ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 39

ประเทศไทย

อมรเดชเรียกนพมาศมาพบและบอกให้หญิงสาวเตรียมตัวไปทำงานต่อจากมณีอินเพราะมีเหตุขัดข้องบางอย่าง

“ทำไมต้องให้มาศไปอีกล่ะคะในเมื่อเขาบอกเองว่าทำงานนี้คนเดียวได้” หญิงสาวบอกอย่างเคืองๆ

“ยัยมาศอย่าเล่นตัวนักเลย ได้ข่าวว่าคุณจามาลหล่อมากไม่ใช่หรือบางทีเขาอาจจะสนใจเราขึ้นมาบ้างก็ได้นะ” อมรเดชรู้นิสัยของลูกสาวเพื่อนดีว่าแสบขนาดไหนจึงใช่วิธีนี้ในการจูงใจ นพมาศนิ่งคิด

“ก็ได้ค่ะ มาศเห็นว่าคุณลุงขอร้องนะคะถึงได้จะไปให้ ถ้าเป็นคนอื่นไม่มีทาง”

“จ้ะหลานรักขอบใจมากเลยนะจ้ะ” อมรเดชส่ายหน้าถึงจะเอาแต่ใจตัวเองแต่เรื่องงานก็นับว่าทำงานใช่ได้ทีเดียว

“แล้วจะให้มาศออกเดินทางเมื่อไรคะ” หญิงสาวถาม

“พรุ่งนี้เลยเรื่องตั๋วเครื่องบินลุงจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”

“ตกลงค่ะ งั้นมาศขอตัวไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” นพมาศเดินออกมาอย่างคนอารมณ์ดีและสวนกันกับนิตยาเข้าพอดี

“พี่นิดจะออกไปไหนหรือคะ” หญิงสาวถาม

“ถามทำไมมิทราบ”

“ก็เผื่อมาศจะติดรถไปด้วยนะซิคะ รู้หรือเปล่าคะว่าเพื่อนของพี่ทำงานไม่สำเร็จต้องให้มาศไปช่วยแก้ไขให้ สงสัยจะเครียดมากจนคิดอะไรไม่ออกก็เลยหาคนไปช่วยแทนแล้วดันมาตกที่มาศเข้าพอดีไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีนะคะ ฮึ ฮึ” หญิงสาวเดินลอยหน้าผ่านนิตยาไป ท่าทางของหญิงสาวทำให้อีกฝ่ายนึกหมั่นไส้

“แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะนี้” นิตยาถามตัวเองและเดินตรงไปที่ห้องของ บก.เพื่อถามให้หายสงสัย

“บก.คะ มันเกิดอะไรขึ้นคะ”

“ผมนึกแล้วว่าคุณจะต้องเข้ามาถามแบบนี้” ชายหนุ่มยิ้ม

“ว่าไงคะ” หญิงสาวถามย้ำ

“ก็ไม่มีอะไรผมมีงานเร่งด่วนมาให้มณีอินทำจึงต้องเรียกตัวกลับและส่งนพมาศไปแทน” ชายหนุ่มตอบ

“จริงหรือคะ” หญิงสาวมองหน้าเจ้านายอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เอ้า...เห็นพี่เป็นคนโกหกหรือไง”

“ค่ะ...เอ่ยไม่ใช่ค่ะแม้ บก.เป็นเจ้านายที่ใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะ” หญิงสาวบอกและเดินหันหลังกลับออกไป อมรเดชคิดว่าเรื่องที่มณีอินเจอคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ขนาดเพื่อนสนิทอย่างนิตยายังไม่รู้เรื่องเลยและเขาก็ไม่อยากจะถามด้วยเพราะถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ควรที่จะก้าวกายกัน

ประเทศอัลไบ่มา

จามาลทอดสายตามองหญิงสาวที่ซบอยู่กับอกของเขาอย่างรักใคร่เขารู้แล้วว่าผู้หญิงคนที่เขาต้องการมาเป็นเมียและแม่ของลูกคือใคร เขาหวนคิดถึงชายหญิงอีกคู่หนึ่งขึ้นมาแล้วอารมณ์โกรธก็ปะทุอีกครั้ง เขาค่อยๆขยับตัวอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้มณีอินตื่นและตรงไปที่คอมพิวเตอร์ที่น้องสาวของเขาบอกว่ามณีอินเก็บรูปไว้ในนี้ เขาจึงเปิดขึ้นมาดูทีละรูปจนมาถึงรูปที่เขาต้องการ...ชายหนุ่มทำการดาวน์โหลดลงแผ่นและปิดเครื่องลงตามเดิม

“ดูซิว่าพวกเธอจะแก้ตัวว่ายังไง” ชายหนุ่มมองแผ่นดิสก์ในมือและใส่เสื้อผ้าขับรถออกไปจากบ้านตรงไปหาฟีน่าอย่างมาดหมาย

มณีอินตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัว...หญิงสาวมองหาชายหนุ่มแต่ก็ไม่เห็นแม้เงาน้ำตาแห่งความสูญเสียไหลลงมาอาบแก้มทั้งน้อยใจและเสียใจ เขาต้องการเพียงแค่ร่างกายของเธอเท่านั้นเอง หญิงสาวลุกขึ้นและเก็บข้าวของๆตนเองลงกระเป๋า...ในเมื่อเขาได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว เขาคงไม่อยากเห็นหน้าเธออีก แล้วเธอจะหน้าด้านอยู่ที่นี่ไปทำไมอีก...หญิงสาวคิดในใจอย่างท้อแท้และสินหวังกับความรัก มณีอินลงมาด้านล่างไม่เจอใครจึงตรงไปเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าบ้าน ซาฮามองลงมาจากหน้าต่างห้องก็สงสัยว่าหญิงสาวจะไปไหนแต่เช้า