ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 153

บทที่ 153 ชกต่อย

บทที่ 153 ชกต่อย

ครั้นมู่ซืออวี่กลับมาก็เห็นขี้ไก่กระจายอยู่เต็มพื้น จึงไปหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดมัน

แครก แครก…

นางกวาดขี้ไก่ไว้เป็นกอง ๆ จากนั้นกวาดใส่ที่ตักขยะไปเทที่แปลงผักข้าง ๆ

“ฉาวอวี่?! หานเอ๋อร์?!” มู่ซืออวี่ตะโกนเข้าไปข้างในสองสามครั้ง แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากทั้งสองคน “ดูเหมือนจะออกไปเล่นแล้ว”

เมื่อครู่นี้ยังเห็นมู่เจิ้งหานกำลังอ่านหนังสือ นางกังวลว่าเขาจะเคร่งเครียดเกินไป อยากให้เขาออกไปสูดอากาศเสียบ้าง พอไม่พบผู้ใดในห้องก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

ถงซื่อเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผัก แล้วพูดกับมู่ซืออวี่ว่า “ลูกอวี่ เจ้าดูสิผักของพวกเราเติบโตงอกงามขนาดไหน คืนนี้ผัดให้เด็ก ๆ ได้กินกันเถอะ”

“ได้เลย” มู่ซืออวี่รับตะกร้าจากมือของมารดา “ท่านแม่ เล้าไก่พังหรือ? เมื่อครู่นี้ขี้ไก่กระจายไปทั่วลานบ้าน”

“ข้าลืมบอกเจ้า เล้าไก่มีรูใหญ่อยู่ที่หนึ่ง ข้าไม่ได้สนใจพวกมัน หนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”

“ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวข้าจะซ่อมมัน”

ถงซื่อมองเห็นไม้กวาดเปรอะเปื้อนด้วยขี้ไก่ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “เปื้อนขี้ไก่หมดแล้ว ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

“อีกเดี๋ยวค่อยล้าง” มู่ซืออวี่หันกลับไปมอง “แต่ว่าสองสามวันนี้ข้าต้องเร่งรีบหน่อย ต้องรีบทำร้านคุณหนูเจิ้งให้เสร็จ”

ถงซื่อถึงได้โล่งใจ เมื่อนึกได้ว่าตู้ที่บ้านก็พังเช่นกัน พวกนางจึงเข้าไปวุ่นอยู่กับของภายในบ้านอีกครั้ง

เอี๊ยด…

ประตูถูกผลักออกจากข้างนอก

หัวเล็ก ๆ หัวหนึ่งโผล่ออกมา เมื่อมองไปรอบ ๆ กลับมองไม่เห็นใคร

“น้าเล็ก พี่ชาย ท่านแม่ยังไม่กลับมา”

ลู่จื่ออวิ๋นพูดจบก็เปิดประตูออกด้วยความมั่นใจ

ลู่ฉาวอวี่และมู่เจิ้งหานจึงเดินเข้ามา

“ยังไม่กลับมาอะไร?” มู่ซืออวี่โผล่หัวออกมาจากหน้าต่างห้องนอน “ข้าอยู่ข้างใน พวกเจ้าทำอะไรมา เกิดอะไรขึ้นกับหน้าพวกเจ้า?”

มู่เจิ้งหานและลู่ฉาวอวี่เห็นมู่ซืออวี่อยู่บ้านก็รู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว แต่จะถอยกลับไปก็สายไปเสียแล้ว ทั้งสองคนจึงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

ถงซื่อที่กำลังเก็บของอยู่อีกห้องหนึ่งรีบออกมาดูหลังจากได้ยินเสียงมาจากข้างนอก “เกิดอะไรขึ้น?”

มู่ซืออวี่มองเด็กชายทั้งสองอย่างเคร่งขรึม จากนั้นจึงหันกลับไปมองลู่จื่ออวิ๋น เห็นเสื้อผ้าบนตัวเรียบร้อยดี เพียงแต่ผมยุ่งเล็กน้อย สีหน้าจึงดูดีขึ้น

เมื่อหันไปมองมู่เจิ้งหานกับลู่ฉาวอวี่ สีหน้าของนางพลันมืดครึ้มลงอีกครั้ง “ว่ามา! ไปต่อยตีกับใครมา?”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่านน้าหรือท่านพี่ ท่านแม่อย่าดุพวกเขาเลย” ลู่จื่ออวิ๋นร้องไห้ออกมา “มีคนรังแกข้า ท่านน้ากับท่านพี่จึงปกป้องข้า”

“ผู้ใดรังแกเจ้า?” มู่ซืออวี่และถงซื่อถามขึ้นพร้อมเพรียงกัน

“ถังเอ้อร์โก่ว” ลู่จื่ออวิ๋นกอดเอวของมู่ซืออวี่แน่น “ท่านแม่ ถังเอ้อร์โก่วบอกว่าข้าเป็นของเสียเงิน ภายหน้าจะต้องแต่งงานกับเขา ยังบอกอีกว่าถ้าข้าแต่งให้เขาแล้ว เขาจะตีข้าทุกวัน…”

แววตาของมู่ซืออวี่เต็มไปด้วยความโกรธ

“ถังเอ้อร์โก่วนี่ใคร? เป็นหมาบ้าที่ไหนถึงกล้ามาเอ่ยคำพูดเละเทะเช่นนี้กับอวิ๋นเอ๋อร์น้อยของเรา”

“ถังเอ้อร์โก่วเป็นหลานชายของจงซื่อ” ถงซื่อขมวดคิ้ว “เด็กคนนั้นตอนยังเป็นเด็กก็ซื่อตรง เหตุตอนนี้กลายมาเป็นไม่รู้จักบันยะบันยังเสียแล้ว?”

“ข้าจะไปหาเขา”

มู่ซืออวี่พูดแล้วก็ทำท่าจะออกไปข้างนอก ลู่ฉาวอวี่กลับคว้าชายเสื้อของนางไว้

“ข้าสั่งสอนเขาแล้ว”

“สั่งสอนเขาอย่างไร?” มู่ซืออวี่ถาม

“ปากเขาเหม็นโฉ่ ข้าล้างให้เขาแล้ว” ลู่ฉาวอวี่ตอบอย่างเยือกเย็น