ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 72

ซือลั่วยืนอยู่ใต้ชายคา เมื่อเว่ยฉงซียกเปลือกตาขึ้นก็มองเห็นนางเช่นกัน

ทั้งสองประสานสายตากัน เว่ยฉงซีจึงเก็บสีหน้ากลับมา เขาไม่ได้เย็นชาเหมือนเช่นปกติ

“เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ” ซือลั่วรู้สึกว่าควรจะพูดอะไรบางอย่างเสียหน่อย

“ข้านอนไม่หลับ” เว่ยฉงซีกล่าว

เสียงของเขาแหบและทุ่มต่ำ

เมื่อผนวกกับท่าทางเมื่อครู่ของเขามันทำให้ซือลั่วรู้สึกทำตัวไม่ถูก

นางเดินไปที่ข้างหน้าต่างของเขาแล้วถามว่า "วันนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง บอกข้าหน่อยได้ไหม"

หลังจากกล่าวจบนางก็เสริมว่า "เรื่องบางอย่างเก็บไว้ในใจก็ไม่ดีหรอก บางทีอาจจะดีกว่าหากพูดมันออกมา”

เว่ยฉงซีเงียบงัน

ซือลั่วนึกว่าเขาจะไม่เปิดปากพูด ในตอนที่กำลังจะจากไป จู่ ๆ เว่ยฉงซีก็เปิดปาก “วันนี้เป็นวันเกิดของข้า”

ซือลั่วตกตะลึง

นางหวนคิดถึงอย่างละเอียด ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไม่มีความทรงจำของวันเกิดเว่ยฉงซี ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว เจ้าของร่างเดิมเคยสนใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ซือลั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า "เจ้ารอข้าสักครู่”

นางวิ่งเข้าไปในครัว หยิบขนมที่เหลือออกมา และหยิบเทียนใหม่มาเล่มหนึ่ง

“ขอเข้าไปได้ไหม” นางถาม

เว่ยฉงซีไม่รู้ว่านางต้องการจะทำสิ่งใด แต่ตอนนี้เขาไม่อยากอยู่คนเดียวจริง ๆ จึงได้พยักหน้า

ซือลั่ววิ่งเข้ามาและดับเทียนในห้องของเขา ทั้งห้องเต็มไปด้วยความมืดมิด

ทันใดนั้น ซือลั่วก็จุดเทียน เว่ยฉงซีเห็นว่าเทียนดี ๆ กำลังเสียบอยู่บนขนมชิ้นหนึ่ง

ซือลั่วเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มละไม "มา เว่ยฉงซีขออวยพรวันเกิดให้เจ้ามีความสุข อธิษฐานแล้วค่อยเป่าเทียนสิ"

เว่ยฉงซีขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่คาดหวังรอคอยของซือลั่ว เขาจึงคิดว่าทำตามนางสักครั้งก็คงไม่เป็นไรหรอก

“กุมนิ้วทั้งสิบเข้าด้วยกัน แล้วค่อยอธิษฐานด้วยความตั้งใจ” ซือลั่วกล่าว

เว่ยฉงซีรู้สึกว่าช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน ทว่าก็ยังทำตามไป ส่วนอธิษฐานว่าอะไรนั้น...

เว่ยฉงซีเหลือบมองไปทางซือลั่วแวบหนึ่ง

หลังจากขอพรเรียบร้อยแล้ว เว่ยฉงซีก็เป่าเทียน ซือลั่วจึงจุดเทียนบนโต๊ะ

นางหักขนมชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้เว่ยฉงซี "กินเลย"

เว่ยฉงซีรับมันมา รู้สึกว่าทุกอย่างช่างแปลกประหลาดไปหมด แต่รู้สึกเป็นสุขไปทั้งกายและใจ

"เจ้าก็ไม่บอกให้เร็วสักหน่อยเล่า ข้าเกือบจะเตรียมของขวัญอวยพรไม่ทันแล้ว” หลังจากพูดจบนางก็หงุดหงิดที่ไม่ได้ทำอาหารดีๆ สักมื้อ

เว่ยฉงซีกินขนมในมือและหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เช่นกัน

ทันใดนั้นซือลั่วก็ลุกขึ้นตบหน้าผาก "ใช่สิ บะหมี่อายุยืน"

เมื่อกล่าวจบไม่รอให้เว่ยฉงซีตอบสนองก็วิ่งเข้าไปในครัวแล้ว

บะหมี่อายุยืนต้องทำจากแป้งหมี่แข็ง คลึงมันออก หั่นให้เป็นเส้นยาว ๆ แล้วต้มน้ำเพื่อบะหมี่

ซอยต้นหอมจำนวนหนึ่งและวางพักไว้

ใส่น้ำมันลงในช้อนเหล็ก หลังจากตั้งไฟแล้วก็ใส่เครื่องปรุงและเทต้นหอมซอยแล้ว เติมเกลือ ซีอิ๊ว และน้ำส้มสายชูสองสามหยด

ตักบะหมี่ออกมาแล้วโรยต้นหอมซอยลงไป นางตอกไข่อีกสองฟอง ต้มให้สุกแล้ววางลงบนบะหมี่

ซือลั่วยกบะหมี่เข้าไปในห้องของเว่ยฉงซีและยื่นบะหมี่ให้เขา "บะหมี่อายุยืน"

เว่ยฉงซีมองไปที่นาง ใบหน้าของซือลั่วเต็มไปด้วยความจริงใจ เมื่อเห็นว่าเขาไม่รับ นางจึงขมวดคิ้ว "เว่ยฉงซี ข้าจวนจะโดนลวกตายแล้ว!"

เว่ยฉงซีถึงได้รับบะหมี่มาและหยิบตะเกียบมากิน

ซือลั่วเฝ้ามองอยู่ด้านข้าง ในหัวคิดใคร่ครวญว่าจะมอบของขวัญอะไรให้เขาดี

ซือลั่วชอบขั้นตอนการเตรียมของขวัญให้ผู้อื่นในวันเกิดของพวกเขาอย่างมาก ยังมีการกินเค้กในวันเกิดกับความรู้สึกตอนกินอาหารมื้อใหญ่อีกด้วย

นางรู้สึกว่าความสุขแบบนั้นสามารถแพร่หากันได้ ตอนที่นางฉลองวันเกิดให้ผู้อื่น เมื่อเห็นอีกฝ่ายรับของขวัญไปด้วยความปลื้มปิติ นางก็ดีใจเช่นเดียวกัน

เว่ยฉงซีคีบไข่ไก่เข้าไปในปากและค่อย ๆ เคี้ยว เขาเคยกินอาหารอันโอชะมาทั้งชีวิตนี้แล้ว แต่เขากลับรู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดที่อร่อยยิ่งไปกว่าบะหมี่ธรรมดาชามนี้อีกแล้ว

หลังจากที่เว่ยฉงซีกินบะหมี่เรียบร้อยแล้ว ซือลั่วก็ถือชามเข้าไปในครัว