ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 316

กลับมาที่หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋ พวกเขาได้ไปถึงเมืองหลวงในอีก 2-3 วันถัดมา

โจวข่ายและน้องชายของเขาไม่ได้ไปรับ เพราะพวกเขาต่างไม่รู้ว่าหลินชิงเหอและคนอื่น ๆ จะกลับมาในตอนนี้

คู่สามีภรรยาพาหลานสาวและหลานชายของพวกเขากลับไปที่อะพาร์ตเมนต์ มันเดินทางไปได้ง่ายมาก แค่ต้องเปลี่ยนรถประจำทางไม่กี่ต่อเท่านั้น

“ถึงสักที” หลินชิงเหอถอนใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อมาถึงอาคารอะพาร์ตเมนต์

โจวข่ายและน้องชายไม่อยู่บ้าน พอเห็นพวกเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านก็เดาได้ว่าพวกเขาต้องอยู่ที่ร้านเกี๊ยวกันแน่ นี่ก็เป็นเวลาเปิดร้านแล้วด้วย

“น้าสะใภ้มีทีวีด้วยหรือครับ?” หู่จือพูดด้วยแววตาเป็นประกาย

“ใช่จ้ะ” หลินชิงเหอยิ้ม “ตอนเย็นเธอสามารถดูได้นะถ้าเธอต้องการ”

“อาสะใภ้สี่คะ เจ้าใหญ่กับคนอื่น ๆ อยู่ไหนเหรอคะ?” เอ้อร์นีถาม

“ช่วงเวลานี้พวกเขาน่าจะอยู่จะร้านเกี๊ยวกันน่ะจ้ะ” หลินชิงเหอบอก

เธอเดินไปดูที่ข้างบ้าน คุณป้าหม่าก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน ดังนั้นร้านเกี๊ยวคงเปิดอยู่

“พวกเธอสามคนไปเตรียมตัว พวกเราจะไปอาบน้ำที่โรงอาบน้ำก่อน” หลินชิงเหอพูด

สิ่งแรกที่เธออยากจะทำเมื่อกลับมาถึงที่นี่คือการอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว จึงรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก

โจวชิงไป๋เตรียมตัวและไปหยิบเสื้อผ้าของเขามา หลินชิงเหอพาหลานสาวไปที่โรงอาบน้ำของผู้หญิง ในขณะที่โจวชิงไป๋พาหู่จือไปที่โรงอาบน้ำของผู้ชาย

เมื่อถึงเวลานัดหมายพวกเขาก็ออกมาเจอกัน พวกเขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสะอาดสะอ้านขึ้น

“ไปกินอาหารที่ร้านเกี๊ยวกันนะ” หลินชิงเหอประกาศออกมา

โจวข่ายและน้องชายทั้งสองของเขาเปิดร้านเริ่มธุรกิจเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างกำลังยุ่ง เฒ่าหวังและคุณป้าหม่าก็อยู่ที่นั่นด้วย

“กลับมากันแล้วหรือจ๊ะ?” คุณป้าหม่าต้อนรับด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

“อากาศหนาวขนาดนี้ คุณป้าไม่ใช้น้ำอุ่นล้างล่ะคะ?” หลินชิงเหอเอ่ย

“ป้าใช้แล้ว ไม่เย็นหรอก” คุณป้าหม่าตอบกลับอย่างร่าเริง

“ฉันซื้อครีมทาผิวมาเผื่อด้วยกระปุกหนึ่ง คุณป้าเอาไปใช้นะคะ” หลินชิงเหอกล่าวต่อ

“ไม่จำเป็นต้องใช้หรอกจ้ะ” คุณป้าหม่ารีบตอบกลับทันที

“จำเป็นสิคะ อากาศหนาวจัดขนาดนี้ ลำบากคุณป้าแย่เลยค่ะ” หลินชิงเหอพูด จากนั้นเธอจึงทักทายเฒ่าหวังและแนะนำเขากับโจวเอ้อร์นีและคนอื่น “นี่คือพ่อทูนหัวของอาสี่ของพวกเธอ แล้วก็เป็นคุณปู่ทูนหัวของโจวข่ายกับน้อง ๆ ด้วย พวกเธอเรียกว่าคุณปู่หวังก็ได้จ้ะ”

โจวเอ้อร์นี หู่จือและสวี่เชิ่งเหม่ยเอ่ยเรียกคุณปู่หวัง

เฒ่าหวังยิ้มพร้อมกับพยักหน้า

“คนนี้คือเพื่อนบ้านเก่าแก่ที่ใจดีของพวกเรา คุณป้าหม่า พวกเธอต้องเรียกว่าคุณยายหม่า” หลินชิงเหอแนะนำ

พวกเขาต่างก็ทักทายอย่างสุภาพ

คุณป้าหม่ายิ้มและถามว่า “เด็ก ๆ พวกนี้คือ?”

“คนนี้เอ้อร์นีเป็นลูกสาวคนรองของพี่สะใภ้ใหญ่ของฉันค่ะ คนนี้เชิ่งเหม่ย ลูกสาวของพี่สาวคนโต ส่วนเด็กหนุ่มคนนี้หู่จือเป็นลูกชายของพี่สาวคนรองค่ะ” หลินชิงเหอยิ้มพร้อมเล่าว่า “ฉันวางแผนจะเปิดร้านเพิ่มอีกร้านหนึ่งเป็นร้านเสื้อผ้าค่ะ ฉันเลยว่าจะให้พวกเขาไปเฝ้าที่ร้านเมื่อถึงเวลานั้น”

คำพูดนี้เพื่อให้ความมั่นใจกับคุณป้าหม่าและยังให้ความกระจ่างกับโจวเอ้อร์นีและคนอื่นด้วย

โจวเอ้อร์นีและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

“อาจะบอกกับพวกเธอหลังจากพวกเรากลับไปบ้าน อาเพลียมากเลยหลังจากนั่งรถไฟมานานขนาดนี้ กินกันก่อนเถอะ” หลินชิงเหอกล่าว

โจวข่ายส่งเกี๊ยวให้ลูกพี่ลูกน้องของเขา