ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 101

มู่ซืออวี่จ้องมองไปบนพื้นที่ไม่ค่อยเรียบนักพลางครุ่นคิดกับตนเอง นี่ไม่ใช่พื้นกระเบื้องหรือปูนในสมัยใหม่ หากนอนบนพื้นนี่ตลอดทั้งคืนจะไม่ทำให้ปวดหลังหรือ?

“เหตุใดเราไม่นอนด้วยกันเล่า?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “อย่ากังวลเลย ข้าจะไม่แตะต้องตัวเจ้าหรอก”

เพื่อทำให้อีกฝ่ายมั่นใจ นางยกมือขึ้นพลางเอ่ยสาบาน “หากข้าแตะต้องตัวเจ้า ก็ตัดมือข้าทิ้งเพื่อลงโทษได้เลย เช่นนั้นดีหรือไม่?”

ลู่อี้ “…”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดสิ่งใด มู่ซืออวี่ก็รู้สึกเป็นกังวลในใจ นางกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “หากเจ้าไม่ต้องการ เช่นนั้นข้า…”

“ข้าไม่ได้ไม่ต้องการ” ลู่อี้พลันแทรกขึ้น “เจ้ากับข้าคือสามีภรรยา การนอนร่วมเตียงเดียวกันไม่ใช่เรื่องผิด ตอนนี้ดึกมากแล้ว ข้าเข้านอนก่อน เจ้าเองก็เหมือนกัน”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็เข้านอนทันที

มู่ซืออวี่จ้องมองไปยังลู่อี้ เขานอนด้านใน หันหลังให้นาง

เมื่อมองไปยังแผ่นหลังของอีกฝ่าย มู่ซืออวี่ก็พลันแก้มแดงระเรื่อ นางได้แต่นอนดิ้นไปมาบนเตียง

ไม่นานทั้งสองก็หันมาเผชิญหน้ากัน

เนื่องจากเตียงไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก จึงเป็นเรื่องง่ายที่ร่างกายของพวกเขาจะสัมผัสกัน ทั้งสองย่อมรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายและลมหายใจซึ่งกันและกัน

ลมกระโชกแรงพัดเข้ามาทางหน้าต่างจนตะเกียงน้ำมันดับ ทั่วทั้งห้องพลันมืดสนิท

ความมืดนำมาซึ่งความรู้สึกที่หลากหลาย

แม้ได้ใช้สองชีวิต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มู่ซืออวี่ได้ร่วมเตียงนอนกับชายหนุ่ม นางจะไม่ประหม่าได้อย่างไร?

ขณะนี้นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชายเบื้องหน้านี้ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่ตัวละครในนิยาย และไม่ใช่เพียง ‘ชื่อ’ เท่านั้น

เขามีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก และมีหัวใจ

ทันใดนั้น มือหนึ่งก็พลันยื่นออกมา

มู่ซืออวี่ตัวสั่นเทา

นี่…

เขาจะทำอะไร?

เขาคงไม่ได้รู้สึกพิศวาสต่อร่างกายนี้ใช่หรือไม่?

“คืนนี้ลมแรง ห่มผ้าสักหน่อยเถิด” ลู่อี้นำผ้าห่มมาคลุมร่างกายให้นาง จากนั้นเขาก็เอนกายนอนอีกครั้ง

ความรู้สึกมากมายที่ไม่อาจอธิบายได้ปรากฏขึ้นในใจมู่ซืออวี่ ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นความสุขหรือผิดหวัง

นางรู้สึกสับสนอย่างยิ่งในช่วงเวลานี้

ทันใดนั้น ใบหน้าของชายด้านข้างพลันแดงก่ำ

เสียงลมหายใจของอีกฝ่ายทำให้เขาผ่อนคลาย ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

เสียงหัวเราะดังขึ้นทางด้านข้าง

“ซื่อบื้อ ขี้โกหกจริง ๆ”

เขาหันกลับมามองนางที่นอนอยู่ด้านหลัง

เขาไม่รู้ว่านางดูแลตัวเองอย่างไร แต่ผมที่เคยแห้งเสียในตอนนี้ราวกับได้รับการฟื้นฟูใหม่ กลายเป็นสีดำขลับและสละสลวย

กลิ่นหอมฟุ้งทำให้ผู้ที่ได้สัมผัสรู้สึกสบายตัว

ณ อีกห้องหนึ่ง ลู่จื่ออวิ๋นเอื้อมมือสะกิดลู่ฉาวอวี่ที่อยู่ด้านข้างพลางเอ่ยถาม “ท่านพี่ ท่านพ่อกับท่านแม่หลับแล้วหรือ?”

“คงจะหลับไปแล้ว”

“ท่านพี่คิดว่าท่านพ่อกับท่านแม่จะโกรธไหม?”

“เหตุใดถึงต้องโกรธ?”

“ก็เราขังพวกเขาไว้นี่”

“ไม่มีทาง” หากจะโกรธก็สมควรโกรธอาของพวกเขา เด็ก ๆ เกี่ยวเสียที่ไหน

“อันที่จริงข้าไม่อยากแยกจากท่านแม่เลย แต่เอ้อร์หนิวบอกว่าพ่อกับแม่ควรนอนด้วยกัน ไม่อย่างนั้นอาจทำให้ทั้งสองทะเลาะกันได้ ลุงหลินในหมู่บ้านของเราชอบออกไปข้างนอก ภรรยาของเขาเลยหนีไปกับคนอื่น”

“อืม” ลู่ฉาวอวี่ได้ยินเสียงของลู่จื่ออวิ๋นค่อย ๆ แผ่วลง จึงเอื้อมมือลูบศีรษะนางป้อย ๆ

ปกติเขานอนกันลู่เซวียน แต่เพราะเป็นกังวลจึงเข้ามาดูแลลู่จื่ออวิ๋น เมื่อเข้ามาก็พบว่าลู่จื่ออวิ๋นนอนขดตัวเพราะความเหน็บหนาว น้องสาวเขาช่างน่าเวทนาเหลือเกิน