ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 315

หู่จือลูกชายของพี่สาวรองก็ได้มาที่บ้านในวันรุ่งขึ้น

เด็กหนุ่มในวัย 17 ปีสูงเกือบจะ 173 เซนติเมตรแล้ว ซึ่งในวัยนี้ไม่ถือว่าเตี้ย แต่เมื่อเปรียบเทียบกับลูกชายของเธอแล้ว ก็ไม่ได้ถือว่าสูงมากนัก

แต่เขายังเติบโตขึ้นได้อีก ในอนาคตเขาจะต้องเป็นคนที่มีรูปร่างสูงอย่างแน่นอน

“กินอะไรมาหรือยังจ๊ะ?” หลินชิงเหอต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

“ผมกินมาแล้วครับ คุณน้าสะใภ้ไม่ต้องลำบากนะครับ” หู่จือพูดอย่างขัดเขินเล็กน้อย

“น้าได้ยินจากคุณแม่ของเธอว่าหล่อนอยากจะให้เธอไปเมืองหลวงกับน้าสี่ของเธอและน้า แต่นั่นเป็นความตั้งใจของคุณแม่ของเธอ น้าเลยอยากฟังความต้องการของเธอเองน่ะจ้ะ” หลินชิงเหอแสดงความเห็น

“คุณน้าสะใภ้ครับ ผมอยากไปครับ” หู่จือตอบ “ถึงแม้ผมจะเรียนหนังสือมาแค่ไม่กี่ปีและมีความรู้ไม่เยอะนัก แต่ผมจะทำทุกอย่างตามที่คุณน้าบอกให้ผมทำครับ”

หลินชิงเหอยิ้มให้ “อย่างนั้นถ้าน้าให้เธอไปตั้งแผงลอยขายของ เธอจะกลัวเสียหน้าไหม?”

มันไม่ใช่เรื่องที่น่านับถือนักในการตั้งแผงลอยขายของริมถนน

“มีอะไรต้องกลัวครับ? ผมเคยจับปลาเข้าไปขายในตัวเมืองด้วยซ้ำ กิจการค่อนข้างดีเลยครับ เสียแต่ว่ามีปลาน้อยเกินไป” หู่จือตอบกลับ

เด็กคนนี้มีผิวคล้ำ มองแล้วก็เห็นได้ชัดว่าส่วนใหญ่เขาอยู่กลางแจ้งตลอด

หลินชิงเหอได้ยินแล้วก็กล่าวอย่างยินดี “ในเมื่อเธอเต็มใจจะไปก็ไม่มีปัญหา”

เธอบอกหู่จือเรื่องกำหนดเวลาออกเดินทาง จากนั้นบอกให้เขาอยู่ต่อเพื่อกินอาหารกลางวัน แต่หู่จือปฏิเสธที่จะอยู่ต่อและกลับไป

“ดูไม่เลวเลยนะเด็กคนนี้” โจวชิงไป๋เอ่ย

หลินชิงเหอยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้า “เขาเป็นเด็กหนุ่มหน่วยก้านดีเลยค่ะ”

ลูกชายคนนี้ของพี่สาวรองจะมีอนาคตที่ไม่ย่ำแย่อย่างแน่นอน ถ้าเขาถูกชักนำไปในเส้นทางที่ถูกต้อง

และแล้วคนที่จะไปด้วยก็ได้ถูกกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้ที่เธอกลับเมืองหลวง เธอจะพาโจวเอ้อร์นี สวี่เชิ่งเม่ยและหู่จือไปด้วย

สำหรับเรื่องที่ว่าสะใภ้รองจะคิดอย่างไรนั้น หลินชิงเหอไม่ได้สนใจ

ในวันที่ 7 หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋ก็เรียกน้องชายสามตระกูลหลินให้เข้าไปในเมืองด้วยกัน

หลินเชิงเหอแวะไปหาเสิ่นอวี้ก่อนเพื่อสะสางบัญชีของปลายปีที่แล้ว จากนั้นจึงไปหาซูต้าหลินพร้อมกับโจวชิงไป๋และน้องสามตระกูลหลิน

“ต้าหลิน ดูลูก ๆ อยู่ที่บ้านนะคะ ฉันจะพาพวกพี่ไปหาคุณป้า” โจวเสี่ยวเหมยบอก

“ตกลงครับ” ซูต้าหลินพยักหน้ารับ

โจวเสี่ยวเหมยพาพี่สี่ พี่สะใภ้สี่ของหล่อน และน้องสามตระกูลหลินไปหาคุณป้าของซูต้าหลิน

“พวกเธอมาที่นี่ได้ถูกเวลาพอดีเลย” คุณป้าซูเอ่ย

มันเป็นเวลาที่ประจวบเหมาะที่สุด เพื่อนเก่าร่วมชั้นเรียนของนางคนหนึ่งมีลูกชายฝาแฝดสองคน ทั้งคู่ต่างก็มีอนาคตที่ดี สองคนพี่น้องได้รับเลือกเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยระหว่างการจัดสอบเข้าในปีแรกและจะจบการศึกษาปีนี้ จากนั้นพวกเขาก็ได้ถูกจัดสรรให้ไปอยู่ในเมืองหลวงของมณฑลและจะไปตั้งรกรากทำงานที่อยู่นั่น

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการขายที่อยู่ที่นี่และพาพ่อแม่ไปอยู่ด้วย

สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างดี แม้จะไม่มีสวนหลังบ้านขนาดใหญ่นัก แต่มันก็มีพื้นที่กว้างขวาง ถ้าบูรณะใหม่เสียหน่อยทั้งครอบครัวก็สามารถเข้ามาอยู่ที่นี่ได้

“บ้านหลังนี้ราคาไม่ถูกมากนัก ตั้งราคาไว้อยู่ที่ 700 หยวน แต่ป้าคิดว่ามันน่าจะต่อรองลงมาได้อีกนิดหน่อย” คุณป้าซูบอก

700 หยวน?

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋หันมามองหน้ากัน ถ้าเปรียบเทียบกับที่เมืองหลวงแล้ว มันไม่แพงเลย

ส่วนน้องชายสามตระกูลหลินกัดริมฝีปาก 700 หยวน…มันไม่ถูกเลย

พวกเขาไปที่บ้านหลังนั้นกัน ซึ่งนักศึกษามหาวิทยาลัยสองคนนั้นและคุณพ่อคุณแม่ของเขาอยู่ที่นั่นด้วย

“อย่าโง่ไปเลยน่า ซื้อร้านไปแล้ว ทำให้เต็มที่และชีวิตนายจะไม่แย่หรอก ถูกไหม?” หลินชิงเหอกล่าว

น้องชายสามตระกูลหลินผงกศีรษะ

วันรุ่งขึ้นเขามารับกุญแจบ้าน และยังจัดการเปลี่ยนกุญแจด้วยตัวเอง จากนั้นเขาก็เริ่มทำความสะอาดร้านค้า

น้องชายสามตระกูลหลินเข้าไปในร้าน แม้ว่าร้านค้านี้จะมีราคาค่อนข้างแพงไปบ้าง แต่หัวใจเขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

นี่เป็นร้านค้าของเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะสามารถซื้อร้านในเมืองได้

หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋ออกเดินทางในวันที่ 10 มกราคม

โจวเอ้อร์นี สวี่เชิ่งเหม่ยและหู่จือร่วมเดินทางไปกับพวกเขาด้วย

พี่สะใภ้ใหญ่ พี่ชายใหญ่ พี่สาวใหญ่และพี่สาวรองต่างเข้ามาในเมืองเพื่อส่งพวกเขาออกเดินทาง พวกเขายังสอนให้พวกเด็ก ๆ เชื่อฟังอยู่ในโอวาทด้วย

เมื่อรถโดยสารออกไปแล้วพี่สะใภ้ใหญ่และคนอื่น ๆ จึงหันกลับมาเพื่อจะกลับบ้าน เป็นตอนนั้นเองที่พวกเขาได้เห็นโจวลิ่วนีที่กำลังแอบอยู่

“ลิ่วนี ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” พี่สะใภ้ใหญ่ถาม

“หนูแค่จะมาดูเพื่อให้เห็นกับตาว่าอาสะใภ้สี่ของหนูเป็นคนลำเอียงขนาดไหน!” พูดจบโจวลิ่วนีก็วิ่งหนีไป

“เด็กคนนี้นี่!” พี่สะใภ้ใหญ่ขมวดคิ้ว

“นั่นหนูจะวิ่งไปไหน? กลับมาก่อน” พี่ชายใหญ่พูด

พวกเขาให้พี่สาวใหญ่และพี่สาวรองกลับไปก่อน ส่วนพี่ชายใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่ตามหาตัวโจวลิ่วนีอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ตามหาไม่เจอ แต่เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้านก็พบว่าโจวลิ่วนีได้กลับบ้านมาแล้วตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

โจวลิ่วนียังคงคร่ำครวญว่า “คุณลุงใหญ่ทำอะไรอยู่คะ? หนูเดินกลับมาตลอดทางแล้วคุณลุงยังไม่เจอตัวหนูอีก คุณลุงจงใจหลบเลี่ยงหนูไม่ให้หนูได้นั่งรถกลับด้วยใช่ไหมคะ? ครอบครัวของหนูก็มีสิทธิ์ในจักรยานคันนี้ด้วยเหมือนกันนะคะ!”

เรื่องนี้ทำให้พี่สะใภ้ใหญ่ ซึ่งปกติแล้วเป็นคนอารมณ์เย็นถึงกับโกรธจัด