ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 314

บทที่ 314 จิตสำนึกของเชลย

หลังจากที่เขาเถี่ยกว้านถูกจินเฟิงทำลาย ในเวลาว่างพวกโจรจากเขาหู่โถวก็จะพูดถึงเรื่องนี้อยู่เป็นประจำ พวกเขามักจะเอ่ยถึงเครื่องเหวี่ยงหินและธนูจ้งหนู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในเวลานั้นโจรจำนวนมากได้พยายามคิดหาวิธีต่าง ๆ เพื่อจัดการกับมัน

แต่เมื่อก้อนหินจำนวนนับไม่ถ้วนกระแทกร่างพวกเขาราวกับเม็ดฝน พวกเขาก็เข้าใจความรู้สึกของโจรเขาเถี่ยกว้านในตอนนั้นทันที

“หนึ่ง!”

“สอง!”

…

ผู้ช่วยของเจิ้งฟางไม่สนใจว่าพวกโจรคิดอย่างไร เขาเริ่มตะโกนออกมาทันที

“สหาย ภูเขาหู่โถวของเราไม่มีคนขี้ขลาด หากผู้ใดยอมจำนน ข้าจะฆ่าคนผู้นั้นเสีย!”

สวี่ตางเจียรู้ดีว่าเมื่อเขายอมแพ้ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงใช้มีดเพื่อขู่คนของตนเอง

แต่ในพริบตาต่อมา ลูกธนูธนูจ้งหนู่ก็ลอยออกมาจากภูเขาและตรึงสวี่ตางเจียลงกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว!

เมื่อถูกอานุภาพของธนูจ้งหนู่ในระยะใกล้จึงเป็นเหตุให้สวี่ตางเจียเสียชีวิตคาที่ทันที

“สหาย วิ่ง!”

ภาพนี้ทำให้เหล่าโจรตื่นตระหนกอย่างมาก คนมากกว่าครึ่งต้องการหนีออกจากฉางเสอโกวราวกับแมลงวันที่บินอย่างไร้ทิศทาง

อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ ก็มีเสียงหวีดหวิวดังมาจากภูเขาอีกครั้ง

ก้อนหินตกลงสู่ตำแหน่งเดิมกับครั้งก่อน โจรหลายสิบคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าถูกโจมตีเต็ม ๆ เป็นเหตุให้กระดูกและเส้นเอ็นหักทันที

โจรที่เหลือต่างหวาดกลัวจนหยุดวิ่งและไม่กล้าหนีอีกต่อไป

“สิบสอง!”

“สิบสาม!”

…

ผู้ช่วยที่ตะโกนอยู่บนภูเขายังคงนับอย่างต่อเนื่อง

หากเกิดการต่อสู้กันแบบเผชิญหน้า พวกโจรอาจจะใช้ความบ้าระห่ำพุ่งเข้าใส่จนเกิดเหตุนองเลือดได้ แต่ตอนนี้พวกโจรไม่เห็นศัตรูด้วยซ้ำ พวกเขาเห็นเพียงหัวหน้าของพวกตนถูกลูกธนูตอกลงกับพื้นอย่างไร้ทางหลบหนี และสหายร่วมเดินทางก็ถูกก้อนหินจากฟากฟ้าถล่มลงมาทับตาย

ภาพแบบนี้ก่อให้เกิดความสิ้นหวังในจิตใจ

เมื่อนับถึงสิบห้า ในที่สุดโจรคนหนึ่งก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารีบโยนอาวุธของตนทิ้งแล้วล้มลงกับพื้น

พอโจรคนอื่น ๆ เห็นดังนั้น ไม่ช้า โจรมากกว่าเก้าในสิบส่วนก็หมอบตัวอยู่บนพื้นแล้ว

แน่นอนว่ายังมีโจรที่ยังยืนอยู่อย่างดื้อรั้นและมองดูสหายที่ยอมจำนนของพวกเขาด้วยความดูถูก

และแล้วก็นับถึงยี่สิบ…

เมื่อนับจบ ลูกธนูธนูจ้งหนู่เป็นแถวก็ลอยออกมาจากทั้งสองด้านของหุบเขา พุ่งผ่านความสูงประมาณครึ่งจั้งเหนือพื้นดิน

บรรดาโจรที่ยังคงยืนอยู่ถูกลูกธนูเจาะทะลุหมด!

ไม่กี่คนที่โชคดีพอที่จะหนีรอดมาได้ แต่ก็แทบจะฉี่รดด้วยความกลัวและเริ่มหมอบลงพื้นทีละคน

“เลือกที่จะเป็นโจร แล้วยังคิดหยิ่งผยองมาสู้กับข้าอีกอย่างนั้นหรือ!”

เจิ้งฟางพูดอย่างเหยียดหยาม “จำกลุ่มคนเมื่อครู่ไว้ให้ดี ไว้ข้าจะกลับมาจัดการทีหลัง!”

“หัวหน้า พวกเขายอมจำนนแล้วมิใช่หรือ?”

ผู้ช่วยของเขาถามอย่างลังเล

“ท่านอาจารย์เคยบอกไว้ว่า พวกโจรกลัวอำนาจแต่ไม่กลัวศีลธรรม หากเราไว้ชีวิตพวกเขา พวกเขาจะไม่ขอบคุณ แต่จะรู้สึกว่าสามารถต่อรองกับเราได้ หรือไม่ก็แค่ยอมรับผิดเฉย ๆ”

เจิ้งฟางกล่าวว่า “ข้าต้องการให้พวกเขาเข้าใจว่าเชลยก็คือเชลย หากไม่เชื่อฟัง จุดจบคือความตายเท่านั้น!”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

ผู้ช่วยพยักหน้าถามว่า “จะทำอย่างไรกับคนพวกนี้ดี ยังต้องส่งมอบให้หน่วยงานอีกหรือ?”

“ไม่ ส่งตัวพวกเขาไปที่เขาเมาเมาแล้วขังเอาไว้ก่อน พวกเขาอาจจะเป็นประโยชน์ต่อท่านอาจารย์ในภายหลัง ส่วนผู้เสียชีวิต ให้ไปแจ้งเจ้าหน้าที่มาทำการการชันสูตรพลิกศพด้วย”

เจิ้งฟางกล่าวต่อ “อย่าลืมส่งคนมาจับตาดูซวงถัวเฟิงและกุนซือเฝิงที่หลบหนีไปได้ด้วย หากมีโอกาสก็ฆ่าพวกเขาซะ แล้วมารายงานข้าอีกที”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน