ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 194
บทที่ 194 ราคาบ้านในอนาคต
โดย
EnjoyBook
บทที่ 194 ราคาบ้านในอนาคต
ไม่นานนักมันก็เข้าสู่เดือนมิถุนายนแล้ว
โจวชิงไป๋ซื้อปุ๋ยมาจากนอกหมู่บ้าน พร้อมกันนั้นเขาก็นำเชอร์รี่กลับมาด้วยหนึ่งตะกร้า
หลินชิงเหอเห็นแล้วก็ประหลาดใจ “ที่นี่เราไม่มีเชอร์รี่เลยนะคะ”
“จากที่อื่นน่ะ” โจวชิงไป๋ตอบ
เชอร์รี่มีรสหวานไม่น้อย โดยไม่รีรอ เธอก็นำมันไปล้างและใส่ชามใบหนึ่งเพื่อกินสด
“วันนี้ขอบคุณที่ทำงานหนักนะคะ” หลินชิงเหอเอ่ยพลางกวักมือเรียกเขามากินด้วย
“ไม่เหนื่อยหรอก” โจวชิงไป๋ตอบ
จากนั้นเขาก็หยิบแหวนออกมาจากกระเป๋า
มันเป็นแหวนหยกวงหนึ่ง ไม่ใช่แหวนทอง
ดวงตาของหลินชิงเหอเป็นประกาย ในยุคนี้ของเก้าในสิบส่วนล้วนเป็นของแท้ทั้งนั้น
“คุณได้มาจากไหนเหรอคะ?” หลินชิงเหอมองเขา
“ผมเก็บได้จากบนถนนน่ะ” โจวชิงไป๋ตอบ
มุมปากของหลินชิงเหอกระตุก ต้องยอมรับว่ายุคนี้ไม่มีใครต้องการของจำพวกทองหรือหยกหรืออื่นๆ เลย ของเหล่านี้มักถูกโยนทิ้งขวางบนถนนตลอด
ต่อให้พวกมันมีมูลค่า ก็ต้องบอกว่าไม่มีใครกล้าเก็บมันไว้เลย พวกมันล้วนเป็นของจากยุคโบราณ และตอนนี้กฎหมายข้อห้ามนอกหมู่บ้านก็ยังมีน้ำหนักสูงอยู่ ต่อให้พวกเขาได้มันไปแล้ว จะมีใครกล้าอวดของพวกนี้ให้คนอื่นเห็นกันล่ะ?
พูดถึงเรื่องนี้ หลินชิงเหอก็ได้ของพวกนี้ส่วนหนึ่งจากตลาดมืดในอำเภอ เธอไม่กล้าแสดงความเคลื่อนไหวประเจิดประเจ้อใดๆ ทำเพียงเก็บสะสมสร้อยทองจำนวนหนึ่งไว้ ซึ่งประเมินว่าพวกมันจะมีมูลค่าเป็นหมื่นๆ หยวนในยุคต่อมา และพวกมันก็ไม่ใช่ทองหยองเล็กๆ ด้วย แต่เป็นสร้อยทองที่มีน้ำหนักทองค่อนข้างมากทุกเส้น
“ในอนาคตมันจะมีมูลค่าเยอะมากหรือเปล่า?” โจวชิงไป๋ถามขณะมองภรรยา
“มันก็เยอะแหละค่ะ แต่ในอนาคตสิ่งที่จะมีมูลค่ามากที่สุดก็คือบ้าน ถ้าในอนาคตเราไปที่เมืองหลวงและซื้อบ้านไว้สักหนึ่งหรือสองหลัง เราก็ไม่ต้องกังวลว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรเลยล่ะค่ะ” หลินชิงเหอเอ่ยด้วยท่าทางฝันหวานว่าจะรวยในวันข้างหน้า
โจวชิงไป๋ยิ้ม “ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกลนัก”
หลินชิงเหอเลิกคิ้ว “ทำไมคะ? คุณไม่เชื่อเหรอ? คุณรู้ไหมคะว่าในยุคอนาคตมันจะมีค่ากี่หยวน?”
“งั้นคุณบอกผมหน่อย” โจวชิงไป๋ถาม ด้วยอยากรู้ว่าประเทศนี้จะพัฒนาไปอย่างไรบ้างในอนาคต
หลินชิงเหอจึงอธิบายให้ฟัง ”บ้านทั่วไปที่มีขนาดพื้นที่มากกว่าหนึ่งร้อยตารางเมตรในเมืองที่ดีกว่านี้เล็กน้อยจะมีราคาอย่างต่ำหนึ่งล้านหยวน ต่อให้มันเป็นบ้านในเมืองธรรมดาๆ มันก็ยังมีราคาประมาณหลายแสนหยวน ส่วนราคาบ้านในเมืองหลวงว่ากันว่ามีราคาหนึ่งแสนหยวนต่อตารางเมตรเลยทีเดียวค่ะ”
โจวชิงไปรู้ว่าอนาคตจะดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอึ้งไปกับเรื่องนี้
สีหน้าของเขาในตอนนี้ช่างหาดูได้ยาก แสดงให้เห็นว่าเขาตกใจกับราคาบ้านในยุคหลังๆ มาขนาดไหน
“ถึงตอนนี้จะมีบ้านอยู่จำกัด แต่ราคาบ้านก็ฟังดูไม่เลวเลย” โจวชิงไป๋เอ่ย
“ไม่ใช่ว่าตอนนี้มีการจัดสรรบ้านกันเหรอคะ? ตราบใดที่ไม่รีบนัก ทุกคนก็จะได้กันคนละหลัง แต่ราคาบ้านที่ได้คงไม่สูงนัก ความคิดของคนในยุคหลังแต่กต่างจากตอนนี้อีกค่ะ ทุกคนต่างอยากถือครองกันคนละชุด ราคามันก็เลยสูงขึ้น” หลินชิงเหออธิบาย
บ้านไม่ได้มีมูลค่ามากเท่ากับเครื่องใช้ไฟฟ้าเลย
แล้วตอนนี้เครื่องไฟฟ้ามีมูลค่าแค่ไหนล่ะ?
อย่างเช่นโทรทัศน์ โทรศัพท์ และอื่นๆ ที่เป็นของธรรมดาสามัญมากในยุคหลังๆ แต่ในยุคนี้มันกลับมีมูลค่าเป็นร้อยๆ หยวน
เธอเคยได้ยินเพื่อนร่วมงานบ่นกันว่าพ่อของเธอเคยลงไปเมืองติดทะเลทางภาคใต้เมื่อนานมาแล้วและซื้อเครื่องเสียงมูลค่ามากกว่าหนึ่งหมื่นหยวนมา หากราคาหนึ่งหมื่นหยวนเป็นราคาที่สามารถซื้อร้านค้าได้ในเมืองอันดับต้นๆ มันก็ถือว่าคุ้มแล้ว คนๆ นั้นจะใช้เวลาดิ้นรนน้อยกว่ากี่ปีกันล่ะ?
โจวชิงไป๋ย่นคิ้ว “เรามีลูกชายสามคนนะ”
“ใช่น่ะสิคะ มีแค่ครอบครัวฉันนี่แหละค่ะที่กล้ามีลูกมากขนาดนี้ในอนาคต” หลินชิงเหอกล่าวพลางถอนหายใจ มีครอบครัวไหนบ้างที่ไม่มีลูกมากในยุคที่มีการเพิ่มของประชากรอย่างรวดเร็วเช่นนี้?
“งั้นคราวที่แล้วคุณเข้าไปในเมืองหลวงเพื่อทำอะไรเหรอ?” โจวชิงไป๋มองภรรยา
“คุณเข้ามาก่อนค่ะ” หลินชิงเหอพาสามีเข้ามาในห้อง
จากนั้นเธอก็หยิบทองแท่ง กำไลทอง ปิ่นหยก และแจกันโบราณจากเมืองหลวงออกมา
ของพวกนี้จะมีมูลค่าคิดเป็นเงินจำนวนมากในอนาคต อีกทั้งแสตมป์ที่เธอเก็บสะสมไว้ก็มีมูลค่ามหาศาลด้วย
ความจริงแล้วคุณค่าทางอาหารของอาหารมื้อนี้ไม่เลวเลย ต่อให้จะไม่ค่อยอุดมไขมันก็ตาม
ยิ่งกว่านั้นมันยังมีความกดดันจากการต้องเลี้ยงลูกชายทั้งสาม มันเริ่มเห็นได้ชัดเจนในตอนที่เจ้าใหญ่อายุสิบขวบ
ในตอนนี้เด็กคนนี้กินจุมาก พ่อของเขากินหมั่นโถวได้ห้าลูกต่อมื้อ ขณะที่เขากินได้สี่ลูก และไม่มีท่าทีว่าจะอิ่มน้ำซุปเลย
ส่วนหลินชิงเหอกินหมั่นโถวชนิดนี้แค่ครึ่งลูกก็พอแล้ว
แม้แต่เจ้ารองในตอนนี้ก็ยังกินมากกว่าเธอ เขากินหมั่นโถวได้สองลูกครึ่ง
ปริมาณการกินของหลินชิงเหอนั้นพอๆ กับเจ้าสาม โดยอยู่ในเงื่อนไขที่ว่าเจ้าสามกินปลาไหลมามาก หากไม่แล้วเขาก็จะกินหมั่นโถวได้สองลูก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วเธอก็น้ำตาตกใน
มันจึงเป็นเรื่องจำเป็นที่เธอต้องขายต่อเนื้อหมูกับธัญพืชเช่นเดียวกับการต้องรับงานประจำกับแต้มค่าแรงสิบแต้มของโจวชิงไป๋ เหนืออื่นใดนั้น เด็กๆ พวกนี้ก็ช่วยเหลืองานได้ และพวกเขาก็ยังมีหมู หากไม่มีสิ่งเหล่านี้แล้ว ชีวิตของเธอก็คงไม่ง่ายนัก…
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเมื่อก่อนท่านแม่โจวถึงเตือนให้เธออยู่อย่างมัธยัสถ์กว่านี้ ตอนนี้เธอคิดออกแล้วว่ามันมีเหตุผลในตัวเองอยู่ นางเคยเลี้ยงลูกชายสี่คนมาก่อน…
หลินชิงเหอสอนหนังสือจนถึงสิ้นเดือนมิถุนายน จากนั้นทางโรงเรียนก็เริ่มมีการเรียนการสอนแค่ครึ่งวันเช้า เนื่องจากการเก็บเกี่ยวประจำฤดูร้อนกำลังจะเริ่มต้น
ท้องฟ้าในตอนนี้ช่างสวยจริงๆ
กลางเดือนมิถุนายนยังคงมีฝนอยู่บ้าง แต่เมื่อถึงสิ้นเดือนนี้ ท้องฟ้ากลับใสปลอดโปร่งเมื่อเริ่มการเก็บเกี่ยวประจำฤดูร้อน ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านต่างบอกกันว่าเป็นเพราะเทพเจ้ากำลังประทานอาหารให้พวกเขา
ในตอนสิ้นเดือนนี้เอง เสียงแตรสัญญาณการเก็บเกี่ยวประจำฤดูร้อนก็ดังขึ้น
……………………………………………
สารจากผู้แปล
แม่ชี้ช่องทางรวยให้พ่อแล้วค่ะ เหลือแค่รอโอกาสเท่านั้นเอง
ว่าแต่พ่อคะ ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่แม่นี่คือมีแผนจะกินแม่เหรอคะ ร้ายกาจจจ
ไหหม่า(海馬)
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม
ทำไมเปิดอ่านไม่ได่...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...