ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 74

ซือลั่วถือปิ่นที่หักไว้ ในใจรู้สึกไม่สบอารมณ์ นางเดินไปรอบๆ บนถนนแต่ก็หาร้านที่รับซ่อมปิ่นปักผมไม่พบ จึงทำได้เพียงแค่กลับบ้าน

เว่ยฉงซีไม่เห็นนางตั้งแต่เช้าตรู่จึงนึกว่านางไปร้านเหยาจี้ คาดไม่ถึงว่าใกล้จะกลางวันแล้วถึงพึ่งจะเห็นนางกลับมา

เขาประหลาดใจกับทรงผมของนางเพียงแค่เล็กน้อย เพราะถูกดวงตาของนางเบี่ยงเบนความสนใจไป

“เหตุใดจึงร้องไห้เล่า” เว่ยฉงซีเห็นว่าดวงตาของซือลั่วแดง

ในตอนแรกซือลั่วอารมณ์ไม่ดี แต่พอถูกเขาถามตอนนี้ ความคับข้องใจทั้งหมดจึงได้ระเบิดออกมาในทันที

เว่ยฉงซีกลัวผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด พอนางร้องไห้เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครรังแกเจ้า เจ้าพูดอะไรสักคำสิ” เว่ยฉงซีถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

ซือลั่วไม่พูดไม่จาพร้อมกับหลั่งน้ำตาอย่างเงียบเชียบ

เว่ยฉงซีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองไปที่นางพร้อมกับขมวดคิ้ว หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อซือลั่วหยุดร้องไห้แล้ว เว่ยฉงซีถึงได้ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ตอนนี้บอกได้แล้วหรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น”

ซือลั่วหยิบกล่องออกมาและกล่าวพร้อมกับสะอื้น “ไอ้สารเลวโจวซืออี้มันทำลายของขวัญวันเกิดที่ข้าซื้อให้เจ้าพังไปแล้ว”

เว่ยฉงซีตกตะลึง เปิดกล่องดูปิ่นหยกที่แตกออกเป็นสามส่วน แล้วรู้สึกอ่อนใจ "ก็เลยร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอกหรือ"

หลังจากถามเสร็จ เว่ยฉงซีก็รู้สึกว่าตนเองอ่อนโยนเกินไปหน่อย

ซือลั่วพยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหัว "ไม่ใช่ทั้งหมด แค่รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม”

เว่ยฉงซีคิดว่า คำว่าไอ้สารเลวนี้ ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่ด่าโจวซืออี้เท่านั้น เกรงว่าแต่ยังมีส่วนแบ่งของตนเองอีกด้วย

เว่ยฉงซียังไม่ได้พูด ซือลั่วก็เอ่ยว่า “ข้าคิดว่าของขวัญที่ถูกทำลายจะเป็นลางร้าย จึงอยากหาที่ซ่อมมันแต่กลับไม่มี”

เว่ยฉงซีมองไปยังปิ่นปักผม วัสดุไม่ได้แย่ แต่ทว่ามันหักเป็นเช่นนี้...

“เจ้าสามซ่อมได้” เขาพูด

ดวงตาของซือลั่วเป็นประกาย "จริงหรือ"

เว่ยฉงซีพยักหน้า "จริง"

อารมณ์ของซือลั่วดีขึ้นมากในทันตา นางเก็บปิ่นปักผมให้เรียบร้อยแล้วหันกายจะจากไป

เว่ยฉงซีกล่าว "ข้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย"

ซือลั่วหันกลับมามองเขา "ข้าจะไปส่งปิ่นปักผมให้เจ้าสาม แล้วค่อยแวะไปซื้อวัตถุดิบนิดหน่อย วันนี้พวกเรากินอาหารขึ้นชื่อของหอจวี้เซียงกัน”

เว่ยฉงซีพยักหน้างึกงัก

หลังจากที่ซือลั่วจากไป เว่ยฉงซีก็ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ เหมือนกับเป็นเด็กอย่างไรอย่างนั้น

เขาส่ายหัว ทั้งคิ้วและดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความอ่อนใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ซือลั่วพึ่งจะก้าวเท้าจากไป ด้านหลังก็ปรากฏเด็กรับใช้ของโจวซืออี้ที่พึ่งมาถึง เมื่อเห็นว่าในลานบ้านมีเพียงเว่ยฉงซีเท่านั้น เขาจึงชะโงกศีรษะเข้าไป “ขอถามหน่อยขอรับว่าคุณหนูซืออาศัยอยู่ที่นี่ใช่ไหม”

เว่ยฉงซีเค้นเสียงเย็นชา "เจ้ามาหานางมีธุระอะไร”

เมื่อเด็กรับใช้เห็นเว่ยฉงซีนั่งรถเข็น ก็รู้ว่าขากับเท้าของเขาไม่ดี และสถานที่ที่เขาอาศัยอยู่ดูทรุดโทรม อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป มีความกดดันโดยธรรมชาติที่ทำให้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“คุณชายของข้าทำปิ่นหยกของคุณหนูซือหัก จึงตั้งใจส่งสิ่งนี้มาเพื่อเป็นการชดเชย” คนรับใช้กล่าวอย่างประหม่า

เว่ยฉงซีเย้ยหยัน "ไม่จำเป็น บอกคุณชายของเจ้าว่าถ้าไม่ต้องการก่อเรื่องก็อยู่ให้ห่างจากพวกข้าหน่อย”

เด็กรับใช้จะถือปิ่นหยกจากไปก็ไม่ได้จะทิ้งไว้นี่ก็ไม่ได้

ในที่สุดเว่ยฉงซีก็ก้มหน้าลงและไม่สนใจเขาอีกต่อไป เขาจึงกลับไปด้วยความแค้นใจ

ซือลั่วถือปิ่นหยกมาถึงร้านเหยาจี้ด้วยความรีบร้อนดั่งไฟสุม เจ้าสามก็พึ่งกลับมาเช่นกัน วันนี้เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการตามหาช่างตกแต่งถึงพึ่งจะกลับถึงบ้าน

เมื่อเห็นซือลั่ว เขาก็สงสัย "มีธุระอะไรหรือ"

ซือลั่วยื่นของให้เขา "เขาบอกว่าเจ้าซ่อมได้"

เจ้าสามรับกล่องมาและเปิดดู "นี่คือ..."

“ของขวัญวันเกิดที่จะมอบให้เขา แต่ไม่ระวังจนทำมันพังเสียแล้ว”

“ดังนั้นเจ้าถึงได้ร้องไห้หรือ” เจ้าสามรู้สึกหมดคำจะพูดเลยทีเดียว

ซือลั่วจ้องเขาแวบหนึ่ง "เจ้าไม่ได้แต่งงานใช่หรือไม่”

“ไม่ เจ้าถามเช่นนี้ไปทำไม” เจ้าสามมึนงง

“มิน่าเล่า...”

“อะไร” เจ้าสามขมวดคิ้ว

ซือลั่วพูดอย่างเจ้าเล่ห์ "ข้าทำปิ่นหยกของเขาหักแล้ว หากไม่ร้องไห้แล้วเขาโกรธขึ้นมาล่ะก็จะทำอย่างไรเล่า ตอนนี้พอข้าร้องไห้เขาก็ใจอ่อนแล้ว”