ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 117
บทที่ 117 รอวันฟื้นฟูการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
โดย
EnjoyBook
บทที่ 117 รอวันฟื้นฟูการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
หลังพับเรื่องของซูต้าหลินไปแล้ว หลินชิงเหอก็พาเด็ก ๆ เดินเที่ยวรอบอำเภอ
สามพี่น้องยังคงร้องขอ แต่หลินชิงเหอทำเพียงยิ้มเย็นใส่ “ตอนแรกแม่กะจะซื้อถังหูลู่ให้คนละไม้ แต่ตอนนี้ไม่ซื้อให้แล้วล่ะ”
“พวกเราสำนึกผิดแล้วครับ!” เจ้าใหญ่บอก
“แล้วยังไงล่ะ? ต่อให้ลูกสำนึกผิด ความผิดที่ลูกทำมันก็ยังอยู่” หลินชิงเหอไม่ปรานีแต่อย่างใด
“แม่ครับ ในเมื่อนาน ๆ ทีเราจะได้มีโอกาสเข้ามาในเมือง ซื้อให้เราเถอะนะครับ!” เจ้ารองเสริม
“ผมสำนึกผิดแล้วครับ” เจ้าสามเองก็ส่งสายตาวิงวอนแม่ของพวกเขา
หลินชิงเหอพิจารณาพฤติกรรมของเด็กทั้งสาม แล้วก็ไม่คิดจะลงโทษอะไรเด็กๆอีก “งั้นแม่ให้ได้คนละไม้นะ แต่ลูกกินตอนนี้ไม่ได้หรอก แม่จะให้ซื้อกลับบ้านแล้วค่อยกินกันวันพรุ่งนี้”
“แม่ครับ…”
ทันทีที่เด็กชายทั้งสามเริ่มโอดครวญ หลินชิงเหอก็สวนกลับ “ลูกๆ อยากกินหรือเปล่าล่ะ?”
“อยาก!” พวกเขาจะพูดอะไรได้ล่ะ อย่างน้อยเก็บไว้กินวันพรุ่งนี้ก็ยังดีกว่าไม่ได้กินเลย
“จำไว้แล้วกัน ในเมื่อนี่เป็นความผิดครั้งแรก แม่ก็จะอนุโลมให้ แต่ถ้าลูกทำความผิดซ้ำสอง ลูกก็รู้นะว่าจะเกิดอะไร” หลินชิงเหอกระแอมหลังซื้อถังหูลู่สามไม้ห่อในกระดาษไข
เจ้าใหญ่ เจ้ารอง และเจ้าสามพยักหน้า แสดงให้เห็นว่าคราวหน้าพวกเขาจะไม่กินของ ของคนอื่นอีก
พวกเขารู้วิธีการลงโทษของแม่ดีว่ามันโหดร้ายขนาดไหน เธอจงใจทำอาหารอร่อย ๆ ยั่วน้ำลายพวกเขา จนทำให้พวกเขารู้สึกขยาดไม่กล้าทำผิดอีกนานเลย
โดยเฉพาะตอนที่เธอยื่นคำขาดตอนอยู่ที่บ้าน แม้แต่พ่อของพวกเขายังไม่กล้าหือด้วยเลย
หลังซื้อถังหูลู่เสร็จแล้ว หลินชิงเหอก็พาพวกเขาไปซื้อหนังสือสำหรับเด็ก เจ้าใหญ่ขอหนังสือทบทวนบทเรียน แต่หนังสือทบทวนบทเรียนในยุคนี้เนื้อหาง่ายเกินไป พวกเขาเลยไม่ได้ซื้อสักเล่ม
พวกเขากลับมาที่แผนกของล้างสต๊อกและซื้อหนังสือพิมพ์เก่าไปกองหนึ่ง ของพวกนี้เธอกะจะนำกลับไปให้เด็ก ๆ วาดเขียนเล่น
มันถูกมาก ด้วยเงินไม่กี่เหมาก็ซื้อได้หนึ่งมัดใหญ่ ๆ
นอกจากนี้หลินชิงเหอยังซื้อแตงโมลูกหนึ่ง ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้กินแตงโมตอนฤดูที่ร้อนอบอ้าวนี่แล้ว
จากนั้นเธอก็พาเด็กทั้งสามกลับบ้าน
หลังกลับถึงบ้าน หลินชิงเหอก็หมดแรง เพราะอุ้มเจ้าสามที่ช่วงนี้เลี้ยงมาดีเกินไป เลยตัวหนักจนแขนเธอชาไปหมด
หญิงสาวเก็บถังหูลู่ไว้ เพราะตั้งใจว่าจะไม่ให้พวกเขาทานในวันนี้ ตามที่เธอบอกไว้ว่าจะให้พวกเขากินในวันพรุ่งนี้
จากนั้นเธอก็แช่แตงโมไว้ในบ่อน้ำให้มันเย็นจัดก่อนจะเอาออกมาปอกเป็นอาหารว่างหลังมื้อกลางวัน
เนื่องจากเธอรู้สึกหมดแรง หลินชิงเหอจึงนึ่งหมั่นโถวหนึ่งหม้อเป็นอาหารกลางวัน ทานพร้อมเนื้อผัดพริกหยวกจานหนึ่ง และซุปมะเขือเทศใส่ไข่อีกหม้อหนึ่ง
แต่เนื่องจากสามีของเธอต้องทำงานใช้แรงงานและลูกชายทั้งสามของเธอล้วนกินจุ ดังนั้นปริมาณเนื้อในจานเนื้อผัดพริกหยวกจึงค่อนข้างมาก
มันทำมาจากเนื้อหมูสามชั้นที่ให้รสชาติอร่อยเลิศจากการผัด ส่วนพริกหยวกเองก็อร่อยมากเช่นกัน
“กินเนื้อมากหน่อยนะคะ คุณทำงานในทุ่งนามาทั้งวัน” หลินชิงเหอคีบเนื้อวางในชามของโจวชิงไป๋ ชายคนนี้เอาแต่เคี้ยวพริกหยวกและแทบจะไม่แตะเนื้อเลย เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะว่าเขาคิดอะไรอยู่ เรื่องที่เขาอยากจะเหลือไว้ให้ภรรยาและลูก ๆ ทาน
โจวชิงไป๋ยิ้มอ่อน “คุณเองก็กินเยอะหน่อยนะ”
“ฉันไม่ต้องรอให้คุณมาบอกฉันหรอกค่ะ ฉันจะกินเอง” หลินชิงเหอคีบเนื้อสามชั้นมันเยิ้มให้เขาสองสามชิ้น
เนื่องจากในยุคนี้ขาดแคลนน้ำมันปรุงอาหาร เนื้อติดมันจึงถือว่าเป็นเนื้อชั้นยอด บางครั้งเม่ยเจี่ยก็ได้เนื้อส่วนนี้มา แต่ทุกครั้งที่หล่อนได้เนื้อติดมันคุณภาพดี เนื้อสามชั้น และเนื้อแดงมา หล่อนก็จะเก็บไว้ให้ครอบครัวตนเองได้ทาน
เนื้อส่วนอื่น ๆ ก็จะเอาไว้ขาย
หลินชิงเหอไม่ได้กินเนื้อมากนัก แต่โจวชิงไป๋ต้องกินเนื้อบ้าง
เนื้อเป็นของที่ขาดไม่ได้สำหรับชายร่างบึกบึนอย่างเขา ไม่อย่างนั้นแล้วร่างกายของเขาคงไม่อาจทนต่อการทำงานหนักในแต่ละวันได้
“อร่อยไหม?” หลินชิงเหอมองลูกชายทั้งสาม
เจ้าใหญ่ที่ปากมันแผล็บเอ่ยตอบเธอ “ถ้าแม่จะใจดีกับผมอย่างที่ทำกับพ่อ แค่คีบเนื้อใส่ชามผมสักชิ้นแล้วก็พูดเพราะๆ ว่ากินอีกหน่อย”
“ฮิ ๆ” เจ้ารองหัวเราะคิกคัก
“แม่” เจ้าสามเองก็หัวเราะและยื่นชามของเขามาให้
“ลูกแต่ละคนไม่จริงใจกันเลย กินของตัวเองไปเถอะ” หลินชิงเหอเอ่ยอย่างแง่งอน เด็กชายตัวเหม็นพวกนี้กล้าแหย่เธอเล่นเหรอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...