ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 108

บทที่ 108 เนรคุณ

หลินชิงเหอที่เย็บส้นรองเท้าอยู่เห็นว่ามันได้เวลาแล้ว เธอจึงมานวดแป้งและห่อไส้เกี๊ยว

แป้งเกี๊ยวของเธอบางเฉียบและอุดมไปด้วยไส้ ไส้เกี๊ยวเป็นเนื้อหมูสามชั้นสับกับขึ้นฉ่าย ทำให้มันเป็นเกี๊ยวหมูขึ้นฉ่ายที่เรียบง่าย

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นทั้งครอบครัวก็ชอบทาน โดยเฉพาะขึ้นฉ่ายที่อุดมด้วยรสชาติ

แน่นอนว่าทันทีที่เธอทำเกี๊ยวอยู่ โจวชิงไป๋ก็กลับมาถึงบ้านพอดี

“น้ำอุ่นพร้อมแล้วนะคะ คุณล้างหน้าล้างมือแล้วเตรียมมาทานเกี๊ยวได้เลย” หลินชิงเหอบอก

โจวชิงไป๋รับทราบ

ตอนนี้เจ้าใหญ่กำลังทำการบ้าน ขณะที่เจ้ารองกับเจ้าสามกำลังคัดลายมือและวาดรูปอยู่บนโต๊ะ

“พ่อครับ มีหงโต้วถังอยู่บนโต๊ะนะครับ” เจ้ารองบอก

“อืม” โจวชิงไป๋ตอบลูกชาย

หลังล้างหน้าล้างมือเสร็จ เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก แต่หลินชิงเหอขัดไว้ก่อน “หงโต้วถังนั่นค่อยดื่มตอนกลางคืนก็ได้ค่ะ คุณต้องทานมื้อหลักก่อน”

มันใช้เวลาไม่นานในการต้มเกี๊ยว ไม่นานนักหลินชิงเหอก็ทำเสร็จ แต่ละคนต่างได้เกี๊ยวน้ำกันคนละชาม โดยที่โจวชิงไป๋ได้ชามใหญ่สุด ขณะที่หลินชิงเหอกับลูกชายทั้งสามได้ชามเล็กกว่า เนื่องจากปริมาณการกินของโจวชิงไป๋นั้นพอ ๆ กับปริมาณที่แม่กับลูกชายทั้งสามกินเลยทีเดียว

แต่แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องชั่วคราว

หลังจากนั้นไม่กี่ปี ของกินทั้งบ้านก็ถูกบริโภคกันจนหมด

ในตอนแรกโจวชิงไป๋คิดว่าภรรยาของเขายอมให้เขาได้ทานมากกว่า แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าความอยากอาหารของภรรยาไม่ได้มีมาก หากเธอกินมากกว่านี้สักเล็กน้อย เธอก็จะบ่นว่าอยากลดน้ำหนัก…

เรื่องนี้ทำให้โจวชิงไป๋รู้สึกจนปัญญา ตัวเธอดูผอมมากอย่างเห็นได้ชัด เขาชอบให้เธอมีเนื้อมีหนังมากกว่านี้ แต่เธอก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น และบอกว่าถ้าอ้วนแล้วจะหุ่นไม่ดี

ตอนนี้โจวชิงไป๋ก็เลยปล่อยให้เธอเป็นอย่างที่อยากเป็น

หลังทานอาหารเย็นเสร็จ หลินชิงเหอก็นั่งพักครู่หนึ่งก่อนจะไปอาบน้ำ

ส่วนหน้าที่ล้างจานนั้นเป็นของเจ้าใหญ่ งานทำความสะอาดลานบ้านเป็นของเจ้ารอง และงานในสวนหลังบ้านเป็นของโจวชิงไป๋ เธอกับเจ้าสามมีหน้าที่แค่พักผ่อนตามสบาย

หลังอาบน้ำเสร็จ เธอก็ซักเสื้อผ้าของเธอไปด้วย เธอไม่ต้องการให้โจวชิงไป๋ที่ไม่รู้จักควบคุมแรงซักมาซักเสื้อผ้าของเธอ การซักผ้าของเธอเป็นไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาไม่ถึง 3 นาทีก็เสร็จ

หลังจากซักเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จ โจวชิงไป๋ก็ทำความสะอาดสวนหลังบ้านเสร็จเรียบร้อย จากนั้นเขาก็อาบน้ำและซักเสื้อผ้าของตัวเองกับเด็ก ๆ

มันเป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าเท่านั้นหลังทำงานบ้านต่าง ๆ เสร็จแล้ว

“ในเล้ายังมีลูกเจี๊ยบอีก 2 ตัวเหรอ?” โจวชิงไป๋ถามภรรยา

“ตอนนี้เหมาะที่จะเลี้ยงมันจนกว่าจะถึงการเก็บเกี่ยวฤดูร้อนน่ะค่ะ จากนั้นก็ค่อยเชือดมาปรุงอาหารบำรุงร่างกายให้คุณ” หลินชิงเหอตอบขณะยังคงเย็บส้นรองเท้า

หญิงสาวรู้สึกว่าตอนนี้เธอช่างประดิษฐ์ประดอยมากขึ้นจริง ๆ ในอดีตเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ทำของพวกนี้ แต่ตอนนี้เธอทั้งตัดเสื้อผ้ากับเย็บรองเท้าเป็นแล้ว ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงช่างเอาใจใส่อย่างแท้จริง

โจวชิงไป๋มีท่าทีอ่อนลง

“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีกรรมอะไรกับทั้งพ่อทั้งลูกกันนะ ชาตินี้ถึงต้องมาชดใช้ด้วยการรับใช้พวกคุณเหมือนวัวเหมือนควายน่ะ”หลินชิงเหอบ่นอย่างขมขื่น จากนั้นก็ขอให้โจวชิงไป๋ยกเท้าขึ้นเพื่อจะได้เทียบขนาดกับรองเท้าที่เธอทำก่อนจะง่วนกับการเย็บรองเท้าต่อ

“ผมรู้น่ะว่าคุณทำงานหนัก” โจวชิงไป๋จ้องมองเธอ

หลินชิงเหอเลิกคิ้วมองดูเขา “คนนอกพูดกันว่าฉันเป็นคนฟุ้งเฟ้อ ไม่เพียงแต่ทำลายครอบครัวแล้วก็ยังเป็นพวกใช้ชีวิตไม่สนใจคนอื่นและทำลายชีวิตของคุณ คุณเป็นคนโชคร้ายที่แต่งงานกับฉัน ที่ฉันมาแต่งงานกับคุณได้ก็เพราะกรรมเก่าเมื่อชาติที่แล้ว”

ดวงตาของโจวชิงไป๋เป็นประกายขบขัน “คำพูดของคนนอกจะถือว่าเป็นความจริงได้อย่างไรกันครับ”

หลินชิงเหอถอนหายใจเบา ๆ “ฉันทำได้แค่ไม่ใส่ใจมันเท่านั้นแหละค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันควรจะเก็บมันใส่ใจงั้นเหรอคะ?”

เมื่อถึงเวลาเข้านอน โจวชิงไป๋ก็มอบความรักให้อย่างจริงจัง

หลินชิงเหออยู่ในอ้อมกอดของเขา และมีความสุขอยู่กับช่วงเวลานี้ เช่นเดียวกับโจวชิงไป๋

“ถ้าคุณอยู่บ้านแล้วรู้สึกเบื่อ ๆ ก็พาเจ้ารองกับเจ้าสามไปดูหนังสิ” โจวชิงไป๋แนะนำ