ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 309

หลินชิงเหอรู้ดีถึงเหตุการณ์นี้ในวันแรกของวันขึ้นปีใหม่ที่บ้านตระกูลโจว

ตอนนี้เธอกับโจวชิงไป๋ยังไม่ตื่นนอน น้องชายสามตระกูลหลินเป็นคนเอาใจใส่ผู้อื่น เขามักจะมาถึงบ้านของเธอราวสิบโมงเช้า ซึ่งถือว่าไม่เช้าเกินไป

ในช่วงฤดูหนาว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋มักจะนอนตื่นสาย

ทั้งคู่ยังคงนัวเนียอยู่บนเตียง หัวเราะหยอกล้อกัน ไม่ประพฤติตนอย่างเหมาะสมเลยสักนิด

โจวชิงไป๋มีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ และสวมสอดแขนทั้งคู่กอดรอบกายของภรรยา

“ตอนนี้เจ็ดโมงเช้าแล้ว ได้เวลาตื่นแล้วค่ะ” แต่หลินชิงเหอยังมีสติรู้ตัวอยู่บ้าง นี่มันปีใหม่แล้วนะ พวกเขาจะมัวนอนตื่นสายได้อย่างไร?

เวลาอื่นพวกเขาอาจนอนตื่นสายได้ แต่ตอนนี้ลืมเสียเถอะ

อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่ก็ยังคงอิดออดไม่ลุกจากเตียงจนกระทั่งถึงเวลาเจ็ดโมงครึ่ง

ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวนอนหลับในอีกห้องหนึ่ง ตอนนี้ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่ด้านนอกห้อง

“ตื่นแล้วเหรอ? ไปแปรงฟันแล้วมาเตรียมอาหารเช้าได้แล้วนะ” ท่านแม่โจวพูด

หลังผ่านมาหลายปี นางก็คุ้นชินกับเรื่องนี้ไปแล้วจึงไม่พูดอะไรออกมา

ความจริงก็คือท่านแม่โจวรู้สึกปวดใจนักกับลูกชายคนเล็กและภรรยาของเขา

พวกเขาไปที่เมืองหลวงเพื่อทำงานอย่างสุดกำลังความสามารถ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นางได้ยินว่าสะใภ้สี่ต้องเตรียมการสอนจนถึงมืดค่ำทุกวัน ขณะที่ลูกชายคนเล็กต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปซื้อผักและเปิดร้าน

แม่ชราอย่างนางจะไม่รู้สึกเจ็บปวดได้อย่างไรล่ะ?

เป็นโอกาสหายากยิ่งที่พวกเขาจะได้นอนต่อ ดังนั้นปล่อยให้พวกเขาได้นอนต่อเถอะ อย่างไรเสียตอนนี้ก็ยังเช้าเกินไปและยังไม่มีแขกมาหา

มีแค่เพื่อนบ้านเท่านั้น ซึ่งพวกเขาก็ไม่เป็นปัญหาอะไร

โจวชิงไป๋กับหลินชิงเหอไปแปรงฟันก่อนมาเตรียมอาหารเช้าด้วยกันหลังจากล้างชามแล้ว

เป็นเวลาสิบโมงเช้าพอดีในตอนที่น้องชายสามตระกูลหลินกับครอบครัวมาเยี่ยม

หลังแจกจ่ายลูกกวาดกับของขบเคี้ยวให้หลานชายหลานสาวแล้ว บรรดาผู้ใหญ่ก็ปล่อยให้เด็ก ๆ ออกไปวิ่งเล่น

ส่วนหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็สนทนากับน้องชายสามตระกูลหลินและภรรยา

หลังเอ่ยทักทายเสร็จ สะใภ้สามตระกูลหลินจึงถามขึ้นว่า “พี่สาวสาม พี่คิดว่าครอบครัวเราควรลองเสี่ยงเปิดร้านสะดวกซื้อดีไหมคะ?”

“ทำได้นะ แต่ต้องทนกับเรื่องยุ่งยากใจหน่อย ดังนั้นพวกเธอต้องเตรียมใจไว้ให้ดี แล้วก็เป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอเพื่อนบ้านประเภทนำสินค้าไปก่อนแล้วจ่ายเงินทีหลัง ซึ่งพวกเธอต้องรู้ว่าจะขายให้ได้หรือเปล่า” หลินชิงเหอบอก

ในยุคนี้การทำร้านสะดวกซื้อนับว่ามีกำไรมาก ธุรกิจคงจะดำเนินไปได้ไม่เลว

สะใภ้สามตระกูลหลินพยักหน้า หล่อนไม่คิดเลยในเรื่องที่ว่ารับสินค้าก่อนจ่ายทีหลัง หลังได้ยินดังนี้แล้วหล่อนจึงเก็บไปพิจารณา

“นายทำธุรกิจมาได้ครบปีตั้งแต่ปีที่แล้ว นายน่าจะจับจุดอะไรได้แล้วนี่?” หลินชิงเหอหันไปถามน้องชาย

น้องชายสามตระกูลหลินยิ้ม “การทำธุรกิจนับว่าให้ผลตอบแทนสูงมากครับ”

อย่าดูถูกว่าผลตอบแทนที่ได้นี้เล็กน้อย หากคน ๆ นั้นเก็บหอมรอมริบไปทีละน้อยและดำเนินกิจการต่อไป มันก็ไม่ด้อยไปกว่าเงินเดือนของคนทำงานเลย อย่างเช่นรายได้ในช่วงหน้าหนาวจะอยู่ที่หลายร้อยหยวนต่อเดือน ซึ่งสูงกว่าคนทำงานหลายเท่า มากยิ่งกว่ามากเสียอีก

“ทำธุรกิจก็ต้องมีผลตอบแทนอยู่แล้ว แต่ธุรกิจแบบนี้อีกหน่อยจะหายไป เหตุผลที่นายสามารถทำมันได้ในตอนนี้ก็เพราะว่ามีคนอีกมากยังไม่รู้ว่าทำแล้วได้ผลตอบแทนดี เมื่อพวกเขารู้ นายก็จะไม่ใช่คนเดียวที่ทำ อีกอย่างผู้คนก็กำลังมองนายตระเวนรับของอยู่ เชื่อหรือเปล่าล่ะว่าเดี๋ยวปีหน้าพวกเขาก็จะลอกเลียนแบบนาย?” หลินชิงเหอบอก

เรื่องนี้ทำให้น้องชายสามตระกูลหลินกับสะใภ้สามอึ้งกันทั้งคู่

น้องชายสามตระกูลหลินกลับสู่ท่าทางปกติอย่างสงบและเอ่ยขึ้น “ในเมื่อผมทำได้ คนอื่นก็ทำได้”

สะใภ้สามตระกูลหลินมีสีหน้ากังวล “แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ?”

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ที่บ้านพัฒนาดีขึ้นแล้ว หล่อนก็ไม่อยากให้บ้านของหล่อนต้องกลับไปเป็นเหมือนที่เคย ในคราวนั้นแม้แต่ไข่ฟองเดียวพวกเขายังไม่กล้ากิน