ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 9

พ่อค้าหันไปสั่งเด็กหนุ่มอีกคนให้มาดูหน้าร้านแทนตนเองก่อนจะเดินนำพวกของมณีอินและหนุ่มต่างชาติทั้งสองเข้าไปที่หลังร้าน มณีอินสนใจงานฝีมือแบบนี้มากและเธอก็รู้แล้วว่าจะนำเสนองานแบบนี้ในรูปแบบไหนดี หญิงสาวยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปจนพอใจ เช่นเดียวกับหนุ่มต่างชาติทั้งสองที่เห็นขั้นตอนที่ยุ่งยากแล้วก็ถึงกับอ้าปากค้างและเลือกซื้อสินค้ากันอย่างสนุกสนานโดยไม่ต่อราคาอีกเลย มณีอินยืนมองอย่างพอใจ

“คุณอินนี่เก่งนะครับเข้าใจโน้มน้าวใจคนดูซิเลือกลายกันน่าสนุกเชียว ผมขอตัวไปดูซักผืนสองผืนนะครับจะเอาไปฝากแฟน” ชายหนุ่มยิ้มเขินๆก่อนจะเข้าไปสมทบกับสองหนุ่ม หญิงสาวมองไปรอบๆและสะดุดตาเข้ากับผ้าลายหนึ่งเข้าผืนสีของผ้าเป็นสีเขียวปีกทับทิมและเดินลวดลายของผ้าด้วยสีแดงและขาวมองดูแล้วสบายตา

“ผ้าผืนนี้ราคาเท่าไรคะ” หญิงสาวหยิบผ้าขึ้นมาและร้องถามพ่อค้า

“ผมไม่ขายครับ” พ่อค้าตอบก่อนจะยิ้ม

“ผมให้คุณฟรีๆเลยครับเพื่อเป็นการตอบแทน”

“ไม่ได้นะคะ ของซื้อของขายจะยกให้กันฟรีๆ ได้ยังไงคะ ถ้าไม่ขายดิฉันก็ไม่เอาค่ะ” หญิงสาววางผ้าลงที่เดิม พ่อค้าจึงรีบบอกราคาแต่ก็เป็นราคาที่ถูกมาก หญิงสาวยิ้มและส่งเงินให้กับเขา และเมื่อได้ของกันตามต้องการแล้วก็พากันเดินต่อไป กล้องในมือของหญิงสาวถูกยกขึ้นทุกครั้งที่เดินผ่านร้านค้าต่างๆ ถ้าจะนำเสนออะไรที่น่าสนใจก็ควรจะมาจากความเป็นจริง

ชายหนุ่มพาหญิงสาวทั้งสองมาถึงจุดหมายปลายทางจนได้ ที่นี่คือวิหารเก่าแก่ที่ชาวบ้านนับถือกันมานานและมีเรื่องเล่าสืบทอดกันมาหลายสมัย หญิงสาวเก็บรูปภาพไปเรื่อยๆ ส่วนนพมาศก็เข้าไปสืบถามข้อมูลจากชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ วิหาร

เมื่อได้ข้อมูลพอสมควรแล้วจึงได้เดินทางกลับคฤหาสน์หลังงาม ด้วยความอ่อนเพลียหญิงสาวจึงเผลอหลับไป จนมีเสียงเคาะประตูเธอจึงสะดุ้งตื่น

“คุณคะ คุณลงไปทานข้าวได้แล้วค่ะ” หญิงสาวลุกจากที่นอนอย่างงัวเงียและตรงไปที่ประตู

“ฉันขอโทษนะพอดีเผลอหลับไปนะจ้ะ” สาวใช้หน้าตาน่ารักยิ้มให้เธอ

“ให้ฉันช่วยแต่งตัวไหมคะ” เด็กสาวถาม

“ไม่ต้องหรอกจ้ะฉันแต่งเองได้เธอลงไปเถอะเดี๋ยวฉันตามลงไปขอเวลา 10 นาที” หญิงสาวบอกก่อนจะปิดประตูลง และคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ

มณีอินใส่ชุดผืนเมืองของหญิงสาวที่นี่เธอเพิ่งซื้อมาเมื่อตอนขากลับมาจากหมู่บ้านเห็นแล้วอยากลองใส่ดูบ้าง ผมที่ยาวถึงหลังซึ่งถูกมัดไว้ถูกปล่อยลงมาเต็มความยาวเท่านี้ก็ทำให้หญิงสาวดูสวยสดใสขึ้นมาทันตา หญิงสาววิ่งลงมาจากบันไดเพราะคิดว่าป่านนี้ทุกคนคงรอเธอแล้วแต่พอถึงบันไดขั้นสุดท้ายเท้าของหญิงสาวก็หยุดชะงักเมื่อเห็นแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ไกด์หนุ่มที่ชื่อมนัส ทุกคนหันมามองหญิงสาวอย่างชื่นชมและเมื่อชายคนนั้นหันมาทางเธอ ร่างทั้งร่างของหญิงสาวก็ชาและแข็งเหมือนกับก้อนหิน ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตรงมาที่เธอ

“ถึงกับตาค้างเชียวหรือจ้ะสาวน้อยที่เห็นฉันอยู่ที่นี่” จามาลยิ้มอย่างเป็นต่อ หญิงสาวเรียกสติของตนเองกลับคืนมาอีกครั้ง

“คุณมาทำอะไรที่นี่” หญิงสาวถามเสียงรัวเร็ว

ชายหนุ่มหัวเราะเหมือนกับว่าคำถามของเธอมันเป็นเรื่องตลก

“คุณขำอะไร” หญิงสาวแหวใส่เขา นพมาศลุกขึ้นมาดึงหญิงสาวให้ไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะกระซิบถาม

“พี่อินรู้จักคุณจามาลด้วยหรือคะ”

“รู้ซิรู้ดีด้วย” มณีอินเน้นเสียงหนักแน่น ก่อนที่จะเกิดสงครามขึ้นระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาว ซาฮาก็เดินลงมาจากชั้นบนเสียก่อน

“คงยังไม่รู้จักกันล่ะซิ”นางถามขึ้นเมื่อนั่งที่หัวโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

“หนูอินเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดจัง” หญิงวัยแก่กว่าถามขึ้น

“ไม่ค่ะ ไม่เป็นอะไรค่ะ”

“เขาคงตกใจความหล่อของผมมั้งครับป้า”ชายหนุ่มหัวเราะ

“ป้า” หญิงสาวทวนคำของเขาอีกครั้ง