาหรือคะ” หญิงสาวถาม

“ไปซิครับแต่งานเริ่มตอนเย็นผมไปทำงานกับคุณก่อนได้ครับ แล้วคุณอินจะไม่ไปร่วมงานจริงๆหรือครับ” ชายหนุ่มถามเพื่อหยั่งเชิงหญิงสาวอีกครั้ง

“ไม่ค่ะ ถ้างั้นอินขออยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะกลับแล้วกันนะคะเพราะถ้ากลับไปก็ไม่มีสมาธิทำงาน อินไม่ชอบเสียงดังนะคะมันไม่มีสมาธิ” หญิงสาวบอกเมื่อสายตาที่จ้องมองมาอย่างสงสัย

“คุณมนัสไปทานข้าวข้างนอกกันดีกว่านะคะ พอเสร็จแล้วเราจะได้ไปทำงานกันต่อเลย” หญิงสาวเสนอความคิด

“ก็ดีครับ” ชายหนุ่มเดินไปหยิบกุญแจรถและเดินตามหญิงสาวออกมา

“ว่าแต่แฟนคุณมนัสคงไม่มาแหกอกอินนะคะ” หญิงสาวหัวเราะ

“ไม่หรอกครับเขาเคยเห็นคุณแล้วและเราก็เชื่อใจกันด้วย” ชายหนุ่มบอก

“เอ๊ะ เห็นอินที่ไหนกันคะ”

“ก็ที่โรงงานนั้นแหล่ะครับเขาเป็นเลขาคุณจามาลไงครับ” หญิงสาวพยักหน้ารับ

สาวใช้กำลังเตรียมการตอนรับนายหญิงน้อยกันอย่างเร่งรีบเพราะเหลือเวลาอีกแค่ 4 ชั่วโมงเท่านั้นงานเลี้ยงก็จะเริ่มแล้ว

จามาลมองหน้าน้องสาวสุดที่รักอย่างดีใจที่เห็นเธอกลับมามีรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง

“มองน้องทำไมคะ” สาวน้อยถามขึ้น

“พี่ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้มานานมากแล้วนะ” ชายหนุ่มบอก และกาซิมก็เหลือบตาขึ้นมองทางกระจกส่องหลังเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวก็พลอยมีความสุขไปด้วย