ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 110

ถงซื่อจ้องมองมู่เจิ้งหานพลางลังเลที่จะกล่าว

ในฐานะแม่ นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกชายของตนจะประสบความสำเร็จ แต่นางก็ไม่อาจทำร้ายลูกสาวเพื่อให้ลูกชายมีชีวิตที่ดี ลูกสาวของนางต้องผ่านความยากลำบากมากมายมาทั้งชีวิต ทุกอย่างเพิ่งจะดีขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

ช่างเถิด หากหานเอ๋อร์ต้องการเรียนหนังสือจริง ๆ นางก็จะหาเงินจากการรับจ้างเย็บปักถักร้อยให้มากขึ้น เพื่อจ่ายค่าธรรมเนียมการศึกษาให้เขา หลังจากที่หานเอ๋อร์ได้กลายเป็นนักบัญชี เขาก็ย่อมเก็บเงินส่วนหนึ่งไว้ใช้จ่ายและแบ่งอีกส่วนหนึ่งส่งคืนให้กับพี่สาว ต้องมีวันที่เขาชำระคืนแน่

“ข้าอยากเรียนหนังสือ” แววตาของมู่เจิ้งหานลุกโชนดุจเปลวเพลิง เขากล่าวด้วยท่าทีแน่วแน่ “ข้าจะขอยืมเงินจากพี่สาวและพี่เขยเพื่อใช้เป็นค่าเล่าเรียน ข้าจะจ่ายคืนให้อย่างแน่นอน”

คอยดูเถิด บุคคลที่ชาญฉลาดเช่นเขาแม้จะไม่ได้เป็นขุนนางอันดับหนึ่ง แต่ก็จะกลายเป็นเจ้าหน้าที่ราชการหลังการสอบขุนนางอย่างแน่นอน เช่นนั้นแล้วจะเก็บซ่อนเขาไว้ให้เป็นชาวไร่ตลอดไปหรือ?

“หากนั่นทำให้เจ้าสบายใจก็เอาตามที่เจ้าว่าเถิด” มู่ซืออวี่กล่าว “เอาไว้พี่เขยของเจ้ากลับมา ข้าจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วขอให้เขาช่วยถามสำนักศึกษาชั้นดีให้”

แน่นอนว่าเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะสามารถเข้าสำนักศึกษาได้ แต่สำนักบัณฑิตเขาเขียวจะต้องมีพื้นฐานเบื้องต้นก่อนจึงจะเข้าเรียนได้ หากสำนักศึกษาเทียบเท่ากับโรงเรียนประถมในปัจจุบัน สำนักบัณฑิตเขาเขียวก็เทียบเท่ากับโรงเรียนมัธยมต้นหรือสูงกว่านั้น

หลังจากที่การสนทนาได้ข้อสรุป ร่างกายของมู่เจิ้งหานก็ราวกับถูกสูบฉีดไปด้วยเลือด เขารู้สึกมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น

มู่ซืออวี่กลัวว่าเขาจะออกไปไกลบ้าน นางจึงขอให้เขาช่วยทำคอกไก่ที่บ้านก่อน

…..

“เป็นเรื่องจริง เสี่ยวหานกำลังจะไปเรียนหนังสือแล้ว”

“เถี่ยโถว เจ้าไม่ได้เพียงคุยโวใช่หรือไม่?”

“ใช่แล้ว การคุยโวจะไม่เป็นเช่นนี้ แต่ครอบครัวของเขามีเงินเพียงพอที่จะส่งเสียเขาเรียนหนังสือด้วยหรือ?”

“ใช่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าพี่สาวของเขาเป็นคนจ่าย”

มู่ต้าซานถือถังน้ำผ่านไป บังเอิญได้ยินการสนทนาของเด็ก ๆ ไม่นานนักแววตาอันมืดมนของเขาก็ฉายประกายซับซ้อน

ตุบ! ชาวบ้านที่ผ่านมาบังเอิญเดินชนเขา ทำให้มู่ต้าซานเดินโซซัดโซเซจนน้ำหกออกมาครึ่งถัง แปดเปื้อนร่างกายเขาจนเปียกโชก

“พี่ต้าซาน ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? ขออภัย ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไร” มู่ต้าซานเดินถือถังน้ำกลับบ้านอย่างเฉยเมย ราวกับว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ

เสียงพลันดังขึ้นจากสนามหญ้า มู่ต้าไห่เดินกลับมาพร้อมกับถังซื่อ

น่าประหลาดใจเสียจริง!

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเดินทางกลับมานับตั้งแต่ย้ายเข้าไปในเมืองหลวง

“ท่านแม่ เราเพิ่งเริ่มต้นทำกิจการ ยังทำเงินได้ไม่มาก ข้าได้แต่ซื้อปิ่นปักผมมาให้นะเจ้าคะ” ถังซื่อกล่าว

“เหตุใดจึงใช้เงินด้วยวิธีผิด ๆ เช่นนี้เล่า?” แม่เฒ่าเจียงกล่าวอย่างใจดี

นางจะใจร้ายเหมือนทุกทีได้อย่างไร?

ถังซื่อดึงชายเสื้อของมู่ต้าไห่ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะกำลังจะเอ่ยปากพูด เขาพลันเห็นมู่ต้าซานถือถังน้ำเดินเข้ามา

“กลับมาแล้ว” มู่ต้าไห่เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

มู่ต้าไห่สวมชุดที่ทอขึ้นจากผ้าไหมและผ้าแพร สวมกวนดุจองค์ชายในวัง ส่วนถังซื่อสวมชุดใหม่สีแดงสดทึบแสง ดูเยาว์วัยกว่าทุกที