ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 154

“ไม่มีอะไร แค่…..” ลู่ฉาวอวี่มองไปยังถังเอ้อร์โก่วนิ่ง ๆ “มีคนบอกว่าปู่เล็กของเขาเป็นหลี่เจิ้ง*[1] ถ้าข้าเห็นเขาต้องโขกหัวคำนับ แต่ข้าไม่ยินยอมเลยโดนทำร้ายจนเป็นอย่างนี้”

“หลี่เจิ้ง? โขกหัวคำนับ?” หัวหน้าหมู่บ้านเย้ยหยัน “ดีนักนะ ถังเอ้อร์โก่ว ที่แท้เจ้าก็สูงส่งถึงขนาดนี้!”

“ข้าไม่ได้ทำ” ถังเอ้อร์โก่วเป็นเด็กอวบอ้วนร่างกายแข็งแรง ตอนนี้เห็นบาดแผลบนใบหน้าของลู่ฉาวอวี่ ทั้งยังได้ยินคำพูดใส่ความของเขาอีก จึงตะโกนออกมาอย่างคับข้องใจ “ท่านย่า เขาโกหก!”

“ย่าเชื่อเจ้า เดี๋ยวย่าจะจัดการเขาให้” จงซื่อพูดอย่างไม่เกรงใจ “ครอบครัวลู่อี้ เจ้าอย่าคิดว่าผู้ชายครอบครัวเจ้าทำงานเป็นเสมียนตัวเล็ก ๆ แล้วจะรอดไปได้ง่าย ๆ เอ้อร์โก่วของเราพูดไม่ผิด น้องชายของข้าเป็นหลี่เจิ้ง ได้พูดคุยกับใต้เท้านายอำเภอจนเป็นเรื่องปกติ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าถ้าข้าให้น้องชายของข้าออกหน้าให้ แม้แต่เสมียน ผู้ชายบ้านเจ้าก็จะไม่ได้เป็นแล้ว”

“ข่าวคราวของท่านป้าจงดูเหมือนจะขาดตอน ผู้ชายของข้าตอนนี้ไม่ได้เป็นเสมียนแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยอย่างราบเรียบ

“เฮอะ! ข้าล่ะประหลาดใจ ที่แท้แม้แต่เสมียนก็ไม่ได้เป็นแล้ว” จงซื่อจองหองมากกว่าเดิม

“ลู่อี้ไม่ได้เป็นเสมียนแล้วหรือ? เพราะอะไร หรือว่าทำอะไรผิดเข้า?” หัวหน้าหมู่บ้านถาม

“ผู้ชายของข้าไม่ใช่เสมียน แต่เป็นจู่ปู้” มู่ซืออวี่ค่อย ๆ ฉีกยิ้ม “เขาได้เลื่อนขั้นแล้ว ตอนนี้นายอำเภอพึ่งพาเขาเป็นอย่างมาก ช่วงนี้เลยยุ่งเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไร ถ้าท่านอยากจะแตกหักกับข้า ข้าก็สามารถบังคับรถม้าไปที่ศาลาว่าการเพื่อเรียกเขากลับมาได้”

“ไม่ต้องไม่ต้อง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้อย่าไปรบกวนเขาเลย” หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกราวกับเขาถูกทุบด้วยขวดเครื่องปรุง ความรู้สึกผสมปนเปไปหมด “ข้ามองออกว่าลู่อี้เป็นคนอนาคตไกล นึกไม่ถึงว่าในระยะเวลาสั้น ๆ เท่านี้จะได้เป็นจู่ปู้แล้ว”

จู่ปู้ นั่นเท่ากับเป็นมือขวาของใต้เท้านายอำเภอเชียวนะ จะต้องเป็นคนที่ไว้วางใจได้เป็นอย่างมากแน่

จงซื่อไม่เข้าใจว่าจู่ปู้คืออะไร เข้าใจแค่คำว่า ‘เลื่อนขั้น’ สองคำนี้ นางได้แต่เอ่ยพึมพำ “น้องชายของข้าเป็นถึงหลี่เจิ้ง…”

“ท่านรีบเงียบปากเถอะ” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยเบา ๆ “จู่ปู้เป็นตำแหน่งเจ้าหน้าที่ทางการเชียวนะ มีลำดับขั้น หลี่เจิ้งผู้นั้นมีขั้นหรือ? อย่าทำเรื่องขายหน้าเลย”

“หัวหน้าหมู่บ้าน ตอนนี้ลู่อี้มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการแล้วใช่หรือไม่?” จงซื่อไม่ได้โง่ พอจะเข้าใจเรื่องราวบ้างแล้ว

“ถูกต้อง เป็นใต้เท้าอย่างเป็นทางการแล้ว” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หัวหน้าหมู่บ้าน น้าของข้าถูกเขาตีจนลุกจากเตียงไม่ได้ ถึงแม้วันนี้ป้าจงจะไม่มาหาพวกเรา พวกเราก็จะไปหานางอยู่ดี” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอย่างเย็นชา

“อะไรนะ?” หัวหน้าหมู่บ้านตกตะลึง หันไปมองถังเอ้อร์โก่วอีกครั้ง ยิ่งมองเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกรำคาญใจเท่านั้น “ปกติเจ้าอาศัยความแข็งแรงของตนรังแกเด็กหลายคนในหมู่บ้าน ทุกคนล้วนไม่อยากทะเลาะกับเจ้า ตอนนี้เจ้านับวันยิ่งอวดดีขึ้นเรื่อย ๆ ถึงกับตีจนคนสลบไปแล้ว”

“ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำนะ” ถังเอ้อร์โก่วร้องโวยวาย “ท่านย่า ข้าไม่ได้ตีมู่เจิ้งหานสลบ เห็น ๆ อยู่ว่าพวกเขารังแกข้าคนเดียว ทั้งยังโยนข้าลงน้ำอีก พวกท่านดูแผลบนหน้าข้าสิ”

“เด็ก ๆ ในบ้านเราล้วนอ่อนแอ วัน ๆ อยู่กับหนังสือ อวิ๋นเอ๋อร์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เด็กเปราะบางราวดอกไม้คนหนึ่งจะตีเจ้าได้หรือ? หัวหน้าหมู่บ้าน ถังเอ้อร์โก่วคนนี้มักจะรังแกคนในหมู่บ้าน เขาจะถูกคนรังแกได้หรือ? ข้าได้ยินมา เขาคนเดียวจัดการเด็กได้ถึงหกเจ็ดคน เด็กส่วนใหญ่ในหมู่บ้านล้วนถูกเขารังแกทั้งนั้น”

“แต่ครั้งนี้เป็นลู่ฉาวอวี่โยนข้าลงน้ำ! ทั้งยังกดหัวข้าลงน้ำด้วย บอกว่าจะล้างข้า…” ถังเอ้อร์โก่วตะโกนด้วยความอัดอั้นตันใจ

“เจ้าอายุเท่าไหร่ ลูกข้าอายุเท่าไหร่ เจ้าสูงแค่ไหน ลูกข้าสูงแค่ไหน เจ้าแข็งแรงเพียงใด ลูกข้าแข็งแรงเพียงใด? ถังเอ้อร์โก่ว เจ้ายังเด็กไม่รู้จักเรียนรู้เรื่องดี ๆ ทำร้ายคนก่อนแล้วยังมาใส่ร้ายผู้อื่น แย่จริง ๆ”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เอ้อร์โก่วของพวกเราใส่ความพวกเจ้าหรือ?”

“ใส่ร้ายหรือไม่ใส่ร้าย ในใจของทุกคนก็กระจ่างอยู่แล้ว ถูกหรือไม่?” มู่ซืออวี่มองคนที่อยู่นอกลานบ้าน