ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 192

“ลูกลืมเรื่องทุนการศึกษา​ไปได้เลย​ อย่างมากลูกก็ได้แค่ปากกาหรือไม่ก็แก้วเคลือบเท่านั้นแหละ” หลินชิงเหอบอก

แม้จะมีสัญญาณว่าการศึกษามีการพัฒนาแล้ว แต่มันก็ยังไม่ถึงระดับนั้นหรอก

จึงไม่มีสิ่งที่เรียกว่าทุนการศึกษา

หลินชิงเหอไม่ได้ปริปากเรื่องตะคริวของเจ้าใหญ่​ เธอทำเพียงให้เจ้าใหญ่ดื่มนมมากขึ้น

นอกจากนมแล้ว​ เธอก็ยังปรุงไข่หรืออะไรทำนองนั้นให้เขานำไปกินรองท้องกันหิวที่โรงเรียนทุกวัน

หลังกินอาหารแบบนี้มาเพียงครึ่งเดือน​ เด็กคนนี้ก็บอกว่าเขาไม่เป็นตะคริวที่ขาในตอนกลางคืนอีกแล้ว

ท่านพ่อโจวก็มีความคิดเห็นว่ามันดีมาก

ส่วนท่านแม่โจวคิดว่าสะใภ้สี่ช่างเต็มใจทุ่มจ่ายเสียจริง ๆ

โจวชิงไป๋ผู้เป็นพ่อของเด็กก็เคยประสบกับเหตุการณ์​นี้เช่นกัน​ ในตอนเข้าวัยแตกหนุ่มเขาก็ประสบกับภาวะนี้

แต่ในยุคนั้นย่ำแย่กว่ายุคนี้มาก​ แค่มีอาหารให้ทานอิ่มท้องก็นับว่าดีมากแล้ว​ เรื่องดื่มนมหรือกินไข่เหรอ? ต่อให้พ่อแม่จะอยากให้เขากินก็อย่าหวังว่าจะได้กินเลย

“เป็นเรื่องยากที่คุณจะตัวสูงได้ในยุคนั้นนะคะ”หลินชิงเหอพูดเรื่องนี้กับโจวชิงไป๋ตอนที่เธอว่าง

“ผมไม่ได้อยู่ที่บ้านนานนักก่อนจะได้เข้ากองทัพน่ะ” โจวชิวไป๋บอก

พูดถึงก็ทำให้รู้ว่าเขาเริ่มเติบโตจริง ๆ​ ก็หลังจากเข้ากองทัพแล้ว

ช่วงที่เขาเจริญเติบโตเร็วที่สุดคือตอนที่เขาสูงเพิ่มขึ้นเกือบ​ 13​ เซนติเมตรใน 1 ปี

ทุกครั้งที่เขากลับมาบ้าน​ เขาก็ตัวสูงอย่างเห็นได้ชัด​ แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่แม่ของเขาบอก

หลินชิงเหอยิ้มกริ่ม​ “ถ้าคุณอยากกินอะไร​ฉันจะทำให้คุณกินนะคะ​ ต่อให้มันจะช้าไปหน่อยก็เถอะ​ คุณเองก็ต้องบำรุงเหมือนกัน”

โจวชิงไป๋รู้ว่าภรรยากำลังหยอกเอินเขา​ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ว่าอะไร

ตอนนี้หลินชิงเหอกำลังตุ๋นน้ำแกงอยู่

ซุปซี่โครงหมู​ ซุปกระดูกหมู​ ซุปปลา​ ซุปกุ้งแห้ง​ และซุปสาหร่ายคือสิ่งที่หลินชิงเหอทำบ่อย ๆ

แต่ต่อให้มีการบำรุงแบบนี้​ เจ้าใหญ่ก็ไม่ได้อ้วนเลย​ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่อ้วน​ แต่เขากลับดูผอมเสียอีก​ ซึ่งแน่นอนว่าเขาได้รูปร่างนี้มาจากโจวชิงไป๋

เขาดูผอมก็จริง แต่ถ้าถอดเสื้อออกแล้ว​จะพบว่าเขาไม่ได้ผอมเลย

เจ้ารองกับเจ้าสามก็มีรูปร่างดี​ ส่วนสองพี่น้องซูเฉิงน้อยกับซูสวิ่นน้อยนั้นมีรูปร่างอ้วนท้วน​มากขึ้นเนื่องเพราะพวกเขายังเด็ก เด็กทั้งคู่ตัวอวบขึ้นอย่างเห็นชัด

แล้วแบบนี้ ใครจะไม่ชมกันละว่าคุณครูหลินผู้เป็นป้าสะใภ้เลี้ยงดูพวกเขาดีขนาดไหน?

วันนั้นหลินชิงเหอไม่มีสอน​ เธอจึงปั่นจักรยานเข้าไปในอำเภอแต่เช้าตรู่

เธอมาที่นี่เพื่อมาซื้อปลา ครั้งนี้เธอวางแผนจะซื้อในปริมาณมากเพื่อเก็บไว้ในมิติ​ โดยเฉพาะปลาจี้อวี๋ที่จะมาต้มซุป​ ซึ่งปลาจี้อวี๋ในยุคนี้เป็นปลาป่าที่จับจากธรรมชาติโดยแท้

หลินชิงเหอชอบซุปที่ทำจากเต้าหู้เป็นการส่วนตัว

เธอไม่ชอบกินปลาจี้อวี๋นักเพราะมันมีแต่ก้าง​ ทั้งหมดที่เธอทำคือการบำรุงโจวชิงไป๋ล้วน ๆ

ในตลาดมืดมีปลาขาย​ หลินชิงเหอจึงซื้อมาเต็มถุงตาข่าย​ แถมที่ตลาดยังมีปลาน้ำจืดอย่างปลานิล​ ปลาจี้อวี๋ ปลากะพงด้วย

หลินชิงเหอซื้อพวกมันมาทั้งหมดโดยไม่ยั้งมือ​ และเก็บมันเข้ามิติในทันทีที่ไม่มีใครอยู่

จากนั้นเธอก็ซื้อเก๋ากี้ถุงหนึ่งและพุทราจีนถุง​หนึ่ง​ รวมทั้งลูกอมถุงหนึ่งด้วย​ จากนั้นก็ไม่มีอะไรต้องซื้อแล้ว

เธอนำของเหล่านี้กลับบ้าน

หลินชิงเหอจัดการทุบปลาจี้อวี๋ทันทีที่กลับถึงบ้าน​ จากนั้นก็นำลงเคี่ยวกับเต้าหู้​ เมื่อถึงเวลาเหมาะเธอก็โรยเก๋ากี้ลงไปนิดหน่อย​ ซึ่งจะทำให้มันอร่อยขึ้น

ในตอนเที่ยงวัน​ ทุกคนก็รับประทานอาหารกันอย่างสำราญใจ

“ไม่รู้ว่าบ่ายนี้ฉันจะขึ้นไปเก็บเห็ดบนภูเขาได้หรือเปล่านะคะ” หลินชิงเหอบอก

“ตาเฒ่า​ คุณคิดว่าฝนจะตกเมื่อไหร่น่ะ?” ท่านแม่โจวถามสามี

ประสบการณ์ของท่านพ่อโจวช่างแม่นยำนัก​ เขาบอกว่า​ “อีกไม่นานหรอก ยิ่งช่วงนี้อากาศอบอ้าวแบบนี้”