ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 161

ท่ามกลางความมืด ดวงตาของลู่อี้วาบปลาบราวกับหมาป่า แผ่เจตนาสังหารชัดเจน

ในที่สุดมู่ซือเจียวก็สงบลง

คนคนนี้…. นางจะใช้อุบายเล่ห์กลด้วยได้อย่างไร?

นางหันหลัง วิ่งหนีไปทันที

มู่ซืออวี่โผล่หัวออกมาอย่างแปลกใจ “มู่ซือเจียวล่ะ? เมื่อครู่ไม่ใช่ตะโกนด่าข้าอยู่ตรงนี้หรือ?”

“ไปแล้ว” ลู่อี้กล่าว “กระทบกระเทือนจนเป็นบ้าไปแล้วกระมัง”

“จะว่าไปแล้วนางก็โชคร้ายจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าจะตกหลุมรักหวังหมาจื่อ” มู่ซืออวี่ส่ายหัว “ไม่ต้องสนนางแล้ว พวกเรากลับเข้าไปเถอะ”

มู่ซืออวี่ทำบะหมี่ง่าย ๆ รับประทานพร้อมกับไส้หมูทอดสีเหลืองทอง ชวนให้คนทั้งครอบครัวน้ำลายสอ

ลู่อี้รับถ้วยจากมือของนาง “เจ้าไปพักเถอะ ข้าล้างเอง”

“วันนี้เจ้าทำงานตั้งหลายอย่าง คนที่ควรพักผ่อนคือเจ้าต่างหาก” มู่ซืออวี่ปฏิเสธ

“นั่นเป็นสิ่งที่บุรุษผู้หนึ่งควรกระทำ ปกติข้าไม่ได้อยู่บ้าน เรื่องเล็กใหญ่ในบ้านมีแต่เจ้าที่คอยเป็นกังวล นาน ๆ ทีข้าจะได้วันหยุด ให้ข้าทำมากขึ้นหน่อยเถอะ”

“ท่านไม่จำเป็นต้องล้าง นี่เป็นงานของสตรี”

“ข้าว่านะทั้งสองคน…” ลู่เซวียนฉวยเอาถ้วยไปจากมู่ซืออวี่ “ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ข้าล้างเอง”

“เจ้าล้างจานเป็นหรือ?” มู่ซืออวี่ไม่ได้ดูถูกความสามารถในการช่วยเหลือตนเองของลู่เซวียน เพียงแต่ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยเห็นเขาเข้าครัวเลยสักครั้ง

ลู่เซวียนกลอกตา “สองสามปีก่อนเจ้าไม่เคยดูแลเด็ก ๆ เจ้าคงไม่คิดว่าเด็กสองคนนี้โตขึ้นมาด้วยตนเองหรอกนะ”

มู่ซืออวี่รู้สึกผิดทันที

นางไม่รู้ว่าเหตุใดตนต้องรู้สึกผิด คนที่ลู่เซวียนกล่าวถึงไม่ใช่นางเองแท้ ๆ

เมื่อมู่ซืออวี่ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของลู่อี้ นางก็พบว่าตนหลงเหลือความรู้สึกผิดอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น นางสามารถสบสายตาลึกล้ำของลู่อี้ได้แล้ว

เป็นดังคาด ความเคยชินช่างน่าหวาดกลัว

ลู่อี้ได้พักผ่อนเป็นเวลาสองวัน เมื่อเฟิงเจิงและคนอื่น ๆ มาแล้ว ลู่อี้ก็ไปช่วยงานเช่นกัน

“โม่หลาน” มู่ซืออวี่เรียกจางโม่หลานเอาไว้ “อีกเดี๋ยวเจ้าจะไปซื้อเต้าหู้ใช่หรือไม่?”

“ใช่แล้ว” จางโม่หลานตอบ “วันนี้ไม่รู้นึกครึ้มอะไร จู่ ๆ ก็อยากกินเต้าหู้ขึ้นมา

“เช่นนั้นข้าฝากซื้อสักสี่ชิ้น” มู่ซืออวี่หยิบเงินสองสามอีแปะออกมา

อันที่จริงในบ้านก็มีอุปกรณ์ทำเต้าหู้ แต่วันนี้ยุ่งวุ่นวายเกินไปจึงไม่มีเวลาทำ

“ได้สิ” จางโม่หลานเก็บกลับไป “จริงสิ พี่สะใภ้ ท่านรู้เรื่องมู่ซือเจียวกับหวังหมาจื่อหรือไม่?”

“เมื่อวานครึกครื้นเช่นนั้น ถึงจะไม่เห็นก็พอได้ยินมาบ้าง” มู่ซืออวี่กล่าว “ตอนนี้เป็นอย่างไรแล้ว? สองคนนั้นแต่งงานกันหรือยัง?”

“แต่งอะไรกันเล่า? ข้าได้ยินมาว่า…”

มู่ซืออวี่แยกจากจางโม่หลานแล้วก็ยังคิดถึงเรื่องของมู่ซือเจียวอยู่ในหัว