ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 319

“อาสะใภ้สี่คะ อาดูสวยมากเลยค่ะ” โจวเอ้อร์นีอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความตะลึง

“สง่างามมากเลยค่ะ” สวี่เชิ่งเหม่ยพยักหน้าด้วยแววตาอิจฉา

“คุณน้าของผมเป็นคนที่โชคดีจริง ๆ ครับ” คำพูดของหู่จือเรียบง่ายและเถรตรงมาก แม้แต่ในตอนนี้ที่เขามาอยู่เมืองหลวงแล้ว เขายังแทบไม่เห็นใครที่จะสามารถเทียบกับคุณน้าสะใภ้คนนี้ของเขาได้เลย

“ผู้หญิงคนนี้ควรจะอยู่แค่บนสรวงสวรรค์เท่านั้น ยากที่จะได้พบเจอบนโลกมนุษย์” โจวเฉวี่ยนร่ายยาวขึ้นมาทันที

“เจ้าคนประจบสอพลอ” โจวข่ายเอ่ยขึ้นอย่างรังเกียจ

“พี่รอง อย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าประจบสอพลอนะครับ อย่างนี้เรียกว่าผายลมยังเห็นเป็นสายรุ้งเลย*”

(หมายถึง คนที่ชอบพูดหรือทำอะไรก็ดีไปหมด)

“พวกลูกหมายความว่ายังไงกัน? ที่เจ้ารองพูดผิดตรงไหน? หู่จือ เชิ่งเหม่ย เอ้อร์นีและคนอื่น ๆ ต่างก็มีสายตาที่เฉียบแหลม ในขณะที่ลูกสองคนตาถั่ว?” หลินชิงเหอพูดออกไป

“ม้าครับ พรุ่งนี้ม้าใส่ชุดนี้ไปเดินเล่นบนถนนเลยนะครับ จะได้เป็นการโฆษณาแบบที่ได้เห็นของจริง มันสวยโดดเด่นมากครับ เป็นแบบนี้ผู้คนต้องแห่มาจนประตูร้านพังอย่างแน่นอน ม้าจะให้ผมไปช่วยด้วยไหมครับ?” โจวเฉวี่ยนบอก

“ลูกสองคนลืมไปได้เลย” หลินชิงเหอกล่าว “เจ้าใหญ่ พรุ่งนี้ลูกมีเรียนกี่วิชา?”

“มีวิชาสำคัญวิชาหนึ่งครับ ผมจะรีบไปที่ร้านหลังจากเรียนเสร็จแล้ว” โจวข่ายผงกศีรษะ

“เธอทั้งคู่มาลองสวมชุดดูสิ นี่เป็นขนาดมาตรฐานที่สามารถใส่ได้กันทั้งสองคนเลยนะ” หลินชิงเหอส่งชุดให้หลานสาวคนละตัว

จากนั้นเธอก็ให้พวกหล่อนเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้อง

ทั้งสองคนสมกับเป็นหญิงสาวรุ่นเยาว์ หลังจากใส่ชุดแล้วพวกหล่อนก็ดูดีมาก

“ก็ยังสู้คุณน้าสะใภ้ไม่ได้อยู่ดี” หู่จือมองพวกหล่อนแล้วออกความเห็น

ลูกชายบ้านโจวทั้งสามคนไม่พูดอะไร แม้ว่ามันจะออกมาดูดีมาก แต่พวกหล่อนก็ยังไม่สามารถเทียบกับแม่ของพวกเขาได้ พวกหล่อนยังดูด้อยกว่าแม่ของเขาในด้านบุคลิกภาพอยู่นัก

“อายุน้อยแล้วก็สวยด้วยแบบนี้ พวกเธอจะสู้ฉันไม่ได้ได้อย่างไรกัน? ตาไม่ถึงเอาเสียเลย” หลินชิงเหอกล่าว และหันไปพูดกับเด็กสาวทั้งสองคนว่า “ไหนลองหมุนตัวให้ดูซิจ๊ะ”

โจวเอ้อร์นีและสวี่เชิ่งเหม่ยต่างก็ทำตาม และทั้งคู่ดูยอดเยี่ยมมาก

“เอาละ พรุ่งนี้พวกเธอใส่ชุดนี้ออกไปข้างนอกนะจ๊ะ” หลินชิงเหอปรบมือ

ส่วนตัวเธอเองนั้นลืมไปได้เลย เธอจะไม่ใส่ชุดนี้แน่ เธอจะใส่ชุดปกติของตัวเองเหมือนเดิม

หลินชิงเหอปล่อยให้เด็กสาวทั้งสองคนพูดคุยกันในเรื่องนี้ขณะตัวเธอเองกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะพับชุดเก็บ โจวชิงไป๋ก็พูดขึ้นมาว่า “คุณสวยมากนะในชุดนี้”

“ใช่ค่ะ วันหลังฉันจะให้แม่เฒ่าสวีตัดชุดที่ไม่เหมือนใครให้ฉันสองชุด” หลินชิงเหอบอก

ชุดที่มีอยู่ในตอนนี้เป็นชุดที่ผลิตขึ้นมาครั้งละมาก ๆ และดูง่ายมากที่จะสวมแล้วซ้ำแบบกับคนอื่น

โจวชิงไป๋ตอบรับว่า “อย่างนั้นก็ให้แม่เฒ่าสวีช่วยตัดชุดให้คุณคนเดียวเพิ่มขึ้นอีกสักสองสามชุดนะครับ”

“ตกลงค่ะ” หลินชิงเหอยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “ฉันจะใส่ให้คุณดู”

และแล้วในแววตาของโจวชิงไป๋ก็ปรากฏประกายระยิบระยับ

ในวันถัดมา ธุรกิจร้านจำหน่ายเสื้อผ้าก็เริ่มเปิดอย่างเป็นทางการ

ระหว่างช่วงเวลาว่างก่อนหน้านี้ ภายใต้การให้คำแนะนำของหลินชิงเหอ ร้านเสื้อผ้าที่ซอมซ่อก็ได้ถูกตกแต่งขึ้นใหม่โดยฝีมือของหู่จือ เอ้อร์นีและเชิ่งเหม่ยจนกลายเป็นสถานที่ที่ดูสดใสมีชีวิตชีวา

ในยุคนี้หน้าร้านทั่วไปยังไม่มีการตกแต่งภายในร้านอย่างนี้มาก่อน ดังนั้นคนที่เข้ามาในร้านไม่เพียงแต่จะถูกดึงดูดด้วยเสื้อผ้า แต่ยังรวมถึงตัวร้านเองด้วย

ในเวลานี้เริ่มเข้าสู่เดือนสองตามปฏิทินจันทรคติแล้ว ขณะที่เป็นต้นเดือนมีนาคมตามปฏิทินสุริยคติ

แม้อากาศจะยังเย็นอยู่เล็กน้อย แต่ก็สามารถใส่ชุดกระโปรงสำหรับฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ได้แล้ว

ถ้าเป็นในยุคสมัยในชีวิตชาติก่อนของเธอ ยุคนั้นจะไม่เคยขาดคนที่ต้องการสวมเสื้อผ้าเพื่อความดูดีมากกว่าใส่เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นเลย อย่างมากก็แค่ใส่เสื้อแจ็กเกตเพิ่มเข้าไปอีกตัว

แต่ไม่ว่าอย่างไรชุดกระโปรงรูปแบบใหม่นี้ก็ขายได้

ในวันแรกธุรกิจร้านอยู่ในระดับปานกลาง ชุดกระโปรงขายไปได้ประมาณ 10 ชุด ขณะที่ในวันที่สองกลับคึกคักมาก เพราะชื่อเสียงของร้านได้ถูกกระจายไป และขายไปได้มากกว่า 30 ชุด

หลังจากนั้นธุรกิจก็ดีมาก