ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 315

บทที่ 315 แผนงานหลังสงคราม

“ก่อนอื่น ครั้งนี้ข้าอยากจะขอบคุณพี่ใหญ่เหล่าหานและเหล่าถัง รวมไปถึงท่านลุงจ้าว”

จินเฟิงเอ่ยขอบคุณทั้งสามด้วยใจจริง “ข้าขอบคุณที่มาเตือนพวกเรา แม้ว่าทุกคนจะต้องเผชิญกับอันตรายก็ตาม!”

“ท่านอาจารย์ได้สังหารพวกโจรในภูเขาเติงไถและช่วยข้าล้างแค้นให้กับการฆาตกรที่ฆ่าท่านพ่อ การที่ข้านำเรื่องไปแจ้งเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”

“ไอหยา ท่านอาจารย์ปราบโจรเพื่อราษฎรทุกคน สิ่งที่ข้าทำไปนั้นเป็นเรื่องที่สมควรแล้วเช่นกัน อีกอย่างข้าก็แค่นำเรื่องไปแจ้งเพื่อขอกำลังเสริมเท่านั้น แต่ท่านอาจารย์เป็นผู้ลงมือปราบโจรจนพ่ายแพ้ด้วยตัวเอง”

“ท่านอาจารย์รับครอบครัวของชายชราอย่างข้าเข้าทำงาน และตัวข้าก็ได้มาพึ่งพาอาศัยอยู่ที่ซีเหอวาน แน่นอนว่าข้าไม่สามารถทนเห็นโจรมาทำร้ายหมู่บ้านได้ แต่ท่านอาจารย์ก็ได้เตรียมตัวมาอย่างดี คำเตือนของข้านั้นถือว่าไม่จำเป็นเลย”

ถังเฟย หานเฟิง และจ้าวเหล่าซานเอ่ยตอบ

“ไม่ว่าจะได้ผลหรือไม่ แต่ความตั้งใจของทุกคนล้วนเป็นความจริงใจ ทุกคนถือว่ามีบุญคุณต่อข้า”

จินเฟิงพยักหน้าไปทางถังเสียวเป่ย นางยกยิ้มและนำถาดที่มีแท่งเงินจำนวนห้าสิบตำลึงเงินสามแท่งมาวางบนถาด

ในตอนแรกถังเสียวเป่ยไม่เห็นด้วยกับเงินรางวัลจำนานมากนี้ ไม่ใช่เพราะนางตระหนี่ แต่เป็นเพราะเงินห้าสิบตำลึงนั้นมากเกินไปสำหรับชาวเขาจริง ๆ

หลายคนหลงระเริงได้ง่าย ๆ หลังจากร่ำรวยในชั่วข้ามคืน และถังเสียวเป่ยก็กลัวว่าจะเกิดสิ่งเดียวกันนี้กับทั้งสามคน

แต่จินเฟิงยืนกรานในเรื่องนี้

เพราะเขาพบข้อดีบางประการในตัวของทั้งสามและวางแผนที่จะร่วมมือกับพวกเขาอีก เงินรางวัลในครั้งนี้ก็ถือเป็นการทดสอบเช่นกัน

หากพวกเขาไม่สามารถต้านทานการล่อลวงจากเงินห้าสิบตำลึงเงินได้ จินเฟิงก็ไม่สามารถมอบหมายงานสำคัญให้พวกเขาได้

“นี่เป็นรางวัลสำหรับพวกเจ้าทั้งสามคน อย่าปฏิเสธ”

จินเฟิงยิ้มและยื่นแท่งเงินให้กับทั้งสาม

“ไม่ได้ ไม่ได้!”

พวกเขาทั้งสามตกใจมากจนโบกมือก่อนจะถอยห่างออกไป

เงินห้าสิบตำลึงเงินนั้นมากเกินไปสำหรับชาวเขา พวกเขาต่างพากันหวาดกลัวไปหมด

“ซีเหอวานมีการให้รางวัลและการเยียวยาอยู่เสมอ คนอื่น ๆ ข้าก็จะให้รางวัลในภายหลังเช่นกัน หากเจ้าทั้งสามคนไม่ยอมรับก็เหมือนการฝ่าฝืนกฎและเป็นตัวอย่างให้ผู้อื่นทำตาม”

จินเฟิงยืนกรานที่จะวางแท่งเงินไว้ในมือของทั้งสามคน

“ใช่แล้วท่านทั้งสาม พวกข้าก็ยังรอรับรางวัลอยู่”

เจิ้งฟาง เถี่ยฉุย และคนอื่น ๆ ต่างก็หัวเราะและเอ่ยเสริมเพื่อให้พวกเขารับเงินรางวัลเอาไว้

จ้าวเหล่าซานและนายพรานทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรับเงินนั้นไว้ด้วยความซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง

“เหล่าถัง เหล่าหาน ข้าไม่รู้ว่าเจ้าทั้งสองสนใจเข้าร่วมสำนักคุ้มภัยเจิ้นเหยวี่ยนหรือไม่?”

จินเฟิงเอ่ยเชิญนายพรานทั้งสอง

“แน่นอนสิ!”

ตอนนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าผู้คุ้มกันนั้นได้รับการปฏิบัติดีเพียงใด นายพรานทั้งสองจึงพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“เช่นนั้นในวันพรุ่งนี้ ทั้งสองกลับไปเก็บข้าวของที่บ้านแล้วพาครอบครัวย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เลย”

จินเฟิงอธิบายว่า “ตงตง หัวหน้าหมู่บ้าน ช่วยข้าดูแลตรงนี้ด้วย เมื่อพวกเขามาถึงช่วยหาที่พักอาศัยให้พวกเขาที หากพวกเขาต้องการทำงานก็ช่วยจัดการดูแลเสีย”

เป็นเรื่องปกติที่เมื่อรับคนเข้าทำงานด้วยกันจะต้องช่วยจัดการครอบครัวของอีกฝ่ายอย่างเหมาะสม นี่ไม่เพียงแต่จะบรรเทาความกังวลของคนที่ทำงาน แต่ยังทำให้อีกฝ่ายมีสติคิดทบทวน หากตั้งใจออกนอกกรอบเดิม ๆ

“ตกลง”

หัวหน้าหมู่บ้านและถังตงตงพยักหน้าพร้อมกัน

“ขอบคุณท่านอาจารย์จิน!”

หานเฟิงและถังเฟยต่างผลัดกันเอ่ยขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง

ครั้งนี้พวกเขาได้รับค่าตอบแทนสูงมาก ไม่เพียงแต่ได้รับเงินห้าสิบตำลึงเงินในคราวเดียวเท่านั้น แต่พวกเขายังได้รับความไว้วางใจให้เข้าร่วมสำนักงานคุ้มภัยเจิ้นเหยวี่ยน รวมไปถึงการหางานให้คนในครอบครัวอีกด้วย

ทั้งสองรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังฝันไป

“เหล่าถัง หลังจากที่เจ้าจัดการสิ่งต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว ให้ไปพบเหล่าเจิ้ง ข้าจะให้เจ้าทำหน้าที่เป็นผู้สังเกตการณ์ก่อน”

จินเฟิงยังคงวางแผนต่อไป “ส่วนเหล่าหานให้ไปพบพี่เหลียงและฟังการมอบหมายงานของเขา”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน