ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 300

“ดีขึ้นมากเลยล่ะ” เฒ่าหวังตอบอย่างกะปรี้กะเปร่า

คุณป้าหม่ามีท่าทางยินดี จากนั้นนางก็เอ่ยตัดบท เพราะกำลังรีบกลับบ้านไปหุงหาอาหารให้คู่ครองของนาง “งั้นตอนนี้ฉันขอตัวไปก่อนนะ”

เมื่อกลับมาถึงบ้านและทำอาหาร นางก็ได้บอกเรื่องนี้กับสามี “ดูสิคะ ฉันพูดผิดที่ไหนล่ะ มีหลานบุญธรรมแล้วมันดีขนาดไหน? ไม่ต่างจากมีลูกแท้ ๆ คนหนึ่งเลย”

คุณลุงหม่าก็รู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วย เมื่อคน ๆ หนึ่งแก่ชราลง พวกเขาก็ย่อมอยากให้ลูกหลานมาอยู่ข้าง ๆ ถูกไหมล่ะ?

ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา พวกเขาก็จะได้รับการดูแล

ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเฒ่าหวังในครั้งนี้หรือ? เขามีโจวข่ายคอยดูแลทุกวัน ในตอนเย็นเขาก็ออกมากินอาหารกับครอบครัวนั้นได้ ไม่ว่าจะอยากดื่มชาหรือน้ำ เขาก็ทำเพียงเอ่ยปากบอก

คุณลุงหม่ารู้สึกว่าเขาช่างมีหลานบุญธรรมได้ในจังหวะเหมาะทีเดียว

มันก็ยุติธรรมดีแล้วที่พวกเขาจะดูแลเขาถูกไหม?

คุณป้าหม่าคุยเรื่องนี้กับเพื่อน ๆ ของนางเช่นกัน บรรดาเพื่อนสาวชราต่างบอกกันว่ามีหลานบุญธรรมแบบนี้ก็สมควรแล้ว

“ใครจะไม่รู้ล่ะว่าเฒ่าหวังมีเงินเยอะและยังมีเรือนให้เช่าหลังใหญ่ บางทีพวกเขาอาจหมายตาสิ่งเหล่านี้อยู่ก็เป็นได้นะ” แต่แล้วก็มีคนเห็นต่างและเอ่ยแบบนี้ขึ้นมา

พวกเขารู้สึกว่าอาจารย์หลินกับสามีเป็นคนล้ำลึกมาก การที่ทั้งสองคนทำแบบนี้เห็นชัดเลยว่ากำลังหวังสมบัติของเฒ่าหวังอยู่

แต่คนส่วนใหญ่ต่างคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว

ถ้าพวกเขาดูแลเขาในยามชรา ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรที่เขาจะยกสมบัติให้ลูกหลานบุญธรรมถูกไหม?

ตั้งแต่เกิดก็ไม่มีใครถืออะไรติดตัวมาอยู่แล้ว ตอนตายก็ไม่มีใครสามารถนำอะไรติดตัวไปได้เหมือนกัน แล้วจะมีประโยชน์อะไรในการหวงสมบัติไว้?

ถ้าจะถอดความจากภาษิตเก่า ก็จะบอกได้ว่าชายชราอายุขนาดนี้ไม่กลัวคนอื่นจะฮุบสมบัติของเขาหรอก แต่กลัวว่าเขาจะไม่มีอะไรอยู่ในมือให้ผู้คนได้มาเอาไปต่างหาก

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ต้องการแค่ญาติในเมืองหลวง พวกเขาไม่สนใจเงินทองและทรัพย์สินของเฒ่าหวังหรอก

ทั้งคู่สามารถหาเงินเลี้ยงตัวเองได้

ต่อให้ตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว กิจการร้านเกี๊ยวของโจวชิงไป๋ก็ยังเฟื่องฟูอย่างมาก เพราะเขาทำธุรกิจนี้มาได้ 1 ปีแล้ว และได้รับชื่อเสียงโด่งดังในระดับหนึ่ง

หากใครอยากจะกินอะไรอย่างอื่น พวกเขาก็ไปกินที่ร้านอื่นได้ แต่ถ้าหากอยากกินเกี๊ยว ร้านของเขาคือร้านแรกที่ผู้คนนึกถึง

ทุกเดือนเขาสามารถทำเงินได้มากกว่า 200 หยวนเกือบ 300 หยวนเลยทีเดียว

และด้วยผลตอบแทนที่มหาศาลยิ่งนี้ โจวชิงไป๋จึงตื่นนอนและไปที่ร้านเกี๊ยวก่อนหกโมงเช้าในทุกวัน

ปีหนึ่งเขาทำเงินได้มากขนาดไหนกัน?

เขายังต้องการอะไรอีก?

ทุกฤดูร้อน สามีภรรยาคู่นี้จะเดินทางลงใต้โดยเฉพาะ

ส่วนในวันหยุดฤดูหนาวพวกเขาจะไปเยือนไห่หนานและตระเวนซื้อของไปทั่ว พวกเขาต้องทำเงินได้ดีอย่างแน่นอน

รายได้ของครอบครัวนี้ต้องบอกว่าอู้ฟู่อย่างมาก ไม่เหมือนกับของเฒ่าหวังหรอก

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ไม่ตอบคำถามของคนนอก พวกเขายังไม่สนใจมากอีกด้วย

ชีวิตดำเนินไปอย่างที่เคยเป็น

ชั่วพริบตาเดียวมันก็ถึงเดือนธันวาคม

เหตุผลที่ว่าทำไมเดือนธันวาคมถึงถูกเรียกว่าเดือนล่า (腊月- ล่าเยว่) เพราะว่ามันเป็นเดือนที่เหมาะสมในการทำหมูสามชั้นหมัก (腊肉 – ล่าโร่ว) กับไส้กรอก (腊肠 – ล่าฉาง) อย่างไรล่ะ

การยัดไส้กรอกเป็นเรื่องยากเหลือแสนและหลินชิงเหอเองก็ขี้เกียจทำ เธอจึงทำแค่หมักเนื้อไว้เพื่อทำหมูสามชั้นหมัก

หลังทำเสร็จเธอก็แขวนตากไว้ที่หน้าร้านเกี๊ยวของโจวชิงไป๋ แต่ด้วยความที่มันดูน่ากิน ลูกค้าหลายคนจึงเอาแต่ถามว่าหมูสามชั้นหมักนี้ขายเท่าไหร่?

เธอไม่มีแผนจะขายหมูสามชั้นหมักเลย เพราะทำไว้ไม่เยอะมากเพื่อเอาไว้กินในครอบครัว เนื้อ 10 ชั่งกินไม่นานนักก็หมดแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกที่พวกเขาจะทำขาย

ในช่วงเทศกาลล่าปา โจวชิงไป๋ก็ทำโจ๊กล่าปาหม้อหนึ่ง ทั้งครอบครัวตื่นแต่เช้ามากินโจ๊กล่าปากันถ้วนหน้า

“ปีนี้ลูกสามคนจะอยู่ที่นี่ฉลองปีใหม่กับคุณตาทูนหัวหรือกลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้านเกิดกับเราล่ะ?” หลินชิงเหอถามลูกชายทั้งสาม

วันหยุดกินเวลาไปครึ่งเดือน ดังนั้นต้องจองตั๋วรถไฟล่วงหน้า

“เราอยู่ที่นี่ฉลองปีใหม่กับคุณตาแล้วกันครับ ถ้าแม่กลับไปแล้วก็ฝากสวัสดีปีใหม่ให้คุณปู่กับคุณย่าด้วยนะครับ” โจวเฉวี่ยนบอก

โจวกุยหลายพยักหน้าเช่นกัน ส่วนโจวข่ายลูกคนโตก็รู้สึกว่าเขาไม่สามารถทิ้งให้คุณตาอยู่คนเดียวในวันปีใหม่ได้ มันคงจะเหงาน่าดู

“ตกลง งั้นพวกลูกอยู่ที่นี่นะ ป๊ากับม้าจะไปวันที่ยี่สิบ หากลูก ๆ อยากจะเปิดร้านเกี๊ยวก็เปิดได้จนถึงวันที่ยี่สิบห้า เวลาที่เหลือก็พาคุณตาไปเที่ยวนะ” หลินชิงเหอสั่ง

“ทราบแล้วครับ” ทั้งสามคนรับคำ

หลินชิงเหอเห็นแล้วก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย “พวกลูกไม่คิดถึงบ้านเก่า หรือรู้สึกไม่คุ้นเคยบ้างเหรอ?”

“ไม่เลยครับ” ทั้งสามตอบอย่างตรงไปตรงมา

หลังได้รับความกดดันสารพัดอย่างจากพ่อแม่ สามพี่น้องก็สามารถพึ่งพาตัวเองได้และปรับตัวได้ พวกเขาแค่ใช้เวลาช่วงปีใหม่ในเมืองหลวง ทำไมจะต้องรู้สึกแปลกแยกไม่คุ้นเคยด้วยล่ะ?

ถึงอย่างไรพ่อแม่ของพวกเขาก็จะกลับมาหลังจากปีใหม่อยู่แล้ว ซึ่งมันก็เป็นเวลาไม่ถึงเดือน

ดังนั้นเมื่อวันที่ยี่สิบมาถึง หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็เดินทางกลับบ้านเกิด ไม่ว่าพวกเขาจะมีเงินหรือไม่ พวกเขาก็จะกลับไปที่บ้านเกิดช่วงปีใหม่เสมอ

ส่วนพวกเด็ก ๆ ก็ปล่อยให้พวกเขาอยู่กันเองเถอะ หากพวกเขาไม่อยากกลับก็อย่าบังคับเลย

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋มาถึงไห่หนานแล้วก็เดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว

โจวชิงไป๋เห็นว่าเธอคุ้นเคยกับถนนหนทางดีจึงถามขึ้นมา “เคยมาที่นี่บ่อยเหรอครับ?”

“สองหรือสามครั้งได้ค่ะ” หลินชิงเหอไม่ได้สนใจจึงตอบออกไปโดยไม่ทันยั้งคิด

เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาเธอก็หันมองโจวชิงไป๋ เขากวาดสายตาเหลือบมองเธอและเดินดุ่มไปข้างหน้า เห็นชัดว่าชายคนนี้กำลังโมโห

หลินชิงเหอถอนหายใจเบา ๆ พลางเดินตามและเอ่ยขึ้น “เดี๋ยวนี้คุณรู้จักมีวาทศิลป์และมีเล่ห์เหลี่ยมขึ้นนะคะ”

โดยเฉพาะตอนที่เธอต้านทานอะไรเขาไม่ได้ มันไม่ต่างจากการตกหลุมพรางร้อยเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว

เมื่อโจวชิงไป๋มองหน้าเธอ หลินชิงเหอก็รีบยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ “ครั้งหน้าฉันจะพาคุณไปในที่ที่ฉันไปแล้วกันค่ะ ถ้าไม่มีคุณอยู่ข้างฉัน ฉันก็จะไม่ตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเองอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นคุณก็ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำกับฉันเลย!”

โจวชิงไป๋ยังคงทำหน้าตึงไม่พูดอะไรต่อ

ต้องบอกว่าไห่หนานในปีนี้ดูเฟื่องฟูและคึกคักมากกว่าปีที่แล้วเสียอีก