ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 35

วันนี้ไม่ใช่วันไปตลาด บนถนนเส้นนั้นจึงมีคนไม่มาก ลู่อี้แบกหมูป่าตรงไปร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุด

เสี่ยวเอ้อร์เฟิงเจิงออกมาทักทายจากร้านอาหารเล็ก ๆ ด้วยความคุ้นเคย และเมื่อเห็นหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ก็ถึงกับตกใจ “ท่านพี่อี้ จับหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไร”

ลู่อี้เผยรอยยิ้มมุมปากออกมา “ข้าโชคดีน่ะ”

“นี่ไม่ใช่เพียงแค่โชคดีนะ ท่านนี่แข็งแกร่งแท้ ๆ” เฟิงเจิงยกนิ้วให้ “เยี่ยมมาก เยี่ยมจริง ๆ เดี๋ยวข้าจะไปตามเจ้าของร้านมา ครั้งนี้ของใหญ่เกินไป เจ้าของร้านต้องตัดสินใจเอง”

“ขอบคุณมากน้องเฟิง”

ลู่อี้นำหมูป่ามาวางไว้หน้าประตูแล้วจัดการเช็ดมือให้สะอาดเรียบร้อย

เห็นได้ชัดว่าเป็นการเคลื่อนไหวอย่างลวก ๆ แต่เขาก็ทำมันได้อย่างสง่างาม

คนที่เดินผ่านไปมาเมื่อเห็นหมูป่าตัวใหญ่เช่นนี้ต่างก็ตกตะลึง

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มองแผ่นหลังของลู่อี้ พอเขาหันหน้ากลับมา ความเขินอายบนใบหน้าก็หายไปจนเหลือเพียงความหวาดกลัว

ลู่อี้ลูบไล้แผลเป็นบนใบหน้าของเขาด้วยความเย้ยหยัน

“ท่านบัณฑิตฟาง พูดแล้วก็บังเอิญเสียจริง วันนี้มีคนเอาหมูป่ามาขายพอดี ท่านเข้ามาดูด้วยตนเองเถิด หากจะให้เหมาะสม ข้าจะสั่งหมูป่าตัวนี้ไว้สำหรับงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้”

เจ้าของร้านที่แต่งตัวดีเดินนำชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามา

ชายหนุ่มสวมเสื้อคล้ายพวกบัณฑิต สวมหมวกทรงสูงสามเหลี่ยมท่าทางดูสง่างาม

ลู่อี้ได้ยินเสียงเจ้าของร้านพอดีกับสายตาของชายหนุ่มคนนั้นมองมา

ชายหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ เขามองลู่อี้หัวจรดเท้าก่อนจะยกมุมปาก สายตาดูถูกเหยียดหยามเผยออกมาอย่างปิดไม่มิด

“คนที่เจ้าของร้านเอ่ยถึงคือเจ้านี่เอง”

เจ้าของร้านมองทั้งสองคนพลางเอ่ยขึ้นว่า “ท่านบัณฑิตฟางรู้จักพรานลู่หรือ?”

“รู้จักสิ เหตุใดจึงจะไม่รู้จักเล่า เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของข้า”

ทั้งสองจิกกัดกันอย่างหนัก ประชดประชันกันซึ่ง ๆ หน้า

เจ้าของร้านเฉลียวฉลาด ถึงจะด้วยเหตุผลอะไรที่เขาไม่อาจเข้าใจได้ เขาก็หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “บัณฑิตฟางได้พบเพื่อนร่วมชั้นในวันนี้นับว่าเป็นโชคชะตาแล้ว”

ฟางโจวอวี่เดินไปทางลู่อี้ สายตากวาดไปที่ชุดผ้าเนื้อหยาบที่เปื้อนเลือด ก่อนจะหยุดลงที่ร่างหมูป่า

“ไม่ได้เจอกันนานนี่”

ลู่อี้มองอีกฝ่ายแบบผ่าน ๆ “เจ้าสอบเลื่อนขั้นได้เป็นบัณฑิตแล้วรึ”

ฟางโจวอวี่ดูภูมิใจ “บังเอิญน่ะ”

“อืม” ลู่อี้ส่ายหัวแล้วพูดกับเจ้าของร้านว่า “หมูป่านี่ท่านต้องการหรือไม่? หากว่าไม่ต้องการ ข้าจะได้แบกกลับ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฟางโจวอวี่หายไป

ดูท่าว่าอีกฝ่ายยังคงเย่อหยิ่งเช่นเคย…

ไม่รู้ว่าลู่อี้ยังได้รับการยกย่องอย่างสูงจากหัวหน้าบัณทิตและอาจารย์อยู่หรือไม่

ฟังจากคำที่คนอื่นเรียกเขาว่าพรานลู่… เป็นนายพรานงั้นรึ?

“ลู่อี้ เจ้ารีบไปไหนหรือไม่ นานแล้วที่เราไม่ได้พบกัน เช่นนี้ถือว่าเป็นโชคชะตา พรุ่งนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยงที่ร้านอาหาร อาจารย์กับเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดก็อยู่ที่นั่น เจ้าก็มาด้วยสิ!”

“ยังต้องการหมูอยู่ไหม?” ลู่อี้ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ฟางโจวอวี่ “…”

เจ้าของร้านตอบทั้งรอยยิ้ม “ต้องการสิ!”

“20 ตำลึง” ลู่อี้ยื่นมือออกไป

เจ้าของร้านพลันเบิกตากว้าง “ไม่แพงเกินไปรึ!”

“แพงรึ ” ลู่อี้มองไปทางฟางโจวอวี่ “หมูป่าหายาก ราคานี้ข้าคำนวณจากคนที่ต้องเลี้ยงดูภายในบ้าน ให้พูดอีกครั้งคือของหายากต้องมีราคาแพง ราคานี้เหมาะสมแล้ว 20 ตำลึง พรุ่งนี้ข้าจะมาเอา”