ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 33

มณีอินและยามีนะถูกมัดมือและปิดปากเอาไว้ก่อนจะพาออกมาเพื่อขึ้นรถตู้สีดำสนิททั้งคัน หญิงสาวมองกวาดสายตาอย่างรวดเร็วและหันไปเห็นปืนที่เอวของเจ้าคนที่กำลังเปิดประตูให้...เธอจึงใช้แรงทั้งหมดวิ่งชนมันจนล้มและคว้าปืนออกมา

“หยุดนะ ปล่อยเด็กสาวคนนั้นออกมาเร็วซิ” หญิงสาวสั่งและหันปลายกระบอกไปทางพวกคนร้าย

“คิดจะทำอะไร คิดหรือว่าจะหนีรอด” พวกมันมองหญิงสาวอย่างชั่งใจ

“ถึงฉันไม่รอดก็อาจฆ่าแกได้สักคนและเสียงปืนก็จะทำให้ทุกคนรู้ว่ามีใครอยู่ที่นี่บ้าง หรืออยากจะร้อง” หญิงสาวขู่ทั้งที่ตนเองก็ยิงปืนไม่เป็นแต่ก็ต้องทำฟอร์มไว้ก่อน

“ว่าไงปล่อยเธอเดี๋ยวนี้” หญิงสาวสั่งเป็นครั้งที่สองและพวกมันก็ยอมปล่อย

ชายหนุ่มที่แอบดูอยู่ต่างก็ทึ่งในความกล้าของหญิงสาวแต่เขายังบุกเข้าไปตอนนี้ไม่ได้มันอันตรายสำหรับพวกเธอมาก เขาจะรอจังหวะให้เหมาะมากกว่านี้

“มีนะหนีไปซิ หนีไป” หญิงสาวหันมาบอกเด็กสาวอีกคน ยามีนะรีบทำตามทันทีหญิงสาววิ่งออกไปตามทางเดินที่พวกมันขับรถเข้ามา มณีอินยังจ่อปลายกระบอกปืนนิ่งจนคนร้ายอีกคนเดินอ้อมมาทางด้านหลังและดึงปืนออกไปจากมือขอเธอ

“ว้าย!” หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ คนร้ายอีกสองคนวิ่งตามยามีนะออกมา กาซิมจึงอ้อมมาดักหน้ายามีนะเอาไว้

“ฤทธิ์มากนักนะนังนี้” มันเงื้อมือหมายจะตบหญิงสาวแต่อีกคนร้องห้ามเอาไว้

“อย่า นายสั่งห้ามเอาไว้”

“เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง”

เสียงปืนดังขึ้นทำให้พวกมันตกใจและหาที่กำบังโดยลากหญิงสาวเอาไปด้วย

กาซิมยิงสวนกับคนร้ายอีกสองคนและยิงมันตายไปหนึ่งคน แขนอีกข้างกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นด้วยความห่วงใย ยามีนะได้แต่หลับตาและอุดหูเสียงปืนทั้งด้านนอกและด้านในดังประสานกันอย่างไม่ขาดสาย

“ว้าย!”ยามีนะอุทานเมื่อกระสุนเฉียดข้างหูของเธอออกไปไม่ถึง 30 เซนติเมตร ชายหนุ่มจึงกระฉับอ้อมแขนเข้ามาอีก “ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ยอมให้คุณหนูเป็นอะไรไปเด็ดขาด” ยามีนะเงยหน้ามองเขาอย่างอบอุ่น

“ค่ะ มีนะไม่กลัวถ้ามีกาซิมอยู่ข้างๆ” หญิงสาวยิ้มแล้วก็ต้องรีบหลับตาอุดหูตามเดิม

“พวกนายหนีไม่รอดหรอกมอบตัวกับทางเจ้าหน้าที่จะดีกว่านะ” จามาลตะโกนแข่งกับเสียงปืนที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ

“ไม่มีทาง สู้ก็ตาย มอบตัวก็ต้องตายอยู่ดี” มันตะโกนตอบกลับมา

“ถ้างั้นก็ปล่อยตัวผู้หญิงออกมาแล้วฉันจะช่วยบอกกับเจ้าหน้าที่เขาให้” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอให้

“ไม่มีทางสู้ฉันเอามันไว้เป็นตัวประกันดีกว่าฉันอาจจะรอด” คำตอบของมันทำให้ชายหนุ่มโมโห

“ฉันให้โอกาสแกแล้วแต่แกปฏิเสธเอง อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน” ชายหนุ่มตะโกนบอกและขยับเข้าไปใกล้พวกมันขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มันจึงถอยหนีและใช้ตัวมณีอินเป็นตัวประกัน

“อย่าเข้ามานะโว้ยไม่งั้นนังนี้ตายแน่” ชายหนุ่มชะงักและสั่งหยุดยิงเมื่อมันลุกขึ้นยืนและเดินถอยไปหลบที่รถเก๋ง

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ นายอาจจะไม่ตายก็ได้” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างรอคำตอบและเห็นสีหน้าของมันมีแวววิตกกังวล หันไปมองหน้าเพื่อนอีกสองคน

“เงียบไปเลยพวกฉันมันเลวขนาดนี้แล้วไม่มีใครเขาเอาไว้ให้รกโลกหรอก” อีกคนบอกและยิงสวนกลับออกไปอีกครั้ง เสียงปืนดังขึ้นอีกหญิงสาวใช่มืออุดหูและหลับตาลงอย่างหวาดกลัว

“อ้าค!”

เจ้าคนทางซ้ายมือของหญิงสาวส่งเสียงร้องและล้มลงขาดใจทันที เมื่อเห็นเพื่อนตายไปต่อหน้าความบ้าเลือดก็บังเกิดขึ้น มันยิงอย่างไม่ยั้ง