ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 104

บทที่ 104 พ่อตีแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

หลินชิงเหอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะไปโรงพยาบาลด้วยตัวเองในตอนที่เธอเดินทางเข้าอำเภอเพื่อไปขายเนื้อหมู!

ในตอนนี้เธอเชื่อว่ามันไม่น่าจะมีปัญหา เธอไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์มานานแล้วถูกไหม?

หรือครั้งหน้าเธอควรจะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายว่ามีปัญหาหรือไม่ดี?

เช้าวันต่อมาหลินชิงเหอก็หลับเป็นตาย ทั้งหมดเป็นเพราะหมาป่าโจวชิงไป๋นั่นนอนทับร่างเธอไว้และเริ่มทำอีกครั้ง

ที่เขาบอกว่าแค่กอดน่ะมันก็ข้อแก้ตัวเท่านั้นแหละ

อีกอย่างเธอไม่ได้บอกว่าจะไม่คลอดลูกนี่ เธอจะทำอย่างไรล่ะถ้าตัวเองท้องไม่ได้?

พลังจากเส้นเรื่องเดิมยังคงอยู่ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนี้กันนะ? เรื่องที่ว่าในนิยายเรื่องนี้ ลูกชายวายร้ายทั้งสามไม่มีน้องสาว

หลายวันต่อมาในเดือนแรกของปีใหม่ช่างน่าพอใจไม่น้อย

เมื่อหลินชิงเหอไม่มีอะไรจะทำ เธอก็ทำของกินอร่อย ๆ ให้เด็กชายทั้งสาม อย่างเช่นหมั่นโถวถั่วแดง

เธอแช่ถั่วแดงไว้ในน้ำให้นิ่ม จากนั้นก็นึ่งกับน้ำตาลกรวดและบดจนมันเป็นเนื้อเนียนละเอียดเหมือนโคลน จากนั้นก็ใส่ถั่วแดงบดไว้เป็นไส้ในหมั่นโถว กลายเป็นหมั่นโถวถั่วแดงอันแสนอร่อย

มันให้ความรู้สึกเหมือนกับจีต้านเกา(1)ถั่วแดง ซึ่งหลินชิงเหอรู้สึกชอบไม่น้อย

ในวันที่สิบห้าของเดือนแรกทางจันทรคติ พวกเขาจะได้ทานเกี๊ยวสำหรับเทศกาลโคมไฟ แล้วเธอก็จะทำขนมบัวลอยแบบจีนตอนใต้ด้วย

ขนมบัวลอยสอดไส้งาดำถือว่าเป็นยอดขนมหวานอันเลิศรส

หลังเทศกาลโคมไฟผ่านไป หลินชิงเหอก็เดินทางเข้าอำเภอในวันนี้เพื่อระบายขายเนื้อหมู เธอบอกโจวชิงไป๋ว่าจะไปเยี่ยมโจวเสี่ยวเม่ย ซึ่งเขาก็ไม่ได้ห้ามเธอ หญิงสาวจึงเดินทางมาคนเดียว โดยให้ผู้เป็นสามีอยู่ดูแลลูก ๆ ที่บ้าน

หลังเธอขายเนื้อหมูแล้ว หญิงสาวก็มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล

เธอมาเพื่อซื้อเครื่องป้องกันกับมาตรวจร่างกาย

“คุณมาแล้วเหรอคะ ทำไมคุณถึงไม่มาตรวจซ้ำในตอนที่ฉันบอกให้คุณมาล่ะคะ?” เมื่อเธอมาหาหัวหน้าหมอสูตินรีเวช หล่อนก็ถามเธอในทันที

หลินชิงเหอนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อมองหัวหน้าหมอสูตินรีเวชแล้ว ภาพใบหน้าอันคุ้นเคยของหล่อนก็ปรากฏในความทรงจำ

เธอจำหัวหน้าหมอคนนี้ได้

“ฉันยุ่งมากน่ะค่ะเลยไม่มีเวลาได้มาตรวจ” หลินชิงเหอวางท่าทางเป็นปกติพลางพยักหน้า

“ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องตรวจร่างกายซ้ำแล้วล่ะ คุณน่าจะฟื้นตัวดีแล้ว” หัวหน้าหมอสูตินรีเวชวินิจฉัยจากรูปลักษณ์ของเธอแล้วก็พยักหน้า

“ฉันเกือบลืมคุณไปแล้วค่ะคุณหมอ ตอนที่ฉันมาก็ต้องสอบถามหาคุณจากคนอื่นอยู่เรื่อย แต่ไม่คิดเลยว่าในโรงพยาบาลที่มีคนเข้าออกพลุกพล่านแบบนี้คุณหมอจะยังจำฉันได้อยู่”หลินชิงเหอกลั้วหัวเราะ

“ฉันทำงานมานานหลายปีและจำได้ว่ามีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นแหละค่ะที่มาทำหมัน ยิ่งกว่านั้นคนสวยอย่างคุณทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะคะ?” หัวหน้าหมอสูตินรีเวชหัวเราะ

คำพูดนี้ฟังราวกับฟ้าผ่าอันน่ากลัวได้ผ่าลงในใจของเธอ ส่งผลให้หญิงสาวอึ้งไป

หลังจากนั้นไม่นานนัก ความทรงจำที่เก็บไว้ในส่วนลึกของเจ้าของร่างเดิมก็ปรากฏ มันไม่มีเรื่องกระตุ้นใด ๆ มาก่อน เธอเลยไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมผ่านการทำหมันมา!

แต่หลินชิงเหอก็จำเส้นเรื่องของเรื่องเดิมได้เหมือนกัน หลังจากที่เจ้าของร่างเดิมหนีตามชายชั่วเฉินซานนั่นไปแล้ว เธอก็ถูกเขาปฏิเสธและทอดทิ้งเพราะว่ามีลูกให้เขาไม่ได้

ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก เลยไม่เคยคิดว่าเจ้าของร่างเดิมไปทำหมันมา!

เมื่อถูกหัวหน้าหมอสูตินรีเวชเอ่ยกระตุ้น ความทรงจำในเรื่องนี้ของเธอก็ผุดขึ้น

เพราะเจ้าของร่างเดิมให้กำเนิดลูกชายสามคนกับตระกูลโจวแล้ว เธอจึงรู้สึกมั่นคงและไม่จำเป็นต้องมีลูกเพิ่มอีก กล่าวก็คือเธอเป็นคนหัวก้าวหน้าทีเดียวที่ตัดสินใจไปทำหมัน แล้วก็ทำสำเร็จเสียด้วย

แต่เธอเลือกเดินทางผิดและจบลงด้วยการมีจุดจบเช่นนั้น

ทว่าเรื่องสำคัญก็คือตอนนี้เจ้าของร่างเดิมทำหมันไปแล้ว เธอจะบอกเรื่องนี้กับโจวชิงไป๋อย่างไรดีล่ะ? เขาอยากได้ลูกสาวมากนะ

เมื่อรู้ว่าร่างนี้ทำหมันไปแล้วเธอก็ใจเย็นลง ตอนนี้เธอไม่ต้องใช้ถุงยางอนามัยอีกแล้ว เพราะชั่วชีวิตนี้เธอจะไม่ตั้งครรภ์อีกเลย

หลินชิงเหอไม่ได้อยู่นานนักก่อนที่เธอจะกลับบ้าน และแน่นอนว่าเธอซื้อผ้ามาบางส่วนก่อนกลับด้วย ซึ่งผ้าพับนี้เธอตั้งใจว่าจะตัดชุดให้ตัวเอง แล้วก็ต้องตัดเสื้อผ้าอีกชุดให้โจวชิงไป๋ด้วย ส่วนเด็ก ๆ นั้นไม่ต้องตัดเพิ่มแล้ว ในเมื่อเสื้อผ้าชุดเดิมที่ตัดให้มีขนาดใหญ่กว่าขนาดตัวนั้นยังใส่ได้อยู่

ในเย็นวันนั้นเองโจวชิงไป๋ก็อยากทำการบ้านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หลินชิงเหอปล่อยให้เขาทำตามชอบ ความจริงแล้วเธอชอบทำการบ้านแบบนี้มาก โดยเฉพาะสามีของเธอช่างสมชายชาตรีนัก ทำให้เธอรู้สึกถึงความเป็นหญิงสาวอย่างเต็มตัว

โจวชิงไป๋ถึงกับประหลาดใจเล็กน้อย หลังทำการบ้านเสร็จเขาก็ถามเธอ “คุณไม่ได้ไปซื้อของนั้นมาเหรอ?”