ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 183

“ใครก็ชอบกินแต่ของอร่อย ๆ กันทั้งนั้น คนที่ชอบกินของไม่อร่อยไม่ใช่พวกชอบทำร้ายตัวเองหรือ”

เสียงของมู่ซืออวี่แผ่วเบา ทว่าลู่อี้ยังคงได้ยินอย่างชัดเจน

“ตื่นแล้วหรือ? มีที่ใดรู้สึกไม่สบายหรือไม่?” ลู่อี้จับแขนนางพร้อมมองมาอย่างเป็นกังวล

“ที่ไหนก็ไม่สบาย…” มู่ซืออวี่กอดผ้าห่มแน่น “หนาว…”

ลู่อี้ดึงผ้าห่มผืนใหม่ในตู้ข้าง ๆ ออกมาห่มให้ เมื่อเห็นว่ามู่ซืออวี่ยังไม่กระปรี้กระเปร่า เขาก็คลานขึ้นไปบนเตียง กอดนางไว้เช่นเดิม

“ท่าน… ท่านจะทำอะไร?” ถึงแม้มู่ซืออวี่จะไม่มีเรี่ยวแรง แต่นางก็ได้สติกลับคืนมาแล้ว

ร่างกายแข็งแรงกำยำนี้ทำให้นางรู้สึกเหมือนกำลังนาบตัวกับถ่านที่กำลังคุ จิตใจพลันปั่นป่วนขึ้นมาทันที

“อย่าขยับ” ลู่อี้กอดนางแน่นยิ่งกว่าเดิม “ข้าจะนอนเป็นเพื่อนเจ้าสักพัก”

มู่ซืออวี่จึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลงแล้วหลับไปอีกครั้ง

ลู่จื่ออวิ๋นหมอบอยู่ตรงร่องประตูและกำลังแอบมองดู เด็กหญิงตัวเล็กราวกับกระต่าย ครั้นถงซื่อผ่านมาเห็นเข้าก็รีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

“ท่านยาย” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยเสียงเบา “เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินเสียงท่านแม่ ท่านแม่ตื่นแล้วเจ้าค่ะ”

“พ่อเจ้าคอยดูแลแม่ของเจ้าอยู่ข้างใน ถึงแม้แม่เจ้าจะตื่นแล้วก็จริง แต่ตอนนี้นางยังไร้เรี่ยวแรง ให้พวกเขาพักสักครู่เถอะ” ถงซื่อกระซิบ

ลู่จื่ออวิ๋นพยักอย่างรวดเร็ว

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ท่านแม่ก็จะดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่?”

“ขอแค่นางได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ พรุ่งนี้คงไม่มีอะไรแล้ว” ท่านหมอจูออกมาจากห้องข้าง ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านหมอจู รบกวนท่านแล้ว” ถงซื่อกล่าว “ข้าทำเกอต่าทัง*[1] มา ท่านจะลองชิมหน่อยหรือไม่? ข้าเรียนรู้สูตรมาจากลูกอวี่น่ะ”

“ข้าเองก็หิวอยู่หน่อยจริง ๆ” ท่านหมอจูยิ้มบาง ๆ “รบกวนเจ้าแล้ว”

ถงซื่อจึงปล่อยลู่จื่ออวิ๋นลง

ลู่จื่ออวิ๋นถอนหายใจ ใบหน้าเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความเศร้าใจ แต่ก็ยังน่ารักน่าเอ็นดู

“อวิ๋นเอ๋อร์ คิดอะไรอยู่หรือ?” ท่านหมอจูนั่งลงบนม้านั่งหินตรงข้าม

“ข้ากำลังคิดว่า ข้าอยากโตไว ๆ จะได้หาเงินได้ ท่านแม่จะได้ไม่ต้องลำบากเช่นนี้” ลู่จื่ออวิ๋นนั่งลงตรงข้ามท่านหมอจู นางยกมือขึ้นมาเท้าคางเล็ก ๆ ได้อย่างน่ารักน่าชัง

“เด็กคนนี้นี่…” ท่านหมอจูส่ายหัวเบา ๆ “กินข้าวให้อร่อยดีกว่า เจ้าน่ะค่อย ๆ โตเถอะ เรื่องของพ่อแม่เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงหรอก”

เวลานี้เซี่ยคุนนั่งอยู่บนหลังคา

จือเชียนกระโดดขึ้นไปนั่งลงข้าง ๆ

ลู่จื่ออวิ๋นเห็นเช่นนั้นก็กล่าวว่า “ข้าอยากทำได้บ้าง!”

“อะไรหรือ?” ถงซื่อเดินออกมาพร้อมกับเกอต่าทัง

ท่านหมอจูเห็นไหสุราจึงมองถงซื่ออย่างดีใจ “เอามาให้ข้าหรือ?”

“ท่านไม่ชอบแบบนี้หรือ?” ถงซื่อกล่าวว่า “วันนี้ท่านต้องดูแลลูกอวี่ของข้า ไม่อาจให้ท่านดื่มมากเกินไป แต่ถ้าดื่มสักเล็กน้อยก็ไม่มีปัญหา”

“ขอบคุณ” ท่านหมอจูยกไหขึ้นมาดมกลิ่น “สุราดี”

ทางด้านลู่จื่ออวิ๋นนั้นตะโกนพูดกับจือเชียน “พี่จือเชียน! ข้าอยากเรียนกับท่าน!”

จือเชียน “…”

ดูเหมือนเขาจะก่อเรื่องแล้ว

“ท่านลงมาสอนข้าได้หรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเงยใบหน้าเล็ก ๆ น่ารักขึ้นมา “ขอร้องล่ะ!”

จือเชียนจึงลงมาจากหลังคา

แม่นางน้อยตรงหน้าเขามีดวงตาฉ่ำน้ำ เวลายิ้ม ลักยิ้มเล็ก ๆ น่ารักคู่หนึ่งจะปรากฏขึ้นมา ดูอ่อนหวานเสียยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้า ใครกันจะปฏิเสธนางได้ลงคอ

โครกก…

ท้องส่งเสียงประท้วงขึ้นมา

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้น

ฟ้าข้างนอกยังสลัว ๆ เดาว่าเวลาคงราว ๆ ตีห้า

แขนที่พาดอยู่บนเอวนางยังกดกอดนางไว้อย่างแน่นหนา นางค่อย ๆ ยกออกช้า ๆ ทว่าคนด้านหลังนางกลับกอดรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม

มู่ซืออวี่เหงื่อออกทั่วทั้งตัว รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนัก

ท้องนางร้องโครกครากด้วยความหิวโหย และยิ่งไม่สบายหนักกว่าเดิม ทว่านางก็ไม่สามารถทำใจปลุกคนข้างหลังขึ้นมาได้

“ช่างเถอะ หลับไปก็ไม่หิวแล้ว”