ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 311

บทที่ 311 อย่าเล่นกับใจมนุษย์

วีด! วีด! วีด!

ลูกธนูสามดอกพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับเสียงหวีดแหลม

ที่โรงงานสิ่งทอซีเหอวาน เสี่ยวอวี้และถังตงตงรีบไปรวมตัวกันที่ลานบ้านและมองออกไปด้านนอก

“ควันสีแดงสามกลุ่ม! ลูกธนูหัวนกหวีดสามดอก!”

ไม่เพียงแต่เสี่ยวอวี้และถังตงตงเท่านั้นที่ได้ยินเสียงลูกธนู แต่คนทั่วทั้งซีเหอวานก็ได้ยินเกือบทั้งหมดเช่นกัน

ทุกคนเดินออกจากบ้านและมองออกไปไกล

แม้ว่าทุกคนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขารู้ว่านี่เป็นสัญญาณที่อันตรายที่สุด

ไม่จำเป็นต้องให้เสี่ยวอวี้ออกคำสั่ง ชาวบ้านทุกคนต่างดำเนินการตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากนางในทันที

“หัวหน้าหมู่บ้าน มีโจรจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามา ตอนนี้ในหมู่บ้านไม่มีแม้แต่ผู้คุ้มกัน เหลือเพียงสตรีเหล่านี้ที่อย่างไรก็ไม่สามารถปกป้องหมู่บ้านได้!”

ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ชายชราคว้าตัวหัวหน้าหมู่บ้านเอาไว้ “ข้ารู้ว่าท่านอาจารย์จินยังคงไม่เชื่อใจพวกเราที่เป็นผู้อพยพ แต่เราถือว่าซีเหอวานเป็นบ้านของเราจริง ๆ มาต่อสู้กับโจรด้วยกันเถิดนะ”

“สิ่งนี้…”

หัวหน้าหมู่บ้านเกิดความลังเล

พูดตามตรง หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกใจเต้นกับข้อเสนอของชายชราที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะเสี่ยง

หากชาวบ้านพวกนี้แปรพักตร์กลายเป็นคนทรยศขึ้นมาหรือยอมให้โจรเข้าไปในหมู่บ้าน ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเกินไปจนเขาไม่สามารถรับผิดชอบได้

“หัวหน้าหมู่บ้าน เรามาร่วมมือกันเถิด ข้าจะกลับไปบอกให้ทุกคนล้อมอยู่ด้านนอก และให้สตรีจากซีเหอวานหลบอยู่ด้านใน เช่นนี้เจ้าน่าจะเบาใจขึ้น ดีหรือไม่?”

ชายชราถามอย่างกังวลใจ “หัวหน้าหมู่บ้าน ได้โปรดรีบตอบรับข้าด้วยเถิด หากช้ากว่านี้ ข้าเกรงว่ามันจะสายเกินไป”

หัวหน้าหมู่บ้านคิดทบทวนกับตัวเอง ในที่สุดก็กัดฟันพูดว่า “เอาล่ะ ทำตามที่พี่ชายว่าก็แล้วกัน! ข้าจะให้ทหารหญิงช่วยคุ้มกันด้วยเครื่องเหวี่ยงหินและธนูจ้งหนู่!”

“นี่คือคำที่ข้ารอจากหัวหน้าหมู่บ้าน!”

ชายชราหันหลังกลับและวิ่งออกไปทันที

พื้นที่โล่งริมแม่น้ำนอกหมู่บ้านมีกระท่อมที่ถูกสร้างเอาไว้รองรับชาวบ้านจากหมู่บ้านอื่นมาอาศัยลี้ภัย ทุกคนต่างก็กระจุกตัวกันอยู่ที่นี่

นับตั้งแต่คืนที่มีข่าวว่าจินเฟิงถูกกลุ่มโจรซุ่มโจมตี ทั้งโรงงานสิ่งทอ พื้นที่การก่อสร้าง และโรงเผาอิฐต่างก็หยุดทำงาน

สตรี เด็ก คนชราและคนป่วยในหมู่บ้านซีเหอวานกับกวานเจียวานต่างก็รวมตัวกันในโรงอาหารของโรงงานสิ่งทอ ขณะที่ผู้คนจากหมู่บ้านอื่นกลับไปที่แม่น้ำ

ในเวลานี้ มีคนจากทุกหลังคาเรือนยืนอยู่ด้านนอกกระท่อมและมองขึ้นไปที่สัญญาณควันที่ปราฏขึ้นในระยะไกล

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงมีทั้งควันและเสียงของลูกธนู”

“ยากนักที่จะหาที่อยู่อย่างสงบสุข ขออย่าเกิดอะไรขึ้นกับซีเหอวานเลย!”

“ใช่ ท่านอาจารย์จินไม่เชื่อในตัวพวกเรา ถึงพวกเราอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยอย่างไรก็ไม่สามารถทำได้”

“ข้าไม่คิดว่าท่านอาจารย์จินจะคิดว่าพวกเราเป็นคนของเขา ดูสิ พวกเราทุกคนต่างก็ทำงานในโรงงานสิ่งทอเหมือนกัน แต่เหตุใดคนในซีเหอวานและกวานเจียวานถึงได้ค่าจ้างมากกว่าถึงสองเท่าเล่า”

“หุบปาก! เราเพิ่งมาที่นี่ ดีแค่ไหนแล้วที่ท่านอาจารย์จินรับเราเข้าทำงาน เหตุใดเขาต้องปฏิบัติต่อเจ้าดีเหมือนคนของเขาเองเล่า”

“เจวียนเหนียงเจ้าพูดเบา ๆ หน่อย เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าสตรีจากหมู่บ้านหยางเหอ สร้างความขุ่นเคืองในโรงอาหารและถูกหัวหน้าโรงงานถังไล่ออกเนื่องจากเหตุการณ์นี้ หากหัวหน้าโรงงานถังได้ยินเข้า นางจะไล่เจ้าออกอีกคน!”

“ใช่ ซีเหอวานและกวานเจียวานล้วนเป็นคนของท่านอาจารย์จิน เราเพิ่งมาใหม่ ท่านอาจารย์จินจะเชื่อใจพวกเรามากกว่าพวกเขาได้อย่างไร”

“ใช่ ข้าเคยได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ท่านอาจารย์จินก็เคยไม่เชื่อในกวานเจียวานเช่นกัน ต่อมาผู้คนในกวานเจียวานได้ช่วยท่านอาจารย์จินต่อสู้กับพวกโจร เขาจึงเชื่อใจและปฏิบัติต่อชาวกวานเจียวานเหมือนคนของเขาเอง”

“ครั้งนี้หากเราช่วยท่านอาจารย์จินปราบโจรได้ เขาก็จะปฏิบัติต่อเราเหมือนเป็นของเขาเองใช่หรือไม่?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน