ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 291

คุณลุงหวังผู้ไม่ขาดแคลนเงินทองกำลังนั่งกินเกี๊ยวอยู่ในหอสมุด

“พ่อเธอทำเกี๊ยวลูกใหญ่ขนาดนี้ได้กำไรมั่งไหมเนี่ย?” คุณลุงหวังถาม

“ป๊าบอกว่าเขาอยากให้ลูกค้าอิ่มท้องน่ะครับ ถึงจะทำเงินได้ไม่มากก็ไม่เป็นไร” โจวข่ายตอบ

“ร้านเป็นของเธอแล้ว งั้นไม่เป็นไรหรอก” คุณลุงหวังพยักหน้า

เพราะร้านค้าแห่งนี้เป็นของพวกเขาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเช่าเพิ่มเติมอีก ไม่ว่าจะขายได้มากหรือได้น้อยก็ไม่เป็นไร ถือว่ามีงานให้ทำ เพื่อจะได้ไม่รู้สึกเบื่อจนเกินไป

คุณลุงหวังเองก็เป็นแบบนั้น

เขาไม่ได้ขัดสนเงินทอง แต่กลับมาช่วยงานบรรณารักษ์ที่มหาวิทยาลัยปักกิ่ง เพื่อตัวเขาเองจะได้ไม่รู้สึกเบื่อเหงานัก

“คุณตากินให้อร่อยนะครับ ผมจะออกไปเล่นบาสล่ะ คุณตาไม่ต้องล้างกล่องให้นะครับ ผมจะเอากลับไปล้างทีหลัง คุณตาล้างคราบน้ำมันที่นี่ไม่ได้หรอก” โจวข่ายเอ่ยเตือน

“งั้นไปเถอะ” คุณลุงหวังพยักหน้า

โจวข่ายออกไปเล่นบาสเกตบอล ส่วนคุณลุงหวังก็กินเกี๊ยวในกล่องและดูเด็กคนนี้เล่นบาสเกตบอลไปด้วย

เขาเป็นชายหนุ่มเปี่ยมด้วยพลังกาย ไม่นานนักโจวข่ายก็กลับมาเก็บกล่องอาหารไป “คุณตา ผมกลับก่อนนะครับ”

“ฉันยังไม่ได้จ่ายเงินเลย” คุณลุงหวังเรียก

“ไม่ต้องให้เงินหรอกครับ คราวหน้าถ้าคุณตาไปเห็นหนังสือดี ๆ ก็ซื้อมาให้ผมแล้วกันครับ” คุณลุงหวังเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้

ส่วนเรื่องที่คุณป้าหม่าแนะนำว่าให้รับคุณลุงหวังเป็นพ่อทูนหัว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ได้คุยถกกันในคืนนั้น

“คุณลุงหวังใจดีกับเจ้าใหญ่มากนะคะ เขามักจะนำหนังสือดี ๆ จากข้างนอกมาส่งให้กับเขาอยู่ตลอดเลยค่ะ” หลินชิงเหอเอ่ยเจื้อยแจ้ว

เขาปฏิบัติกับเด็กชายราวกับหลานคนหนึ่งเลยทีเดียว

เขาทำให้เรื่องต่าง ๆ ของครอบครัวพวกเขาเป็นเรื่องง่ายมากขึ้น เหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงถ่ายโอนสถานที่แห่งนี้ไปให้มหาวิทยาลัยก็เพื่อที่ครอบครัวของเธอจะได้มาอยู่อาศัยในที่แห่งนี้

และยังมีร้านเกี๊ยวอีกที่คุณลุงหวังช่วยเลือกให้พวกเขา

“ติดที่ว่าเขารวยออกปานนั้น คนทั่วไปจะพากันคิดว่าเราอยากเอาเปรียบเขาน่ะสิคะ” หลินชิงเหอบอก

การอยู่ห่างไกลบ้านเกิดแบบนี้ มีญาติสักคนในเมืองหลวงก็น่าจะดีมากทีเดียว

“เราคอยดูต่อไปแล้วกัน” โจวชิงไป๋ไม่ได้เอ่ยอะไร

เขาเจอคุณลุงหวังแล้ว ช่วงแรกที่เปิดร้าน คุณลุงหวังก็มาหาบ่อย ๆ

เรื่องที่นับถือชายชราเป็นพ่อทูนหัวถูกพับเก็บไป

วันเวลาผ่านไปตามปกติ แต่ทันทีที่คิดถึงหนี้บุญคุณที่มีต่อคุณลุงหวัง หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ไม่อาจอยู่เฉยได้หากว่าเกิดเรื่องบางอย่างกับเขา

คุณป้าหม่าเคยบอกไว้แล้ว แต่หลังจากนั้นยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้เมื่อใด เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามันช่างสมบูรณ์แบบ

ถ้าเกิดคุณลุงหวังได้เป็นพ่อทูนหัวจริง เขาก็จะได้รับการคุ้มครองในวันข้างหน้า

พูดถึงความกังวลใจของหลินชิงเหอแล้ว เธอยังจะกังวลอะไรได้อีก? พวกเขาจะสนับสนุนเฒ่าหวังไปตลอดชีวิตของเขา เพราะสิ่งที่เฒ่าหวังทำให้กับเธอนั้นเป็นที่ประจักษ์แล้ว

แล้วเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นได้อย่างไรล่ะ?

แต่ตอนนี้เธอยุ่งกับงาน จึงไม่มีเวลาไปตามหาคุณลุงหวัง

ยิ่งกว่านั้นคุณลุงหวังยังมาที่ร้านไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่เขาจะใช้เวลาอยู่ในหอสมุด จนกระทั่งครึ่งเดือนต่อมาคุณป้าหม่าถึงได้เห็นคุณลุงหวังออกมาเดินเล่น

“อ้า เฒ่าหวัง” คุณป้าหม่าเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นคุณลุงหวัง

“ทำไมคุณมาล้างจานที่นี่ได้ล่ะ?” คุณลุงหวังไม่ได้มาที่นี่นานเหลือเกิน จึงไม่รู้ว่าคุณป้าหม่าได้รับเงินเดือนไป 1 เดือนแล้ว

“ฉันมาทำงานที่นี่ได้เดือนหนึ่งแล้วค่ะ” นับตั้งแต่ที่คุณป้าหม่าได้ทำงาน นางก็ดูร่าเริงขึ้นในทุกวัน

แม้ชั่วโมงทำงานจะดูยาวนาน แต่เวลาทำงานจริงที่ใช้ในหนึ่งวันกลับน้อยกว่า 3 ชั่วโมง