ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 105

ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม – บทที่ 105 ผมได้ยินมากับหูตัวเอง
บทที่ 105 ผมได้ยินมากับหูตัวเอง
โดย
EnjoyBook
บทที่ 105 ผมได้ยินมากับหูตัวเอง

“พ่ออย่าคิดหาข้อแก้ตัวเลยครับ ผมได้ยินมากับหูตัวเอง แล้วก็ยังมีอีกหลายครั้งก่อนหน้านั้นด้วย!” เจ้ารองเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

เจ้าสามลุกออกจากเตียงเตาและคว้าขาของโจวชิงไป๋ไว้ ก่อนจะตีสองสามครั้งด้วยกำลังที่มี จากนั้นก็หันไปมองแม่ “ตีให้แล้ว แม่หายโกรธนะ”

ในตอนแรกหลินชิงเหอก็เหงื่อตกอยู่ในใจเหมือนกัน จะมีอะไรน่าอายยิ่งไปกว่าการที่กิจกรรมคู่รักของพวกเขาถูกเจ้าสามแสบนี่รู้เข้าล่ะ?

แต่เมื่อเห็นลูกชายทั้งสามคอยปกป้องเธอแบบนี้แล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกปวดใจ จากนั้นก็กลายเป็นซาบซึ้งใจ

หลินชิงเหอเข้าไปกอดเจ้าสามและเหลือบมองโจวชิงไป๋ ในที่สุดชายหนุ่มก็เข้าใจและอยากหัวเราะออกมาเช่นกัน

เจ้าใหญ่เคยตื่นกลางดึกมาก่อนและเขาก็คิดว่าเด็กชายจะลืม แต่ไม่คิดเลยว่าเขากลับไม่ลืม

แถมเมื่อคืนนี้เขาก็แอบได้ยินพวกเขาทำอะไรกันด้วย

หลินชิงเหอไม่ปล่อยให้สามีได้พูด เธออธิบายกับเจ้าใหญ่ เจ้ารอง และเจ้าสามที่อยู่ในอ้อมกอด “พ่อไม่ได้ตีแม่หรอกจ้ะ”

“เป็นไปได้ยังไงครับ? ผมได้ยินไม่ผิดนะ” เจ้าใหญ่เอ่ยอย่างไม่เชื่อ

ในตอนนั้นเขาอยากจะตื่นมาช่วยแม่ของเขาเหลือเกิน แต่กำลังของเขาช่างน้อยนักในวัยเพียงนี้ เขาง่วงนอนเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาได้

“แม่ไม่ต้องช่วยพ่อปกปิดความผิดเลยครับ พวกเราไม่ให้อภัยในความผิดของพ่อหรอก!” เจ้ารองที่ยังเป็นเด็กยังคงออกหน้าแทน

“ตีกลับเลย!” เจ้าสามในอ้อมแขนของเธอโบกหมัดเล็ก ๆ ไปมาเป็นการขู่พ่อของเขา

“เป็นเรื่องจริงจ้ะ พ่อไม่ได้ตีแม่หรอก แต่ว่าแม่ฝันร้ายน่ะ” หลินชิงเหอพูด “แม่ฝันร้ายจนทำให้เจ้าใหญ่ตื่น ขณะที่ลูก ๆ สองคนยังหลับสนิทเหมือนหมู พ่อเองก็ตื่นด้วยและมาช่วยปลอบแม่จากฝันร้าย”

คำอธิบายนี้ฟังดูมีเหตุผลอย่างมาก

เจ้าใหญ่เริ่มเชื่อ ขณะที่เจ้ารองยังสงสัย “ฝันร้ายคืออะไรเหรอครับ?” เขามักหลับลึกจนกระทั่งถึงรุ่งสาง นอกจากลุกจากที่นอนกลางดึกเพื่อมาฉี่แล้ว เขาก็ไม่ฝันเลย

“ฝันร้ายก็คือความฝันที่ไม่ดีน่ะ” เจ้าใหญ่อธิบายให้น้องฟัง

“พี่ใหญ่เคยฝันร้ายบ้างไหม?” เจ้ารองถามเขา

“ฉันเคยนะ ฝันว่าขาหมูของฉันโดนกังเถี่ยที่นายพามาบ้านแย่งเอาไปกิน ฉันโกรธมากเลยเตะเขาตกน้ำ จากนั้นก็ตกใจตื่น” เจ้าใหญ่ตอบ

“แล้วเขาไม่จมน้ำเหรอ?” เจ้ารองเอ่ยพลางเบิกตากว้าง

“ไร้สาระน่า ในเดือนแรกใครเขาให้พูดอะไรไร้สาระกัน” หลินชิงเหอแทรก

แต่หลังจากพูดขัดไปแบบนั้นแล้ว สามพี่น้องก็เข้าใจ กลายเป็นว่าพ่อไม่ได้ตีแม่ แต่เป็นเพราะแม่ฝันร้ายแล้วพ่อเป็นคนปลอบ

“เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าอายนะ แม่ไม่อนุญาตให้ลูกเอาไปพูดข้างนอก ไม่อย่างนั้นถ้าแม่จับได้แม้แต่คำเดียว คราวหลังแม่จะไม่ให้ลูกกินขนมทุกอย่าง แล้วแม่ก็รักษาคำพูดด้วย” หลินชิงเหอส่งสายตาเป็นเชิงเตือนให้เจ้าใหญ่กับเจ้ารอง

เจ้าใหญ่กับเจ้ารองให้สัญญา ทำให้เธอรู้สึกวางใจ พวกเขาไม่บอกเรื่องที่แม่ของพวกเขาส่งเสียงร้องจากฝันร้ายจนพ่อต้องเป็นคนปลอบอย่างแน่นอน

“เห็นว่าลูกเป็นเด็กดี งั้นแม่จะให้รางวัลเป็นชุดใหม่คนละชุดแล้วกันนะ” หลินชิงเหอเอ่ยขึ้น

“ฮิ ๆ แม่กำลังติดสินบนพวกเราอยู่เหรอครับ?” เจ้าใหญ่หัวเราะ

หลินชิงเหอยิ้มกลับด้วยความรู้สึกอยากตีเขาขึ้นมาตะหงิด ๆ เด็กคนนี้นี่รู้จักใช้คำว่าติดสินบนด้วย!

และแล้วเรื่องนี้ก็จบลง

ขณะที่เด็ก ๆ ออกไปเล่นนอกบ้าน หลินชิงเหอก็เอ่ยเตือนโจวชิงไป๋ “ครั้งหน้าถ้าคุณทำอีก คุณนอนคนเดียวไปเลยค่ะ!”

“คุณเองก็ชอบเหมือนกันนี่” โจวชิงไป๋เอ่ยตรงไปตรงมา

ขณะที่เธอกอดเขา เธอก็กอดไว้แน่น หญิงสาวเองก็ร่วมมือกับเขาอย่างถึงใจ ราวกับต้องการรีดเขาจนแห้งเลยทีเดียว

หลินชิงเหอหน้าแดง “คราวหลังห้ามนะคะ”